Προς τον κ. Μαρκογιαννάκη: Πολιτική & Αμοραλισμός

Σήμερα το πρωϊ ο κ. Μαρκογιαννάκης, πρώην υπουργός της Ν. Δημοκρατίας και νυν βουλευτής της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ερωτηθείς επίμονα για το τι θα πρέπει να γίνει με τους μετανάστες που διαμένουν στο κτήριο της Υπατίας και κάνουν απεργία πείνας, απάντησε: "να αποφασίσει ο κ. Ραγκούσης".
Ο κύριος Μαρκογιαννάκης είναι και εις των πρωτεργατών που άφησαν την Αθήνα στο έλεος των κουκουλοφόρων τον Δεκέμβριο του 2008. Και που άφησαν την Ελλάδα στην κατρακύλα που ξεκίνησε με τον εμφύλιο.
Πολιτική είναι κυρίως η διεργασία κατανομής κοινωνικής ισχύος. Και αυτό προϋποθέτει απόφάσεις και ήθος! Το ήθος είναι κριτήριο - προϋπόθεση της κρίσης.
Στην αγγλική έχουμε τρεις έννοιες - επίθετα που χαρακτηρίζουν το ήθος τινος: moral που μεταφράζεται ηθικός, immoral που μεταφράζεται ανήθικος και amoral που μεταφράζεται αμοραλιστής.
Διακρίνετε ότι η ελληνική γλώσσα δεν διέθετε λέξη για να αποδώσει το σημαινόμενο του αμοραλιστή.
Ποια είναι η διαφορά του ανήθικου από τον αμοραλιστή; Ότι ο πρώτος παραβιάζει κάτι που θεωρείται ηθικό. Ο δεύτερος αδιαφορεί για το ήθος.
Το να παίρνεις ηθική θέση στα δημόσια πράγματα ενέχει πολιτικό κόστος: κάποιοι διαφωνούν μαζί σου. Έτσι ο αμοραλισμός συνιστά την καλύτερη στρατηγική κατάκτησης της εξουσίας.
Αν δώσαμε την ερμηνεία κάποιων εννοιών είναι για να αποφανθούμε ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός και οι όμοιοί του (το σύνολό τους θεωρούμε) δεν είναι όχι απλά ηθικοί αλλά ούτε Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα δε μπορεί να τους χαρακτηρίσει. Καταφεύγουμε σε εργαλεία άλλων πολιτισμών.
Αν και ο Παπανδρέου χαρακτηριζόταν αμοραλιστής από δεξιούς και αριστερούς, ο Καραμανλής και ο Φλωράκης είναι οι σύγχρονοι πατέρες: ο πρώτος, μεταξύ των άλλων, νομιμοποίησε το ΚΚΕ, ένα κόμμα που δε μπορεί να ενταχθεί στην αστική δημοκρατία,  ο δεύτερος το απεδέχθη αφού έπρεπε και αυτοί να αποκτήσουν ένσημα κλπ.
Ατυχώς τα πνεύματα αποδήμησαν πολύ πριν τα αφαιρέσει ο Ράλλης από τα γράμματα (μαζί με τους τόνους) εκ του τόπου μας. Οι Έλληνες θα τα επαναφέρουμε. Γιατί συνεχίζουμε να υπάρχουμε εκτός Ελλάδος - αμοραλισμού. Και συνεχίζουμε να γράφουμε πολιτική.
Και για να μην νομίσετε ότι υπεκφεύγουμε μιας απάντησης για τους απεργούς πείνας: ο εκβιασμός είναι εκβιασμός κάτω και από το πιο αθώο προσωπείο. Αυτοί οι συνάνθρωποί μας έχουν δικαίωμα στην  αυτοκτονία. Να τους αφήσουμε να πεθάνουν.
Τέλος να θυμίσω και πάλι ότι η Υπερδημοκρατία είναι ένα πολίτευμα. Και ότι οι θέσεις του Ορέστη Δήμου μπορεί να σας είναι ακόμα και εχθρικές. Δεν προσπαθώ να σας κερδίσω. Εκφράστε τις δικές σας. Αλλά ως Έλληνες θεωρήστε την Υπερδημοκρατία.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.
ΥΓ: Αγαπώ ιδιαίτερα τους Κρητικούς και τους θεωρώ λεβέντες. Παντού υπάρχουν βάρβαροι.