Της είπαν να περιορίσει τα κόστη του υπουργείου της προφανώς. Και η ταλαντούχα πολιτικός (στα 26 της εξελέγη νομάρχης!!! - τα θαυμαστικά είναι για το "σοφό" "δημοκρατικό" λαό όχι για το ταλέντο) χρυσή μαθήτρια του "μεγάλου" Ανδρέα αποφάσισε να συγχωνεύσει σχολεία.
Οι αποφάσεις των πολιτικών στη "δημοκρατία" έχουν ως κριτήριο πρόκρισης αποκλειστικά το πολιτικό κόστος. Αλλά πέραν τούτου, οι πολιτικοί είναι ανίκανοι να διακρίνουν το κοινωνικό κόστος. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΨΗΦΩΝ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ.
Η επιλογή της αύξησε το ιδιωτικό κόστος, μέρος του κοινωνικού και συνεπώς το κοινωνικό, αφού η συγχώνευση των σχολείων οδηγεί τους πολίτες σε απώλεια χρόνου διότι οι μαθητές και οι συνοδοί γονείς θα πρέπει να διανύουν μεγαλύτερες αποστάσεις και χρήματος αν χρησιμοποιήσουν το αυτοκίνητό τους ή λεωφορείο.
Επιπλέον είναι μέτρο που ευνοεί την περαιτέρω συγκέντρωση του πληθυσμού αυξάνοντας το ψυχολογικό κόστος λόγω μείωσης του ζωτικού χώρου αλλά και ερημοποιώντας ακόμα περισσότερο την περιφέρεια. Με τη συγκέντρωση αυξάνονται οι τιμές της γης στα κέντρα, των κατοικιών, των ενοικίων κλπ.
Η λύση της μειώνει τα κόστη του υπουργείου αφού μειώνονται τα χρησιμοποιούμενα κτίρια μαζί με όλα τα έξοδα λειτουργίας των.
Ποιές ήταν οι εναλλακτικές για να παραχθεί το ίδιο έργο στα υπάρχοντα σημεία; Ή να μειώσει το προσωπικό ή τις ώρες απασχόλησής του αυξάνοντας και στις δυο περιπτώσεις την παραγωγικότητά του ή να μειώσει τους μισθούς.
Η σύγκρουση με το συνδικάτο θα είχε ως αποτέλεσμα ένα μεγαλύτερο πολιτικό κόστος και έτσι επιλέχθηκε η μόνιμη λύση, το κόστος να περάσει στην κοινωνία. Η συνέχεια του Καλλικράτη και του Καποδίστρια.
Η κυρία υπουργός έκανε ότι θα έκανε και οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός στη θέση της. Αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι το επίπεδο μισθών στην Ελλάδα για την παραγωγικότητα της εργασίας που προσφέρεται δε μπορεί να στηριχθεί. Οι στρεβλώσεις στη χώρα συνεχίζουν να αναπτύσσονται και η κοινωνική κατάρρευση θα είναι εκκωφαντική. Δυστυχώς οι περισσότερες είναι δυσδιάκριτες και οι πολίτες δεν είναι εύκολο να αντιληφθούν το αποτέλεσμά τους παρά μόνο όταν η σωρρευτική δράση τους οδηγεί σε τραγωδίες. Δυο ιστορικά παραδείγματα είναι ο Χίτλερ και ο Λένιν. Αντίστοιχα του τυφλού εθνικισμού και του μαρξισμού.
Θα υποδεικνύουμε συνέχεια τις στρεβλώσεις. Επειδή όμως αναπτύσσουμε λεπτές επιχειρηματολογίες σε λίγες γραμμές σας παρακαλούμε να εκφράζετε τις απόψεις σας προκειμένου να βελτιώσουμε την επικοινωνία.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου