Έχει χυθεί από μελάνι, ύλη, χρόνος και πολύ αίμα για το θέμα της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο με κύριο θεωρητικό ανάλυσης της «αδικίας» τον Μαρξ.
Ακούγονται και γράφονται επίσης πολλά, αρνητικά σχεδόν όλα, για την ΑΕΠΙ (Ανώνυμος Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας), την εταιρεία προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας που παραδόξως προστατεύει ως επί το πλείστον αριστερούς! Αφού αριστεροί (ή ομοφυλόφιλοι κατά Χατζιδάκι) είναι οι περισσότεροι καλλιτέχνες. (Ευαισθησία και αριστερά «πάνε» μαζί, ειδικά στη χώρα μας που η αριστερά την μονοπωλεί! (Όσο και αν με συμβουλεύουν να κρατώ ένα επίπεδο (ακαδημαϊκό(;)) δε μπορώ να μην εκφράσω την αηδία που νοιώθω για τους μονοπωλητές αρετών και αξιών και την αριστερά που της περισσεύουν. Ως πότε αυτά τα εμετικά εξωπλάσματα θα καθορίζουν το περιεχόμενο του «δίκιου»; Και αν αυτά αποτελούν το «συγκριτικό» βαθμό της έκφρασής μου, τι μπορεί να αποτελεί τον «υπερθετικό» όταν μιλώ για το ΠΑΣΟΚ και το συνώνυμό του «αμοραλισμό»;).
Υφίστανται κάποια αγαθά τα οποία έχουν οριακό κόστος παραγωγής μηδέν (ή ελάχιστο). Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η παραγωγή μιας επιπλέον μονάδας προϊόντος δεν κοστίζει. Π.χ. όταν έχει παραχθεί μια εφαρμογή λογισμικού, η παραγωγή ενός αντιτύπου της έχει κόστος σχεδόν μηδέν. Ή μια ραδιοφωνική εκπομπή δεν επιβαρύνεται αν προστεθεί ένας ακόμα ακροατής. Μια γέφυρα δεν κοστίζει περισσότερο αν εξυπηρετήσει έναν ακόμα διερχόμενο. Κ.λ. πάρα πολλά!
Αποτελεί οιωνεί θεώρημα κοινωνικής ευημερίας ότι η αγοραία τιμή ενός αγαθού θα πρέπει να ισούται με το οριακό της κόστος προκειμένου να επιτυγχάνουμε το μέγιστο της κοινωνικής ευημερίας (αναγκαία συνθήκη). Συνεπώς, αγαθά μηδενικού οριακού κόστους θα πρέπει να παρέχονται σε μηδενική τιμή (άλλως θα υποκαταναλώνονται). Και άρα το δημόσιο θα πρέπει να ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ την παραγωγή τους (και όχι κατ’ ανάγκη να τα παράγει, ανάθεμα, τα δημόσια αγαθά μπορεί να είναι και δωρεάν και να παράγονται από ιδιώτες σε ένα αξιοπρεπές κόστος, ακούτε γελοίοι – ψηφοθήρες – «σοσιαλιστές» ή αμερικάνοι και ΣΙΑ του «υπαρκτού καπιταλισμού»;)
Θα ήταν μια λύση να «κρατικοποιήσουμε» τον Νταλάρα που τα παίρνει τώρα από την ΑΕΠΙ ώστε η τελευταία να μην υφίσταται; Σε ποιά τιμή; Και αν μετά ο «αηδός» δε μας έκανε τη χάρη να «δημιουργεί»; Εγώ ζωή χωρίς Νταλάρα δε διανοούμαι!
Αλλά δεν είναι μόνο ο Νταλάρας. Η Τζούλια; Πόσο θα έπρεπε να την πληρώνει το κράτος για να μας χαρίζει το αποτέλεσμα του ιδρώτα της επί της οθόνης; (Βλέπετε Θεοδωράκης (αριστεροί) και πορνό πόσα κοινά έχουν; Όλοι οι δημιουργοί χρήζουν προστασίας της πνευματικής και άλλων ιδιοκτησιών!!!).
Η οικονομική επιστήμη αδυνατεί να δώσει τη «σωστή» τιμή στα δημιουργήματα και τους δημιουργούς (και σε πολλά άλλα βέβαια) και έτσι έχουμε τις τετριμμένες λύσεις του ισχύοντος καθεστώτος (δημοκρατίας).
Μια δυσδιάκριτη προέκταση των ανωτέρω είναι η περίπτωση της ενσωμάτωσης άυλων αγαθών στα προϊόντα και υπηρεσίες. Φόρμουλες, τεχνολογίες παραγωγής, διαχείριση μάρκας (branding), design, κλπ. αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο και μέρος της αγοραίας τιμής των προϊόντων και παράγουν κέρδος. Αυτά κυρίως μεταξύ άλλων λιγότερης σημασίας, και όχι η κατοχή κεφαλαίου από τον κεφαλαιοκράτη, και όχι η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης είναι οι παράγοντες πλουτισμού. Οι τιμές των διαφόρων τιμών των συντελεστών παραγωγής διαμορφώνονται από τη ζήτηση και την προσφορά τους. Η διαφορά τιμής ενός προϊόντος και του κόστους των συντελεστών παραγωγής του βλακωδώς αναζητείται (ακόμα) στην υπεραξία της εργασίας (αν είναι αρνητική μήπως έχουμε υποαξία της εργασίας;). Σήμερα μάλιστα πολύ επιτυχώς αξιοποιούν οι marketers τα δημόσια αγαθά (αυτά που έχουν οριακό κόστος παραγωγής μηδέν). Πουλάνε εφημερίδες μαζί με DVD! (Άλλως δε θα πουλούσαν!!!). Και να πως βγάζει λεφτά η Coca Cola (είδατε πως πάει με όλα;)!
Καλά όλα αυτά. Είναι δίκαιο όμως κάποιος να γράφει ένα τραγουδάκι ή να πετάει λίγο βυζ..κι και να βγάζει (σε μερικές περιπτώσεις) περισσότερα χρήματα από ότι ο μέσος άνθρωπος σε όλη του τη ζωή;
Συνεχίζεται...
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου