Φόρος στα ακίνητα: Όταν φορολογούν (και πολιτεύονται και δημοσιογραφούν) ηλίθιοι

Η υπερδημοκρατία έχει τον δικό της τρόπο φορολόγησης. Απαιτεί αρκετό χρόνο για  να φτάσει κάποιος σ’ αυτόν αλλά η ζωή κρύβει έναν  πιο επώδυνο τρόπο πορείας. Αυτόν της δοκιμής και λάθους.

Είναι όπως το ΠΑΣΟΚ. Δε γνωρίζουμε σε ποια μετάλλαξη των γονιδίων των κατοίκων αυτής της χώρας, εισχώρησε ο αμοραλισμός. Γνωρίζουμε καλά πότε ξεδιάντροπα εκφράστηκε: το 1974. ‘Όταν ο μέγιστος των κρετίνων ονόμασε το κόμμα του και η έννοια απέκτησε ελληνότροπη απόδοση: Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Άφησε πολύ πίσω τους υπόλοιπους αμοραλιστές light των υπολοίπων κομμάτων της ορχήστρας.

Έπρεπε να δοκιμάσουμε για να μάθουμε. Δυστυχώς αυτός ο τρόπος μάθησης απαιτεί αιώνες. Το ΠΑΣΟΚ είναι απλά μια ετικέτα του αμοραλισμού. Κάποιοι βλέπουν σήμερα τα ποσοστά του να μειώνονται και ελπίζουν. Δεν καταλαβαίνουμε σε τι.

Απαιτείται λοιπόν η συλλογή φόρων και επέβαλαν φόρο στα ακίνητα. Βέβαια και η ηλιθιότητα χωρά διαβάθμιση. Τον επέβαλαν στην αξία των κτισμάτων.

Θα ήταν λιγότερο ηλίθιο αν τον επέβαλαν στη γη. Με την επιβολή του στα ακίνητα ουσιαστικά θάβουν βαθύτερα το πτώμα της οικοδομικής δραστηριότητας. Αν τον επέβαλαν στη γη, θα έπλητταν κυρίως αυτούς που την κατέχουν χωρίς να την αξιοποιούν. Θα άφηναν ένα παράθυρο στο να κτίσει κάποιος τρελός ή σε κάποια άλλη αξιοποίηση.

Πέραν των πολιτευομένων έχουμε και τους δημοσιογραφούντας. Ονόμασαν το φόρο χαράτσι και αναλώνουν τον χρόνο του μιντιόπληκτου κοινού ως μυξοπαρθένες παρηγορήτρες.

Κάποια στιγμή η τυφλή οργή του τυφλού λαού θα ξεσπάσει τυφλά, χωρίς νόημα. Θα μας ικανοποιούσε, όχι από κάποια αίσθηση ρεβανσισμού αλλά από την αντίληψη της διακιοσύνης, αν έπληττε κυρίως τους δημοσιογράφους, τους αυτοαποκαλούμενους «ελεγκτές της εξουσίας».

Ο μεγάλος εχθρός είναι ο αμοραλισμός. Δείχνοντας ένα ακόμα ηλιθίωμα, αποσκοπούμε στην επόμενη μετάλλαξη.

Οψόμεθα!