Είναι οι αρεστοί και άριστοι; (Μια απαιτητική) Απάντηση σε ένα σχόλιο

 Αγαπητοί αναγνώστες έλαβα στη διεύθυνσή μου το εξής:

Ας κάνουμε μια προσομοίωση στην ιεραρχία υποβάθρου του πολιτεύματος που υποστηρίζετε, ας πάρουμε δηλαδή για παράδειγμα τον Πετράκη, ο οποίος ενώ κατοικεί σε μία υποβαθμισμένη και διεφθαρμένη γειτονιά, (με νταλικέρη λαθρέμπορο καυσίμων, με μπράβο σε νυχτερινά κέντρα, με επίορκο εφοριακό, με μικροαπατεώνες κ.ο.κ.) βάζει στόχο να ξεφύγει σπουδάζοντας ιατρική. Στα μαθητικά του χρόνια λοιπόν όσοι δεν μπορούσαν να τον φτάσουν από τους συμμαθητές του ως τους γείτονες του, προσπαθούσαν να τον μειώσουν και να του βάλουν τρικλοποδιές (όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα). Αυτός όμως σε πείσμα των καιρών και των γειτόνων του, τα κατάφερε και πέτυχε τους στόχους του. Σύμφωνα λοιπόν με την ιεραρχία υποβάθρου δεν θα πρέπει να ασκήσει "ιατρική εξουσία" γιατί δεν έγινε αρεστός στη γειτονιά του και ακολούθησε έναν μοναχικό και δύσκολο δρόμο! Μήπως μπάζει η ιεραρχία υποβάθρου? Αν ο στόχος είναι η ψήφος τότε ψηφίζονται οι αρεστοί και όχι οι χρήσιμοι. Ένας δάσκαλος που θέλει να είναι αρεστός, δεν κάνει μάθημα, βαθμολογεί ισοπεδωτικά βάζοντας  άριστα σε όλους και βέβαια έχει τις καλύτερες των σχέσεων με μαθητές και γονείς. Και αν υπήρχε ψηφοφορία θα ψηφιζόταν παμψηφεί. Είναι όμως κατάλληλος? Η ιεραρχία υποβάθρου που προτείνετε νομίζω ότι θα προάγει ένα άλλο πελατειακό σύστημα που θα στηρίζετε κι αυτό στην υφαρπαγή της ψήφου με τεχνάσματα όπως ακριβώς των κομμάτων που θέλει να αντικαταστήσει. Θα επιπλέουν και θα ψηφίζονται οι αρεστοί αλλά όχι οι άριστοι.

Ακολουθεί η απάντηση:

Η υπερδημοκρατία δεν είναι εύκολη. Και δε θα μπορούσε να είναι. Όπως και η κβαντομηχανική, δε μπορείς να την αποδώσεις με απλά λόγια. Ούτε η κβαντομηχανική θα μπορούσε να αναπτυχθεί από τον Αρχιμήδη, αλλά ούτε η υπερδημοκρατία από τον Κλεισθένη.

Όσοι διαβάζουν αυτά που αναφέρω πρέπει να τα εξετάζουν και να τα σκέπτονται λέξη προς λέξη. Εξ άλλου πολλά σημειώματά μου είναι απλά και καθημερινά προκειμένου να αποτελέσουν μια πλατφόρμα "προσεδάφισης".

Μπήκα στη "μαζική" διαφήμιση ελπίζοντας ότι η ποσότητα θα φέρει και την ποιότητα. 

Πρέπει να πάμε αρκετά μακριά, αλλά αξίζει τον κόπο.

Όλα τα βιολογικά συστήματα υπακούουν στους δαρβινικούς κανόνες εξέλιξης. Ανταγωνίζονται σε πολλαπλά επίπεδα. Ένα είναι των πόρων. Ποιο είναι το "άριστο"; Όσο και αν σου φαίνεται ισοπεδωτικό, είναι αυτό που επιβιώνει!

Άριστο κοινωνικό σύστημα είναι επίσης το σύστημα που επιβιώνει. Αν οι κοινωνίες με απολυταρχικά καθεστώτα επικρατήσουν δια παντός αυτών με δημοκρατικά, λυπάμαι πολύ, αλλά η απολυταρχία είναι το άριστο σύστημα. 

Ο τύπος δημοκρατίας που έχουμε σήμερα όλα δείχνουν ότι τελειώνει.

Αφού αναφέρεσαι στους άριστους, ποιοί είναι οι άριστοι; Με ποια κριτήρια θα τους κρίνουμε; Με τεστ IQ; Με τα χρήματα; Με την αντοχή των έργων τους στο χρόνο; Με κριτήρια επαγγελματικής καταξίωσης; Και ποιοί θα αποφασίσουν τα κριτήρια; Οι ίδιοι οι άριστοι; Μα αν τα αποφασίσουν οι ίδιοι, οι υπόλοιποι δε θα τους θεωρούν άριστους! Αν το αποφασίσουμε όλοι, πως θα βρούμε τα άριστα κριτήρια για τους αρίστους από τη στιγμή που δεν είμαστε όλοι άριστοι; Θα συμφωνήσουμε με τους άριστους; Μα αφού δεν ξέρουμε ποιοί είναι ακόμη!

Εκ των προτέρων λοιπόν δεν μπορούν να καθοριστούν οι άριστοι παρά μόνο τοπικά (μαθηματικά ομιλώντας, σε κάποια διάσταση π.χ. στη βαθμολογία του σχολείου).

Άριστο είναι το κοινωνικό σύστημα που επιβιώνει, αν μιλάμε για κοινωνίες, και άριστοι αυτοί (αν υπάρχουν!) που η συμβολή τους ήταν καθοριστική στην "επιτυχία του".

Συνεπώς δεν τίθεται θέμα να ψηφίζονται οι άριστοι. Κανένας μας δεν τους ξέρει.

Θα θέσω ένα άλλο ερώτημα τώρα: θα μπορούσαμε όλοι στη ζωή να είμαστε μόνο κλέφτες; Ποιον θα κλέβαμε; (ή όλοι ανήθικοι;)

Στην υπερδημοκρατία λοιπόν όλοι θα ανταγωνιζόμασταν να κερδίσουμε ψήφους. Και έστω ότι όλοι θα κάναμε τα πιο ανήθικα (με τα σημερινά δεδομένα) πράγματα γι' αυτό. Οι γυναίκες θα ήσαν όλες πόρνες και θα ψηφιζόντουσαν οι πιο πόρνες, οι άνδρες όλοι κλέφτες, εγκληματίες και θα ψηφιζόντουσαν αυτοί που λάδωναν περισσότερο τους ψηφοφόρους. Σόδομα και Γόμορα! Νομίζεις ότι θα χρειαζόταν να παρέμβει ο Θεός;

Μοιραία, λόγω της "ιεραρχικής δομής"  λίγες πόρνες θα τα "κατάφερναν" να "αναδειχθούν". Δεν έχουν όλες τα ίδια φυσικά κάλλη και το "ταλέντο". Και οι υπόλοιπες θα ανακάλυπταν την "ηθική". Και θα άλλαζαν το "παιχνίδι". Τα ανάλογα θα συνέβαιναν και στους άνδρες. Δε θα μπορούσαν όλοι να είναι πετυχημένοι κακοποιοί κοκ...

Σκέψου πως είναι η υπερδημοκρατία λίγο διαφορετικά. 4 άτομα μια δημοκρατία. 12 άτομα 3 δημοκρατίες α' επιπεδου, στη βάση + 1 που τις περιέχει όλες. 36 άτομα 9 δημοκρατίες + 3 που περιέχει από 3 + 1 που τις περιέχει όλες κοκ. Ένας δάσκαλος επηρεάζει στη ζωή του τουλάχιστον 1000 παιδιά. Θα πρέπει για να γίνει δάσκαλος να ψηφιστεί από περίπου 1000 άτομα και άρα πρέπει να βρίσκεται στο 6 επίπεδο από τη βάση. Πως θα φτάσει εκεί; Υποσχόμενος ότι θα βάζει σε όλα τα παιδιά άριστα; Και έστω ότι έφτασε και αρχίζει να μοιράζει άριστα. Τι θα γίνει όταν τα παιδιά αυτά θα αναγκαστούν να ανταγωνιστούν μεταξύ τους για θέσεις που είναι λιγότερες από αυτά; Τα περισσότερα θα "αποτύχουν" και οι γονείς θα ανακαλύψουν ότι τα άριστα δεν έφταναν. Τότε θα προκρίνουν άλλο "δάσκαλο". Κάποιος για να γίνει δάσκαλος θα πρέπει να ψηφιστεί από 1000 άτομα αλλά και να συνεχίζει να ψηφίζεται! Αλλά φαντάσου το λίγο παραπάνω... Και άλλοι θα θέλουν να γίνουν δάσκαλοι, μπορεί όλοι να υπόσχονται "άριστα"; Και αν όλοι υπόσχονται "άριστα" ποιον θα διαλέξουν; Μήπως αυτόν που εκτός από το να μοιράζει "άριστα" δε θα μοιάζει και με... παιδεραστή;  Θέλω να πω ότι θα υπάρξουν και άλλα κριτήρια. Το ποιος είναι ο "αρεστός" δεν είναι τόσο μονοδιάστατο.

Τώρα έστω ότι ένα σύνολο γειτονικών δημοκρατιών έχει ως πολίτες παρανόμους που αλληλοκαλύπτονται και λειτουργούν εις βάρος των άλλων. Ας φανταστούμε μια μικρή πόλη της Ελλάδας. Εκεί έτυχε όλοι να είναι παράνομοι. Ζουν εις βάρος των άλλων πόλεων με διάφορους τρόπους. Γιατί υποθέτεις ότι οι άλλες πόλεις ή οι άλλες δημοκρατίες δε θα το ανακαλύψουν;  Στην υπερδημοκρατία υφίστανται χιλιάδες αλληλοεξαρτημένων δημοκρατιών και όλες μέσα στην ολική ιεραρχία υποβάθρου. Μπορείς να διανοηθείς πόσοι θα "παλεύουν" για το "καλό" μας; Φαντάσου ότι ένα σύνολο δημοκρατιών που εκκινούν από το 6 επίπεδο από τη βάση είναι παράνομο (σχηματικά περικλείονται σε ένα τρίγωνο με κορυφή στο επίπεδο 6, μικρότερο του τριγώνου όλης της ιεραρχίας). Σε αυτό το επίπεδο επιθυμούν να ανέβουν πολίτες από το πέμπτο και είναι 3πλάσσιοι στον αριθμό και βέβαια όλοι αυτοί που από το 6 θέλουν να ανέβουν παραπάνω. Οι υπόλοιπες δημοκρατίες πλην των παραμόνων θα αντιλαμβάνονται ενέργειες εις βάρος των. Χιλιάδες υποψηφίων θα προσπαθεί να δώσει λύση στο πρόβλημα. Ποιους να "σταματήσεις"; 

Αποκλείω το ενδεχόμενο μιας τέτοιας περιοχής. 

Και επιπλέον δε μπορεί να υπάρξει το φαινόμενο του Πετράκη στην Υπερδημοκρατία. Σήμερα μπορεί γιατί το μέλλον σου δεν εξαρτάται από του γείτονά σου και "βγάζουμε τα μάτια μας". Όταν όμως και οι φόροι που πληρώνεις εξαρτώνται από αυτόν (δες σε παρακαλώ το "οι φόροι στην υπερδημοκρατία") τότε θα λειτουργείς τελείως διαφορετικά.

Μην προεκτείνεις το σήμερα στο περιβάλλον της Υπερδημοκρατία. Σήμερα οι περισσότεροι αρνούνται να είναι πολίτες. Σχεδόν ο καθένας μόνος του προσπαθεί να σώσει το "τομάρι" του. Αυτό σύντομα θα αντιληφθούμε ότι είναι η ολική καταστροφή. Έφτασε ο χρόνος. Είναι διαφορετικό να ψηφοθηρούν μερικοί από το να το πράττουν όλοι. Και είναι διαφορετικό να έχεις διαφορετικούς τρόπους απόκτησης κοινωνικής ισχύος από το να έχεις μόνον αυτόν της επιλογής σου από τους γείτονες. 'Απειρα διαφορετικό!

Για προσομοίωσε σε παρακαλώ το σύστημα σε ολικό επίπεδο και υπό τις βασικές του παραδοχές εκ νέου!  

Στο τέλος θα δεις ότι θα ψηφίζονται οι "άριστοι"."

Να μην αμφιβάλλεις ότι ανάμεσα στους κομματικούς υποψηφίους αρχηγούς ο κόσμος την "άριστη" επιλογή κάνει. Είναι όμως αυτοί οι "άριστοι"; 

Και προσοχή: Η υπερδημοκρατία δεν καταργεί τα κόμματα! Αλλά έχει τον τρόπο της να παρεμβαίνει σε αυτά.

Με φιλικούς χαιρετισμούς.

Ο.Δ.

Μείωση του κόστους δε σημαίνει μείωση των σημείων εκπαίδευσης κυρία Διαμαντοπούλου (& κρατιστές)

Της είπαν να περιορίσει τα κόστη του υπουργείου της προφανώς. Και η ταλαντούχα πολιτικός (στα 26 της εξελέγη νομάρχης!!! - τα θαυμαστικά είναι για το "σοφό" "δημοκρατικό" λαό όχι για το ταλέντο) χρυσή μαθήτρια του "μεγάλου" Ανδρέα αποφάσισε να συγχωνεύσει σχολεία.
Οι αποφάσεις των πολιτικών στη "δημοκρατία" έχουν ως κριτήριο πρόκρισης  αποκλειστικά το πολιτικό κόστος. Αλλά πέραν τούτου, οι πολιτικοί είναι ανίκανοι να διακρίνουν το κοινωνικό κόστος. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΨΗΦΩΝ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ.
Η επιλογή της αύξησε το ιδιωτικό κόστος, μέρος του κοινωνικού και συνεπώς το κοινωνικό, αφού η συγχώνευση των σχολείων οδηγεί τους πολίτες σε απώλεια χρόνου διότι οι μαθητές και οι συνοδοί γονείς θα πρέπει να διανύουν μεγαλύτερες αποστάσεις και χρήματος αν χρησιμοποιήσουν το αυτοκίνητό τους ή λεωφορείο.
Επιπλέον είναι μέτρο που ευνοεί την περαιτέρω συγκέντρωση του πληθυσμού αυξάνοντας το ψυχολογικό κόστος λόγω μείωσης του ζωτικού χώρου αλλά και ερημοποιώντας ακόμα περισσότερο την περιφέρεια. Με τη συγκέντρωση αυξάνονται οι τιμές της γης στα κέντρα, των κατοικιών, των ενοικίων κλπ.
Η λύση της μειώνει τα κόστη του υπουργείου αφού μειώνονται τα χρησιμοποιούμενα κτίρια μαζί με όλα τα έξοδα λειτουργίας των.
Ποιές ήταν οι εναλλακτικές για να παραχθεί το ίδιο έργο στα υπάρχοντα σημεία; Ή να μειώσει το προσωπικό ή τις ώρες απασχόλησής του αυξάνοντας και στις δυο περιπτώσεις την παραγωγικότητά του  ή να μειώσει τους μισθούς.
Η σύγκρουση με το συνδικάτο θα είχε ως αποτέλεσμα ένα μεγαλύτερο πολιτικό κόστος και έτσι επιλέχθηκε η μόνιμη λύση, το κόστος να περάσει στην κοινωνία. Η συνέχεια του Καλλικράτη και του Καποδίστρια.
Η κυρία υπουργός έκανε ότι θα έκανε και οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός στη θέση της. Αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι το επίπεδο μισθών στην Ελλάδα για την παραγωγικότητα της εργασίας που προσφέρεται δε μπορεί να στηριχθεί. Οι στρεβλώσεις στη χώρα συνεχίζουν να αναπτύσσονται και η κοινωνική κατάρρευση θα είναι εκκωφαντική. Δυστυχώς οι περισσότερες είναι δυσδιάκριτες και οι πολίτες δεν είναι εύκολο να αντιληφθούν το αποτέλεσμά τους παρά μόνο όταν η σωρρευτική δράση τους οδηγεί σε τραγωδίες. Δυο ιστορικά παραδείγματα είναι ο Χίτλερ και ο Λένιν. Αντίστοιχα του τυφλού εθνικισμού και του μαρξισμού.
Θα υποδεικνύουμε συνέχεια τις στρεβλώσεις. Επειδή όμως αναπτύσσουμε λεπτές επιχειρηματολογίες σε λίγες γραμμές σας παρακαλούμε να εκφράζετε τις απόψεις σας προκειμένου να βελτιώσουμε την επικοινωνία.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

Αποκέντρωση και η ανάγκη ενός οράματος για την Ελλάδα

Οι μεγάλες πολυεθνικές αλλά και οι σοβαρές επιχειρήσεις έχουν ρητά διατυπωμένη τη δήλωση αποστολής (mission statement). Εκεί μπορεί να δει κανείς στοιχεία του οράματος της επιχείρησης αλλά και των μεθόδων υλοποίησης και των ηθών της.
Δυστυχώς τα μειονεκτικά ανθρωπάρια της πολιτικής απέχουν από αυτά. Ειδικά στη χώρα μας υιοθετούμε προσωρινά οράματα που αποδίδονται και συνθηματολογικά. Είναι ένας ακόμα λόγος που δεν επιτρέπει την κοινωνική συνοχή αλλά και την κοινή κατεύθυνση και που έκαναν τον "μεγάλο" Καραμανλή να μιλήσει για φρενοκομείο.
Κάποια στιγμή ελεύσει του ΠΑΣΟΚ (1981) μιλούσαν για αποκέντρωση. Ποτέ δεν έγινε. Η Ελλάδα είναι η Αθήνα. Και όχι γιατί συγκεντρώνει το 1/3 του πληθυσμού. Αλλά γιατί παράλληλα συγκεντρώνει το 95% των ανθρώπων που έχουν σύγχρονες δεξιότητες.
Αυτό ενέχει πολλά κακά. Κατ' αρχήν αναρωτηθείτε τι Ελλάδα θα είχαμε αν ... βυθιζόταν η Αθήνα. Από ένα σεισμό 9 ρίχτερ. Θα "χανόταν" και οι Ελλάδα απλά.
Επιπλέον υφίσταται στρέβλωση στο οικονομικό μοντέλο. Ο πόρος γη κατέστη πανάκριβος στην Αθήνα με παράλληλη υπ' αξιοποίηση της υπολοίπου Ελλάδας. Οι μεγαλύτερες πόλεις υποθάλπουν μεγαλύτερη εγκληματικότητα. Χρειάζονται δυσανάλογα υψηλού κόστους υποδομές (μετρό κλπ). Αλλά και υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής. Ρύπανση, περιορισμός του ζωτικού χώρου των ανθρώπων που οδηγεί σε ιδιότυπες συμπεριφορές κλπ.
Σε μια γραμμή σε προηγούμενη αναφορά αναφέρθηκα και τώρα γίνομαι αναλυτικότερος σε έναν τρόπο αποκέντρωσης. Κατ' αρχήν να σημειωθεί ότι τέτοιες προσπάθειες είναι μακροχρονίου χαρακτήρα γιατί τυχόν βραχυχρόνιες αλλαγές κρύβουν μεγάλα κόστη π.χ. στην Αθήνα υφίστανται και κατοικίες για 4 εκ. κατοίκους. Είναι αδύνατον να το αγνοήσεις. Δε μπορούν να εγκαταλειφθούν ξαφνικά.
Υπήρξαν κάτι κίνητρα αποκέντρωσης βλακώδη. Υπάρχουν ακόμα. Προσπαθούν να δημιουργήσουν θέσεις απασχόλησης μέσω της μετεγκατάστασης επιχειρήσεων ή δημιουργίας νέων στην περιφέρεια. "Πηγαίνουν" απλά "ανάποδα".
Τα άτομα αφού έρχονται στην Αθήνα προφανώς προσδοκούν μεγαλύτερα οφέλη. Το προφανές είναι ότι πρέπει να ισορροπήσεις τα οφέλη αυτά με τα οφέλη που θα είχαν αν έμεναν σε περιοχή της περιφέρειας. Πολύ απλά μπορείς να αρχίσεις να επιβαρύνεις το κόστος διαμονής στην Αθήνα και να το χαμηλώνεις στην περιφέρεια μέσα από μια αυτοχρηματοδοτούμενη λειτουργία.
Υποθέστε ότι θέλουμε να καταλήξουμε με τον πληθυσμό ισοκατανεμημένο σε 100 σημεία - περιοχές της χώρας. Υποθέστε ότι είμαστε 10.000.000. Ονομάστε ένα τέλος που θα πληρώνει ο κάθε κάτοικος μηνιαία "αποκέντρωσης" και υποθέστε ότι ξεκινά στο 1 ευρώ. Κάθε μήνα συγκεντρώνονται 10.000.000 ευρώ. Σε κάθε 1 από τα 100 σημεία θα κατευθύνεται το 1/100 των χρημάτων (για τις υποθέσεις μας 100.000 Ευρώ) και θα ισοκατανέμεται στους κατοίκους. Αν ένα σημείο έχει 10.000 κατοίκους κάθε κάτοικος θα λαμβάνει 10 ευρώ μηνιαίως. Αυτό θα αντιστοιχεί σε 9 ευρώ πρόσθετο εισόδημα αφού καταβάλλει και αυτός 1 ευρώ ανά μήνα.
Κάποιος αμέσως θα πει ότι το κίνητρο είναι ιδιαίτερα μικρό. Προσέξτε: πάντα θα σκεφτόσαστε λαμβάνοντας τα εξής πράγματα οπωσδήποτε για τα φαινόμενα: για όλα την αβεβαιότητα που υφίσταται για κάτι που μέλλει να συμβεί. Και ειδικά για τα κοινωνικά, τις προσδοκίες που δημιουργούνται.
Ακόμα και με αυτό το "ανύπαρκτο" ποσό έχει διαγραφεί μια πολιτική και μια τάση και τα άτομα θα αρχίζουν να αναθεωρούν τα σχέδιά τους.  Στα περιφερειακά σημεία θα αρχίσουν να σκέφτονται ότι θα προστεθούν νέοι κάτοικοι και θα προγραμματίσουν διαφορετικά τη ζωή τους. Στην Αθήνα θα σταματήσουν να φτιάχνουν εμπορικά κέντρα και μετρό κλπ.
Στο όριό της, μια τέτοια πολιτική και με μη αύξηση του πληθυσμού θα οδηγούσε τη χώρα σε μια με 100 πόλεις των 100 χιλιάδων. Το τέλος αποκέντρωσης θα μπορούσε να αυξηθεί μέχρι του σημείου της "άριστης" ροής. Αυτόματα θα εκαταργείτο όταν...! (γιατί;)
Αυτό το μέτρο λοιπόν "δουλεύει" διαφορετικά. Χρηματοδοτεί κατ' ευθείαν τα εισοδήματα και αυτή είναι η αύξηση που θα φέρει τις επιχειρήσεις προς τα άτομα και όχι το ανάποδο που παράγει στρεβλώσεις, ένα προϊόν ηλιθίων (συγγνώμη για τις λέξεις που χρησιμοποιώ αλλά θα το κάνω δια βίου μήπως και κάποτε αλλάξετε την εικόνα για αυτούς που ψηφίζετε και που φαυλοκυκλικά επιβάλλονται - τέτοια παιδεία σας δίνουν - αυτούς ψηφίζετε - που τέτοια παιδεία σας δίνουν κοκ και κανείς δε φταίει. Προσπαθώ να "σπάσω" τον κύκλο).
Η αποκέντρωση δεν είναι ένα όραμα από μόνη της. Αλλά θα έπρεπε να αποτελεί στοιχείο του. Και τότε δε θα μιλούσαν ούτε για μετρό στη Θεσσαλονίκη αλλά ούτε για το νέο δράμα τυχοδιωκτισμού της αξιοποίησης του Ελληνικού στην Αθήνα.
Η χώρα πηγαίνει στα τυφλά. Αλλάξτε το. Οι πολιτικοί συνεχίζουν στο ίδιο τέμπο.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

