ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ!

Και κάποια στιγμή η γενναιοδωρία των πολιτικών (με τα λεφτά μας πάντα) έφτασε και εκεί: σύνταξη στο λαό. 

Και πλειοδότησαν όλοι. Ο καθένας με τον τρόπο του. Ο ένας έλεγε 2000 σύνταξη, ο άλλος σύνταξη στα 18, ένας άλλος σύνταξη άνευ προϋποθέσεων στους αριστερόχειρες κλπ. Μοιράζανε οι καλοί μας. Δικά τους ήταν;

Και γιατί να αργοπορούν (ο μέγας κρετίνος του “εδώ και τώρα” δεν επιννόησε κάτι νέο, η τέχνη υπήρχε πάππου προς πάππου), έδωσαν αμέσως συντάξεις. Που βρήκαν τα χρήματα; Ευφυέστατοι. Επέβαλαν κρατήσεις στους εργαζόμενους και έδωσαν άμεσα συντάξεις με το σκεπτικό ότι καθώς θα έβγαιναν και αυτοί στη σύνταξη, κάποιοι άλλοι εργαζόμενοι θα χρηματοδοτούσαν τις δικές των (των αρχικών). 

Έτσι υπήρξαν και εργαζόμενοι που με ελάχιστες κρατήσεις έλαβαν ικανοποιητικές συντάξεις (και έδωσαν χαρούμενα τη ψήφο τους). Είναι από αυτά τα μαγικά που κάνουν οι πολιτικοί και τα οποία περιμένετε εκ νέου. Κάτι θα σκαρφιστούν για να βγούμε από την κρίση, ε, τι λέτε;

Το σύστημα ονομάστηκε ανταποδοτικό. Ένα “προβληματάκι” του ήταν ότι για κάθε μια σύνταξη θα έπρεπε να γίνονται κρατήσεις σε 3 με 6 εργαζόμενους. Ήτοι οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να αυξάνουν εκθετικά, οι γυναίκες να είναι πιο κουνέλες κοκ. 

Αυτά όμως θα “σκάγαν” πιο κάτω, σε κατοπινές κυβερνήσεις... Και έτσι οι εφευρέτες έδρεψαν όλη τη δόξα. Φτιάξανε και τμήματα συντάξεων, διόρισαν. Μια χαρά. 

Ατυχώς ήρθαν τα προφυλακτικά και οι κουνέλες χάλασαν τη δουλειά. Και τώρα ψάχνουμε... Τα νέα μαγικά... Και κακώς δεν έχει μπει και κάποιο τοτεμ στο Σύνταγμα για να κουτσοπηδάνε τριγύρω του οι αγανακτισμένοι.

Και γιατί οι κρατήσεις για συντάξεις σε εργαζόμενους και επιχειρήσεις να μην αποδίδονται στους πρώτους και αυτοί να αποφασίζουν τα της συνταξιοδότησης; Το πόσο και το πότε; 

Επειδή μπορεί να είναι απατεώνες οι ιδιώτες ασφαλιστές; Και γιατί να μην ελέγχονται από το κράτος ώστε να μην κλέβουν;

Επειδή υπάρχουν ειδικές κατηγορίες που θα μείνουν ανασφάλιστες; Να μη μείνουν. Από τους φόρους μας, να δίνονται χρήματα σε ιδιωτικές ασφαλιστικές για τις συντάξεις τους.

Δυστυχώς όμως αυτό “κόβει” μια αρμοδιότητα των πολιτικών. Ακόμα χειρότερα, ο αγανακτισμένος έχει μεγαλώσει αλλιώς, δε το χει στο κεφάλι του και ποιός θα του το μάθει. 

Αυτό που δε φαίνεται και αποτελεί το πραγματικά απάνθρωπο είναι το πως το κράτος υποσκάπτει τις ανθρώπινες σχέσεις. Το πως καταστρέφει την κοινωνία με τη κυριολεκτική σημασία του όρου. Το κράτος τα παίρνει από το γιο και τα δίνει στον πατέρα. Ποιος από τους δύο έχει αυτήν την αίσθηση; Δε χάνεται και η ανάγκη της σχέσης; Μήπως οι αξιοπρεπείς Σουηδοί είναι πιο απάνθρωποι; Και οι του τρίτου κόσμου που στηρίζονται στα παιδιά τους πιο άνθρωποι; 

Αν σας τρόμαξα οδηγώντας σας να πιστεύετε ότι αν κοπούν οι κρατικές συντάξεις θα γίνουμε τρίτος κόσμος, ανήκετε στους αγανακτισμένους. Και στην ιστορία.

ΥΓ: Να μη ξεχνάτε ποτέ στους πολιτικούς να προσθέτετε τους ελεγκτές τους, τους δημοσιογράφους. Συναγωνίζονται στην ευαισθησία και το “μοίρασμα”. Για το καλό μας!