Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Τι συμβαίνει; Τι έρχεται; Γιατί;

Όλοι τα μάθαμε. Έχουμε μεγάλο χρέος ως ποσοστό του προϊόντος μας (ΑΕΠ), συγκεκριμένα χρωστάμε στους δανειστές μας το προϊόν που παράγουμε σε 1 χρόνο και 4 μήνες, και μεγάλο έλλειμα στον κρατικό προϋπολογισμό, συγκεκριμένα τα έξοδα για τις δημόσιες δαπάνες και αποπληρωμή των δανείων είναι 15% περισσότερα από τα έσοδα το κύριο μέρος των οποίων είναι οι φόροι.
Πρακτικά είναι σα να βγάζεις 20.000 το χρόνο, να δαπανάς 23.000 και να χρωστάς 26.000.
Σε επίπεδο οικονομίας βέβαια τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα.
Δυό κρίσιμες μεταβλητές για τις οποίες σπάνια γίνεται λόγος είναι το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών που είναι αρνητικό, δηλαδή η αξία των εισαγωγών είναι μεγαλύτερη από αυτή των εξαγωγών, και το επίπεδο τιμών, δηλαδή πόσο κάνουν κατά μέσο όρο τα προϊόντα. Η αύξηση στο επίπεδο τιμών είναι ο πληρωρισμός και η μείωση ο αποπληθωρισμός. Και βέβαια υπάρχουν οι μισθοί και η ανεργία.
Η χώρα βρίσκεται σε ύφεση, δηλαδή το προϊόν που παράγει μειώνεται (περίπου 4% ετησίως).
Αυτό μεγαλώνει την ανεργία.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να μειώσει το έλλειμα του προϋπολογισμού αυξάνοντας τα έσοδα δηλ. τους φόρους και τα έσοδα των κρατικών επιχειρήσεων και μειώνοντας τα έξοδα δηλ. δαπάνες του δημοσίου σε μισθούς και συντάξεις και επενδύσεις.
Αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα τη μείωση της κατανάλωσης που οδηγεί σε περαιτέρω ύφεση και ανεργία. Με ακόμα μικρότερο προϊόν θα εισπράττονται ακόμα μικρότεροι φόροι και δε θα μπορούμε να δημιουργήσουμε πλεόνασμα στον κράτικό προϋπολογισμό για να αποπληρώσουμε το χρέος μας (τα δανεικά) το οποίο σημειωτέον θα αυξάνει σαν ποσοστό του ΑΕΠ (ποσοστό χρέους = χρέος / ΑΕΠ και αφού ο παρονομαστής μεγαλώνει ο λόγος αυξάνει).
Διέξοδο θα αποτελούσε η αύξηση της ζήτησης από το εξωτερικό, ήτοι οι εξαγωγές και ο τουρισμός.
Αν είχαμε τη δραχμή αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με μια υποτίμηση ώστε τα εξαγόμενα και ο τουρισμός να εκαθίσταντο φθηνότερα. Με τη δραχμή θα μπορούσαμε να αυξήσουμε και την προσφορά χρήματος. Δε θα χρειαζόντουσαν οι περικοπές στους μισθούς και συντάξεις. Αλλά τότε θα αυξανόντουσαν οι τιμές των εισαγομένων αγαθών, θα είχαμε εισαγόμενο πληθωρισμό (η αύξηση στην τιμή του πετρελαίου θα είχε ως συνέπεια μπαράζ αυξήσεων στα υπόλοιπα προϊόντα), και μείωση των πραγματικών μισθών (όχι των ονομαστικών, μειώνονται οι πραγματικοί γιατί με τον ίδιο ονομαστικό αγοράζεις λιγότερα προϊόντα λόγω της αύξησης του επιπέδου των τιμών). Παράλληλα θα είχαμε και εκτίναξη του χρέους γιατί λόγω της υποτίμησης θα χρειαζόντουσαν "πιο πολλές δραχμές" για αποπληρωμή. Αυτοί που χρωστούν όμως σε δάνεια κατοικίας κλπ. σε ευρώ δε θα υφίσταντο ζημιά (προσέξτε το αυτό).
Καταστροφικές ζημιές θα υφίσταντο οι τράπεζες και οι εισαγωγείς. ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ ΕΚΟΥΣΙΩΣ. Γιατί τα ισχυρά συμφέροντα της χώρας δεν το επιθυμούν. Και όχι γιατί θα εκτινασσόταν το χρέος. Αυτό έτσι κι αλλοιώς θα "πετάξει".
Τι θα γίνει λοιπόν; "Εσωτερική" υποτίμηση. Θα μειωθούν οι πραγματικοί μισθοί. Και οι ονομαστικοί.
Οι μισθοί του δημοσίου έχουν ήδη πάρει την κατιούσα δια νόμου. Στον ιδιωτικό τομέα θα την πάρουν εκ των πραγμάτων. Απλά η κυβέρνηση των αεί αμοραλιστών πολιτικών άφησε τους εργοδότες και τους μισθωτούς (και όχι εργαζομένους, και οι εργοδότες που και που εργάζονται και αυτοί) να "βγάλουν τα μάτια τους". Η μείωση της κατανάλωσης και της ζήτησης επιφέρουν μείωση τζίρων και οι επιχειρήσεις στην προσπάθεια επιβίωσής των αναγκαστικά θα επινοήσουν τα πάντα για τη μείωση και του κόστους εργασίας.
Από κάποιο σημείο και μετά θα υπάρξει και αποπληθωρισμός και μείωση του επιπέδου των τιμών. Μαζί με την ύφεση θα κάνουν το χρέος δυσθεώρητο. Σε εκπληκτικά άσχημη θέση θα βρεθούν όσοι χρωστούν. Γιατί και τα εισοδήματά τους θα μειωθούν και δε θα μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια αλλά και τα περιουσιακά τους στοιχεία θα χάσουν σημαντικό μέρος της αξίας των.
Έτσι ενώ στην περίπτωση της δραχμής, οι τράπεζες θα εζημιώνοντο τα μάλα, τώρα αυτό θα συμβεί στους οφειλέτες των.
Επιπλέον να τονιστεί ότι με τη διαδικασία υποτίμησης της δραχμής όλα θα επιταχύνοντο. Τώρα με την "εσωτερική" υποτίμηση όλα θα γίνονται αργά αφού και οι πολιτικοί δε βιάζονται: αρκεί να "γράφουν" ώρες στην καρέκλα της εξουσίας (θυμηθείτε τι έκανε ο Καραμανλής 2, αυτό κάνει τώρα ο Παπανδρέου 3).
Έτσι έχουν τα πράγματα. Η χώρα θα χρειαστεί 30 χρόνια για να ορθοποδήσει. Γιατί; Γιατί οι δομές δεν αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Πως θα ανταγωνιστούμε τις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους χωρίς παραγωγικότητα; Εμείς δεν έχουμε καν παραγωγή! Τόσο πιο έξυπνοι είμαστε από αυτούς ώστε να χρησιμοποιήσουμε τεχνολογίες που αυτοί δε θα μπορούν; Μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους Τσέχους; Δείτε τι παράγουν... Θα μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους Τούρκους; Τους Βούλγαρους; Τους Ρουμάνους; Και βέβαια κάποιοι φταίνε γι' αυτά. Αλλά μην ελπίζετε σε κάποιους άλλους.
Έγραψα αυτό το σύντομο για το θέμα του σημείωμα για να σκιαγραφήσω "το παιχνίδι".
Δείτε πως συμπεριφέρονται οι παίκτες και ελάτε να αλλάξουμε τα πράγματα. Η κατανομή κοινωνικής ισχύος πρέπει να αλλάξει. Το σύστημα πρέπει να αλλάξει. Δε φταίει κανένα ξένο κέντρο αποφάσεων. Μη θρέφετε πια φρούδες ελπίδες. Σκεφτείτε.

ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΣΥΛΟ ή Υπερδημοκρατία και άσυλο

Το θέμα του ασύλου προσφέρει μια λαμπρή ευκαιρία να διευκρινήσουμε πλευρές τις υπερδημοκρατίας και τη φαυλότητα της έμμεσης δημοκρατίας.
ΙΔΕΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ. Κανένας άνθρωπος δεν είναι κατώτερος άλλου, και καμιά ιδέα δεν είναι κατώτερη άλλης. Δεν αποτελεί επιστημονική προσέγγιση η αξιολογική κρίση. Απλά: δεν υπάρχει επιστημονικός τρόπος αξιολόγησης των ιδεών. Οι ιδέες υπόκεινται των "δαρβινικών" κανόνων επιβίωσης. Αν ο Χίτλερ είχε κερδίσει, τώρα  "ο Αγών μου" θα ήταν η "Αγία Γραφή μας".
Η a priori (εκ των προτέρων) καταδίκη των ιδεών και των φορέων τους (ακροδεξιών, δεξιών, αναρχικών, αριστερών, ρατσιστών ...) αποτελεί χυδαία ενέργεια χειραγώγησης.
Μετά βδελυγμίας παρακολουθούμε τους επαγγελματίες ιδεολόγους να αποκηρύττουν τους διάφορους "φασίστες" και τα ανθρωπάκια αντι-πολίτες να σπεύδουν να δηλώσουν ότι δεν είναι ακροδεξιοί ή ρατσιστές. Προσφάτως δηλώθηκε ότι όσοι δεν υποστήριζαν το άσυλο δεν ήσαν και Έλληνες. Επίσης κυκλοφορεί ιδιαίτερα στη χώρα μας η διάκριση προοδευτικών - συντηρητικών.
Απαιτείται ψυχραιμία και νηφαλιότητα ώστε να μην οδηγηθούμε αντιδραστικά απέναντι σε αυτές τις σιχαμερές συμπεριφορές των ερπετών - φορέων τους.
Το πανεπιστημιακό άσυλο υφίσταται θεωρητικά για την προστασία της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Θα επιτεθούμε σε αυτήν την πρόταση φιλοσοφικά γιατί, θεωρητικά και πάλι, η κατάχρηση του ασύλου είναι θέμα διαχείρισης και μπορεί να λυθεί. Θα υποστηρίξουμε ότι και οι "άγγελοι" να έμπαιναν στο άσυλο, αυτό πρέπει να καταργηθεί (και δεν θα έπρεπε να υπήρχε ποτέ). Και φυσικά δε θα κάνουμε καμιά επίκληση κανενός πνεύματος της αρχαιότητος. Είμαστε πολίτες και έχουμε την αυτοπεποίθηση του λόγου μας.
Ω Δημοκράτες, ποιές ιδέες χρήζουν προστασίας; Υπάρχουν ιδέες που δεν πρέπει να προστατεύονται; Αν, ναι, τότε τι θα πράξουμε αν οι φορείς τους καταφύγουν στο άσυλο;
Άρα, στην περίπτωση που κάποιες ιδέες δεν πρέπει να προστατεύονται δεν θα πρέπει να υπάρχει άσυλο γιατί θα βρούν προστασία!
Αν πρέπει να προστατεύονται όλες, τότε πια θα μιλάμε για ασυλία των ιδεών.
Τίθεται τότε το ερώτημα: η ασυλία των ιδεών έχει ανάγκη φυσικού χώρου προστασίας, του πανεπιστημίου ή άλλου; Αν όχι, και πάλι δεν χρειάζεται να υπάρχει άσυλο. Και δεν πρέπει να υπάρχει αφού τα κόστη του θα είναι μεγαλύτερα από τα ανύπαρκτα οφέλη του.