Ποιοί είναι οι πραγματικοί ανθέλληνες

Στρέφονται οι περισσότεροι εναντίον των πολιτικών. Και αρκετοί εναντίον των πολιτών που τους ψηφίζουν. Κακώς.
Οι πολλοί δεν έχουν την κρίση να διακρίνουν το τι πραγματικά εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Το περιβάλλον είναι πολύπλοκο. Η προσπάθεια ερμηνείας του και πρόβλεψής του απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες. Έτσι έλκονται από διεγερτικά συνθήματα, πρόσκαιρα οφέλη, λαμπερά ονόματα του συρμού.
Παίξαν χρηματιστήριο και "εσφαγιάστησαν", παρακολουθούν τηλεόραση (ειδικά Λαζόπουλο, Αναστασιάδη και ράδιο αρβύλα), εξαρτούν τη ζωή τους από πρότυπα, ψηφίζουν.
Οι πολιτικοί από την άλλη, ματαιόδοξες φιγούρες που αρέσκονται στην προβολή, μέτρια γεννήματα της φύσης που δε βρήκαν ευκολότερο τρόπο κοινωνικής επιτυχίας από αυτόν που προβλέπουν τα κόμματα. Στην αρχή εξαπατούν τον εαυτό τους θεωρώντας τον κάτι μεταξύ σωτήρα και αγίου και κατόπιν εξαπατούν και τους άλλους και χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να μείνουν στη σκηνή.
Υπάρχει και το κεφάλαιο, οι μεγάλοι επιχειρηματίες. Αυτοί απλά έχουν υψηλότερη από το μέσο όρο ροπή προς τον κίνδυνο. Οι κατηγορίες εναντίον τους είναι υπέρμετρες, αλλά πρέπει πάντα να βρίσκεται ένας τρόπος για να ερμηνεύονται πραγματικά ή φανταστικά φαινόμενα.
Ποιοί μένουν; Να σας βοηθήσω λίγο. Σκεφτείτε έναν ταλαντούχο καρδιοχειρουργό. Αυτός έχει ικανότατη κρίση. Δεν προβάλλεται. Δε ρισκάρει. Και έχει κερδίσει εκατομμύρια ευρώ. Σκεφτείτε ένα ικανό μηχανικό. Σκεφτείτε όλους εκείνους τους προικισμένους επιστήμονες που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και χωρίς ανάληψη κινδύνου επιδίδονται στη συσσώρευση πλούτου και στην απόλαυση μιας παραδείσιας ζωής. Δεν προκαλούν. Δε νευριάζουν. Δεν πιστεύουν. Είναι πάνω από την ηθική και τις περιττές αξίες. Και μια από αυτές είναι η πατρίδα. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ανθέλληνες! Οι πολιτικοί κλπ. απαλλάσσονται λόγω βλακείας!
Είναι μια τάξη που θα πρέπει να εντάξει τις δυνάμεις της στο κοινωνικό συμφέρον. Είναι το μυαλό μιας κοινωνίας. Σήμερα, το πιο αμοραλιστικό κομμάτι της.
Δε θα μπορούσαν στην κρίση που ζούμε να συναθροιστούν 10 από αυτούς και να βγουν στα μέσα, να διεκδικήσουν την ηγεσία; Έχουν τα πάντα. Χρήμα, γνωριμίες και κυρίως ικανότητες.
Μόνο η Υπερδημοκρατία μπορεί να αλλάξει τη δράση τους. Το πρόβλημα είναι ότι η Υπερδημοκρατία δεν είναι σύνθημα. Θα μπορέσει να γίνει κατανοητή από πολλούς πολίτες; Μπορούν οι πολίτες να καταλάβουν τη λειτουργία της ιεραρχικής δομής ή απλά η ιεραρχία ως έννοια θα τους παραπέμπει στην εκκλησία και στο στρατό; Η απάντηση είναι δική σας.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

Απάντηση σε ένα σχόλιο - στον Πάνο

Απαντώ στο παρακάτω σχόλιο:

"καλημερα Ορέστη, συμφωνω με τα περισσότερα απ όσα γράφεις, αλλά δεν πρέπει να υπαρχει κάποια οργάνωση, κάποιες βασικές αρχές , κάποιο καταστατικό λειτουργίας του ΄ κινήματος΄ , ΄συλλόγου΄ ή όπως θέλεις να πεις την Υπερδημοκρατία ? μήπως να λειτουργεί με δημοψηφίσματα για τα σοβαρα θέματα και να εκλέγει κάποιους εκπροσώπους οι οποίοι να αλλάζουν ανά έτος? ξαναεπικοινωνούμε, φιλικα πανος".

Αγαπητέ Πάνο και αγαπητοί αναγνώστες,

Στο blog διατυπώνω ιδέες και θα πρέπει να υπάρξει μια βασική διάκριση δύο συνόλων:

1. Υπάρχει η επινόηση ενός νέου πολιτεύματος και οι προεκτάσεις του

2. Υπάρχουν γνώμες και προτάσεις όπως π.χ. για το άσυλο ή για τη ρύθμιση κυκλοφορίας οχημάτων κλπ.

Το πολίτευμα μπορεί να υποστηριχτεί από όλα τα κόμματα υπάρχοντα ή δυνητικά.

Η γνώμη μου όμως για το άσυλο ή για τη ρύθμιση κυκλοφορίας οχημάτων και ιδιαίτερα για την ισοκατανομή των φυσικών πόρων δεν αφορούν την υπερδημοκρατία. Τις διατυπώνω προκειμένου να εμπλουτίσω το χώρο των εναλλακτικών λύσεων. Όλες μπορούν να εφαρμοστούν και στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Επιμένω σε αυτή τη διάκριση που πρέπει να κάνετε και εσείς γιατί σίγουρα σε πολλά μπορεί να διαφωνείτε. Έτσι αν κάποιος θεωρεί ότι πρέπει να καταργηθεί η κυκλοφορία με αυτοκίνητα στις πόλεις ή να υπάρχει άσυλο κλπ δεν τοποθετείτε απέναντι στην υπερδημοκρατία ούτε σε προεκτάσεις της αλλά απέναντι σε κάποιες πολιτικές θέσεις που μπορεί να έχει οποιοδήποτε κόμμα ή φορέας κλπ.

Ως προς το πως θα προχωρήσουμε στην Υπερδημοκρατία έχω αναφερθεί στην ανάρτηση με τίτλο

"Το ιεραρχικό κοινωνικό δίκτυο είναι έτοιμο! Ή πως προχωράμε..."

'Εχουμε γράψει λογισμικό και η συμμετοχή μας σε αυτό το κοινωνικό δίκτυο θα αποτελέσει την παιδεία μας. Δεν το βγάζουμε στον αέρα γιατί δεν είμαστε πολλοί ακόμη. 

Τώρα αναφορικά με τα υπόλοιπα, μέσα στο δίκτυο που θα αναπτυχθεί, προσωπικά θα θέσω ως θέμα τη δημιουργία ενός κόμματος. Με καταστατικό κτλ. Μάλιστα έχω προσδιορίσει και το όνομά του: "ΝΕΟΙ". 

Στο δίκτυο μπορεί να υπάρχουν ΠΑΣΟΚΟΙ, ΚΝΙΤΕΣ, ΝΔ κτλ. ή να αναπτυχθούν και άλλες τάσεις. Εγώ θα προσπαθήσω να οργανώσω τους "ΝΕΟΥΣ". Αλλά το δίκτυο θα είναι ανεξάρτητο και θα καλέσω τους πάντες στην κοινή διαχείρισή του.

Μεταξύ των άλλων οι "ΝΕΟΙ" θα έχουν και ως στόχο την προώθηση της Υπερδημοκρατίας. Αλλά τότε θα δούμε και ποιοί που δεν αποδέχονται τα των "ΝΕΩΝ" θα υποστηρίξουν την Υπερδημοκρατία από άλλες θέσεις.

Ίσως μερικά πράγματα να μην τα εξηγώ αρκούντως καλά. Αλλά και μου είναι ξεκάθαρα και θα ξεκαθαρίσουν με το χρόνο. Αυτό που θα επιδιώξω και σύντομα είναι τη φυσική επαφή μας.

Ο.Δ.

Ο Άγιαξ και η προστασία του πολίτη

Ο Άγιαξ ήταν η πρώτη ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο ολοκλήρωσης (και όχι ολοκληρωτικό, ως ολοκληρωτικό μεταφράζεται το totalitarian). Ο Χάπελ (ο τότε προπονητής του) δημιούργησε ένα σύστημα υπό το οποίο κάθε παίκτης είχε πολυπρόσωπους ρόλους σε κάθε χώρο του γηπέδου. Το ποδόσφαιρο άλλαξε για πάντα.
Οι πολυτεχνειό-τικτοι αμοραλιστές επαγγελματίες πολιτικοί του σήμερα (Δαμανάκη, Παπουτσής & Σια) δε μπορούν να διανοηθούν τίποτα πέραν του κατεστημένου και της καριέρας των.
Αφού επέτρεψαν την αθρόα είσοδο 100άδων χιλιάδων λαθρομεταναστών που ταυτόχρονα ανέβασαν και το δείκτη εγκληματικότητας σε δυσθεώρητα ύψη,
Αφού ήταν απλοί θεατές εξελίξεων όπως της συγκέντρωσης στην Αθήνα, του χουλιγκανισμού, της μετάλλαξης του πανεπιστημιακού ασύλου, της μεγέθυνσης των ανισοτήτων, της ανεργίας κλπ.
Αφού καταχράστηκαν και χρησιμοποίησαν το κράτος προς ίδιον όφελος,
Αφού κατεξευτέλισαν κάθε θεσμό αξιοκρατίας και παιδείας,
(υπάρχουν άτομα που θεωρούν θεσμούς όπως ο ΑΣΕΠ αξιοκρατικούς. Γιατί δεν τον ασπάζεται και ο ιδιωτικός τομέας, οι πολυεθνικές για παράδειγμα, που επιθυμούν πράγματι να προσλάβουν τα καλύτερα στελέχη; Γιατί; Γιατί; Γιατί;)
Αφού ...
Αλλάξανε τα ονόματα των υπουργείων,
και επινόησαν μηχανισμούς όπως η ομάδα ΔΙΑΣ, μια ομάδα παιδιών που αποτελούν κινούμενους στόχους για σκοποβολή των κακοποιών
που κατ' αρχήν εξυπηρετεί δικούς τους επικοινωνιακούς σκοπούς: οι πολίτες βλέπουμε τους αστυνομικούς - στόχους, άρα κάποιοι αναβάθμισαν την προστασία μας.
Θυμάστε την Ελλάδα που δεν είχε καν ιδιωτικές υπηρεσίες προστασίας; Τα αυτοκίνητα, τα σπίτια που δεν είχαν συναγερμούς; Που ζούμε πια; Τι ψηφίζετε; Σας αρκεί να διαπιστώνετε ότι αυτό γίνεται και σε άλλες κοινωνίες; Είναι δυνατόν να θεωρείτε όλα αυτά σύμφυτα της εξέλιξης; Και αποτελεί αυτή η εξέλιξη πρόοδο;
Η ασφάλεια και η προστασία πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας. Να υπάρξει "αλληλοκάλυψη". Ποιος μένει δίπλα σου; Από πάνω σου; Στη γειτονιά; Μα γίνετε όλοι μας να δρούμε ανεξέλεγκτα και να περιμένουμε μερικούς αστυνομικούς να μας προστατεύσουν; Και από αυτούς ποιος θα μας προστατεύσει; Και γι αυτούς απαιτείται έλεγχος.
Μα πως θα γίνει αυτό;
Φταίει το σύστημα φίλε (it's the system stupid λένε οι Αγγλόφωνοι αλλά θα παρεξηγηθούμε)! Φίλε λοιπόν.
Φυσικά δε γίνεται να κτυπάμε τις πόρτες και να ρωτάμε: εσείς τι κάνετε εδώ; Πως τα φέρνετε βόλτα;
Αυτά στη "δημοκρατία". Στην Υπερδημοκρατία όμως;
Στην Υπερδημοκρατία αλληλοψηφιζόμαστε ΟΛΟΙ και "αλληλοκαλυπτόμαστε". Στην Υπερδημοκρατία η εξέλιξή μας εξαρτάται από τον γείτονα. Η σχέση μας δεν είναι προαιρετική αλλά προααπαιτούμενη!  Μα αυτό δεν είναι συνοχή; Αυτό δεν είναι κοινωνία; Έχουμε τους Τούρκους απέναντί μας. Είναι δυνατόν να μην επικοινωνούμε; Αφού πρέπει να συνυπάρξουμε. Τι είδους λογική είναι αυτή που μας οδήγησε ο καθένας μας να είναι κλεισμένος στο καβούκι του και να τα λέμε "διαδικτυακά"; Ποιος μιλά σε ποιον; Ποιος είμαι εγώ;
Θα έχουμε όλοι σημεία αναφοράς πέντε αμοραλιστές ηγετίσκους και θα εκτονωνόμαστε βρίζοντάς τους μέχρι να πάμε την επόμενη φορά στην κάλπη για να υπακούσουμε στο "το μη χείρον βέλτιστον"; Έλεος. Έλεος. Και αν δεν υιοθετείται τις θέσεις μας, αναπτύξτε άλλες. Επιχειρηματολογήστε. Κινητοποιηθείτε. Και άμεσα. Χύνεται αίμα πια. Τα παιδιά της ΔΙΑΣ δεν έχασαν τη ζωή τους εξ αιτίας αποκλειστικά των εγκληματιών. Έχουμε ευθύνη ΟΛΟΙ μας. Μη νομίζεις ότι εσύ είσαι στο απυρόβλητο. Και αφού βλέπεις το αδιέξοδο με τη "δημοκρατία" τι περιμένεις;
Σκέψου σα Χάπελ.
Και διάδωσέ το!

Προς τον κ. Μαρκογιαννάκη: Πολιτική & Αμοραλισμός

Σήμερα το πρωϊ ο κ. Μαρκογιαννάκης, πρώην υπουργός της Ν. Δημοκρατίας και νυν βουλευτής της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ερωτηθείς επίμονα για το τι θα πρέπει να γίνει με τους μετανάστες που διαμένουν στο κτήριο της Υπατίας και κάνουν απεργία πείνας, απάντησε: "να αποφασίσει ο κ. Ραγκούσης".
Ο κύριος Μαρκογιαννάκης είναι και εις των πρωτεργατών που άφησαν την Αθήνα στο έλεος των κουκουλοφόρων τον Δεκέμβριο του 2008. Και που άφησαν την Ελλάδα στην κατρακύλα που ξεκίνησε με τον εμφύλιο.
Πολιτική είναι κυρίως η διεργασία κατανομής κοινωνικής ισχύος. Και αυτό προϋποθέτει απόφάσεις και ήθος! Το ήθος είναι κριτήριο - προϋπόθεση της κρίσης.
Στην αγγλική έχουμε τρεις έννοιες - επίθετα που χαρακτηρίζουν το ήθος τινος: moral που μεταφράζεται ηθικός, immoral που μεταφράζεται ανήθικος και amoral που μεταφράζεται αμοραλιστής.
Διακρίνετε ότι η ελληνική γλώσσα δεν διέθετε λέξη για να αποδώσει το σημαινόμενο του αμοραλιστή.
Ποια είναι η διαφορά του ανήθικου από τον αμοραλιστή; Ότι ο πρώτος παραβιάζει κάτι που θεωρείται ηθικό. Ο δεύτερος αδιαφορεί για το ήθος.
Το να παίρνεις ηθική θέση στα δημόσια πράγματα ενέχει πολιτικό κόστος: κάποιοι διαφωνούν μαζί σου. Έτσι ο αμοραλισμός συνιστά την καλύτερη στρατηγική κατάκτησης της εξουσίας.
Αν δώσαμε την ερμηνεία κάποιων εννοιών είναι για να αποφανθούμε ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός και οι όμοιοί του (το σύνολό τους θεωρούμε) δεν είναι όχι απλά ηθικοί αλλά ούτε Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα δε μπορεί να τους χαρακτηρίσει. Καταφεύγουμε σε εργαλεία άλλων πολιτισμών.
Αν και ο Παπανδρέου χαρακτηριζόταν αμοραλιστής από δεξιούς και αριστερούς, ο Καραμανλής και ο Φλωράκης είναι οι σύγχρονοι πατέρες: ο πρώτος, μεταξύ των άλλων, νομιμοποίησε το ΚΚΕ, ένα κόμμα που δε μπορεί να ενταχθεί στην αστική δημοκρατία,  ο δεύτερος το απεδέχθη αφού έπρεπε και αυτοί να αποκτήσουν ένσημα κλπ.
Ατυχώς τα πνεύματα αποδήμησαν πολύ πριν τα αφαιρέσει ο Ράλλης από τα γράμματα (μαζί με τους τόνους) εκ του τόπου μας. Οι Έλληνες θα τα επαναφέρουμε. Γιατί συνεχίζουμε να υπάρχουμε εκτός Ελλάδος - αμοραλισμού. Και συνεχίζουμε να γράφουμε πολιτική.
Και για να μην νομίσετε ότι υπεκφεύγουμε μιας απάντησης για τους απεργούς πείνας: ο εκβιασμός είναι εκβιασμός κάτω και από το πιο αθώο προσωπείο. Αυτοί οι συνάνθρωποί μας έχουν δικαίωμα στην  αυτοκτονία. Να τους αφήσουμε να πεθάνουν.
Τέλος να θυμίσω και πάλι ότι η Υπερδημοκρατία είναι ένα πολίτευμα. Και ότι οι θέσεις του Ορέστη Δήμου μπορεί να σας είναι ακόμα και εχθρικές. Δεν προσπαθώ να σας κερδίσω. Εκφράστε τις δικές σας. Αλλά ως Έλληνες θεωρήστε την Υπερδημοκρατία.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.
ΥΓ: Αγαπώ ιδιαίτερα τους Κρητικούς και τους θεωρώ λεβέντες. Παντού υπάρχουν βάρβαροι.

Με αφορμή δυο θανάτους "μπάτσων"

Χθες έφυγαν δυο νέα παιδιά που είχαν την ατυχία να γίνουν "μπάτσοι".
Πολλοί λυπήθηκαν, αλλά και πολλοί χάρηκαν. Οι πρώτοι ήταν σαφώς περισσότεροι και το συμπέρασμα αυτό βγαίνει από το γεγονός ότι οι επαγγελματίες της πολιτικής  στο σύνολό τους δήλωσαν τη θλίψη του.
Αν και οι δεύτεροι ήσαν πάρα πολλοί, κάποιοι εκ των επαγγελματιών πολιτικών θα διαφοροποιούνταν για να τους κερδίσουν.
Δηλώνουμε απερίφραστα τη θλίψη μας για το χαμό των "μπάτσων".
Δηλώνουμε επίσης ότι δε θα χαιρόμασταν για την απώλεια καμιάς ανθρώπινης ζωής. Ούτε "θυμάτων". Ούτε "θυτών".
Έχουμε μιλήσει για την ασφάλεια στην Υπερδημοκρατία. Επανερχόμαστε για να δείξουμε την ανεπάρκεια της δημοκρατίας. Οι πολιτικοί επαγγελματίες ήρθαν και χθες όπως και σε κάθε τέτοια περίπτωση για να υποδείξουν ότι χρειαζόμαστε μια καλύτερη αστυνομία, πιο εκπαιδευμένη κλπ. Οι επαγγελματίες αριστεροί πολιτικοί, που υπηρετούν τα κοινωνικά δίκαια εργολαβικά,  επεκτείνουν και στην πρόληψη.
Και αν οι επαγγελματίες της πολιτικής δεν είναι φαύλοι, είναι ανίκανοι εκ φύσεως. Και εξ αυτού πολύ γρήγορα στη ζωή τους (νεολαίες ΠΑΣΟΚ & ΣΙΑ) αναλαμβάνουν τη "σωτηρία μας". Δε μπορούν να εργαστούν σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Η κοινωνία θέλει ΟΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ. Τέτοιου είδους οράματα και κατασκευές απαιτούν τελείως διαφορετικές ανθρώπινες ποιότητες. Στην Υπερδημοκρατία υφίσταται ολικός σχεδιασμός. Στην Υπερδημοκρατία υποχρεωτικά όλοι είναι πολίτες!
Ποιος μένει δίπλα σου; Από πάνω σου; Από κάτω σου; Απέναντί σου; Πως τα "φέρνει βόλτα"; Δε σε νοιάζει και μου "θλίβεσαι" για τη χ απώλεια ανθρώπινης ζωής;
Χαίρεσαι που φάγανε τους "μπάτσους" γιατί σε "εκμεταλλεύεται" το σύστημα; Τι σου κάνει; Γιατί δε μου το γράφεις στα σχόλια; Εκμεταλλεύονται την εργασία σου; Δεν είπαμε ότι δε θα τους ψηφίζουμε αυτούς; Έβαλες κάτω την κεφάλα σου να βρεις κανένα άλλο τρόπο για μια "δικαιότερη" κοινωνία και να μην πετάς μολότωφ; Τι πετυχαίνετε με την τυφλή αντίδραση πέρα από την ενίσχυση του κατεστημένου;
Νίβετε τας χείρας σας και αφήνετε την ασφάλειά σας στο κράτος; Πως θα την πετύχει αυτό; Μας φακελώνει όλο και περισσότερο. Πως θα χρησιμοποιήσει τα στοιχεία μας κάποια στιγμή;
Ξεσπά ένας πόλεμος. Που είναι τα καταφύγια; Πως θα δράσουμε σε περίπτωση που ηχήσουν οι σειρήνες; Έχουμε κάνει καμιά άσκηση;
Κτυπά καταστροφικός σεισμός την Αθήνα και καταρρέουν τα μισά κτίρια. Θα φωνάξετε την πυροσβεστική να βγάλει την κόρη από το ασανσέρ; Πως θα δράσουμε; Και αν γίνει αυτό, δε τελείωσε η Αθήνα, τελείωσε η Ελλάδα αφού η μισή μένει στην Αθήνα. Θά 'πρεπε; Πως θα αλλάξει αυτό;
Φώναζες "ζήτω" όταν πήραμε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Και ας στρέβλωναν και άλλο τη συγκέντρωση στη χώρα. Και το μοντέλο ανάπτυξης. Ήθελες να δημιουργήσουμε και άλλα γκαρσόνια. Δε θέλεις τα 700 ευρώ. Ούτε 700 ευρώ. Θα φτιάξουμε ρομπότ πανάθεμά σε.
Φέρνουν τους Άραβες στο Ελληνικό τώρα. Μια από τα ίδια. Τι κάνεις;
Δες γύρω σου. Όλα είναι άρρωστα. Ποιος θα στα φτιάξει; Κάποιοι άλλοι; Και συ ο μάγκας θα "σωθείς" μόνο σου και ας καταρρέει το σύμπαν;
Αφήστε τις κλάψες για το θάνατο. Και όσοι χαίρεστε, με τη σειρά σας... Φταις ΕΣΥ. Και ΕΓΩ.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

Ισοκατανομή των φυσικών πόρων

Δίκαιο είναι το ίσο. Αλλά ποιο ίσο; Το έχουν αναρωτηθεί πολλοί.
Το "ίσο" πρέπει να είναι έτσι κατασκευασμένο ώστε ταυτόχρονα να ικανοποιεί και την ιδέα της δικαιοσύνης αλλά και την ανάγκη για ανάπτυξη & πρόοδο μιας κοινωνίας.
Αναφορικά με το "ίσο" στην κατανομή των φυσικών πόρων έχουμε ταχθεί υπέρ της κυριολεκτικής έννοιας του όρου.
Να τονίσουμε ότι η ισοκατανομή των φ.π. δεν αποτελεί θέση της Υπερδημοκρατίας η οποία και δεν οδηγεί αυτόματα σε αυτήν. Η Υπερδημοκρατία για παράδειγμα οδηγεί αυτόματα στην ασφάλεια, στην εξάλειψη της ανεργίας κλπ.). Είναι μια ηθική προσωπική μας θέση.
Είμαστε οι δυο πρώτοι άνθρωποι σε ένα νησί. Ποιο θα ήταν το δίκαιο; Να το χωρίσουμε εξ' ίσου. Τόσο απλά.
Είναι δίκαιη η σημερινή κατανομή φ.π.; Όχι. Γιατί και αν εσύ με νόμιμα μέσα έχεις αποκτήσει ένα οικόπεδο για παράδειγμα, δεν ήταν δίκαιη η αρχική κατανομή της γης. Και αυτό γιατί οι νόμοι δημιουργήθηκαν μετά την κατανομή της (και για να την προστατεύσουν!). Η αρχική στηρίχθηκε στην (πολεμική κυρίως) ισχύ των ατόμων και ομάδων της κοινωνίας.
Τι θα σήμαινε η εφαρμογή αυτής της αρχής; Ότι καταργείται η ιδιοκτησία;
Όχι. Γιατί η κοινοκτημοσύνη της γης για παράδειγμα αποτρέπει την αποτελεσματική και αποδοτική χρήση της (το μισακό γαϊδούρι το τρώει ο λύκος!). Και θα υφίσταντο και άλλα πρακτικά προβλήματα: πως μοιράζεις τη γη ώστε όλα τα τμήματα να έχουν την ίδια αξία; Και όταν αλλάζει (και συνεχώς αλλάζει);
Απλά θα υφίσταται ένας ετήσιος φόρος "κοινωνικής αλληλεγγύης" το προϊόν του οποίου θα ισοκατανέμεται στους πολίτες. Τέλος οι άποροι και οι προλετάριοι (και αν ζούσαμε στην εποχή του Μαρξ θα τον βγάζαμε στη σύνταξη νωρίς!).
Έχουμε εκτιμήσει ότι με τις τρέχουσες τιμές και αν ο ετήσιος σχετικός φόρος ανερχόταν στο 3% μόνο η γη θα απέφερε στους άπορους άνω των 300 Ευρώ το μήνα!
Η πρόταση έχει πολλές πολλές προεκτάσεις. Δε θα είχαμε ανάγκη να φυλάμε τα δάση από τους καταπατητές. Θα τα δίναμε στους ιδιώτες με τον περιορισμό π.χ. να μην οικοπεδοποιήσουν πάνω από 1 τοις χιλίοις και στο 95% να υπάρχει δημόσια πρόσβαση και αυτά δε θα έπαιρναν φωτιές!
Αν αυτή η ηθική πρόταση ήταν μια παγκόσμια αρχή θα αποφευγόταν και η κύρια αιτία πολέμων (προσοχή η αρχή δεν οδηγεί στο να μοιράσουμε το Αιγαίο με τους Τούρκους! Αλλά αν το "οικόπεδο" Ελλάδα ήταν ακριβότερο θα πληρώναμε στη διεθνή κοινότητα φόρο).
Δεν γνωρίζουμε αν αγγίζουν κανέναν αυτά τα πράγματα. Απλά τα καταθέτουμε γιατί πολύ γρήγορα καθώς οι φυσικοί πόροι θα πάρουν την ανιούσα η ανθρωπότητα θα βρεθεί και πάλι σε αδιέξοδα προβλήματα (παρά το γεγονός ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!).
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.