Αν υφίσταται ανάγκη φυσικού χώρου προστασίας των ιδεών, τότε ποιούς φορείς φυσικά θα στεγάσει; Τους διωκόμενους; Μα δεν υφίστανται γιατί έχουμε ασυλία των ιδεών. Όλους;, γιατί όλοι έχουμε ιδέες; Μα τότε το άσυλο πρέπει να είναι τεραστίων διαστάσεων: άσυλο πρέπει να είναι η χώρα μας! Που πράγματι θα είναι: γιατί έχουμε ασυλία των ιδεών.
Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να υπάρχει άσυλο.
Συμπολίτες μας,
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι εκ κατασκευής φαύλη και κατ' επίφαση δημοκρατία. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επαγγελματιών ιδεολόγων - πολιτικών και όσων διαπλέκονται μαζί των.
Στην υπερδημοκρατία οι ιδέες ιεραρχούνται από όλους μας δια ψήφου. ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΙΔΕΕΣ. Θα ακολουθήσουμε τις πιο ΔΗΜΟφιλείς. Κανένας επαγγελματίας δε θα μας πουλάει την βρωμερή πραγμάτεια του και δε θα μας κατηγοριοποιεί σε συντηρητικούς, φασίστες, ρατσιστές και όλα τα συναφή που εκστομίζουν.
Σκεφτείτε! Είναι ανάγκη πια!
Πολύ γρήγορα θα υφίσταται και το ιεραρχικό κοινωνικό δίκτυο για να υλοποιήσουμε την ιεραρχημένη διακίνηση ιδεών! Την υπερδημοκρατία στην πράξη!

Τι να κάνουμε με τους μετανάστες ΑΜΕΣΑ

Θα αποτολμήσουμε μια πρόταση για τους μετανάστες. Προσοχή όμως. Η υπερδημοκρατία είναι πολίτευμα και ένα σύστημα που θα παράγει προτάσεις από τους πολίτες. Τις λύσεις θα τις δώσουν οι άνθρωποι που θα ψηφίσουμε. Αυτή η πρόταση αποτελεί τη γνώμη του χώρου που επινόησε την υπερδημοκρατία. Απλά την καταθέτουμε προσπαθώντας να δώσουμε μια άλλη προοπτική ΑΜΕΣΗΣ αντιμετώπισης.
Κατ' αρχήν να τονίσουμε ότι διαπνεόμαστε και από συναισθήματα αλληλεγγύης και φιλοξενίας και αλτρουισμού προς όλους και συνεπώς και προς τους μετανάστες. Όμως ενυπάρχει και η λογική της επιβίωσης. Η Ελλάδα σήμερα είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το πως θα εμπλέξουμε τη διεθνή κοινότητα. Εμείς όμως πρέπει να πάρουμε αποφάσεις ... χθες.
Πρώτος στόχος είναι να απομακρύνουμε 300.000 από τους ήδη υπάρχοντες και η αποτροπή νεοεισερχομένων.
Για να αποτρέψουμε την είσοδο μεταναστών και για να μην τους σκοτώνουμε στα σύνορα πρέπει να δημιουργήσουμε συνθήκες διαβίωσης στη χώρα μας περίπου σαν αυτές των χωρών τους και να τις ανακοινώσουμε διεθνώς.
Σε έκτακτες καταστάσεις αναλαμβάνει δράση ο στρατός. Επιπλέον χρειάζεται ένας χώρος διαβίωσης αυτών των ανθρώπων. ΕΝΑΣ χώρος και όχι διασπορά για να δημιουργήσουμε προβλήματα σε χιλιάδες συμπατριώτες μας. Και αυτός είναι τα ΚΥΘΗΡΑ.
Είναι ένα μεγάλο νησί (279 τ.χλμ.) με λίγους κατοίκους (3.354, για να τους αποζημιώσουμε εύκολα!). Αν για κάθε μετανάστη χρειαζόμασταν 100 τ. μέτρα γης, για 300.000 θα διαθέταμε 30.000.000 τ.μ. ή 30 τ.χλμ. δηλαδή το 1/10 του νησιού.
Είναι νησί, μακριά από σύνορα και μπορεί ευκολότερα να φυλαχθεί και να μη δημιουργηθούν προβλήματα σε περίπτωση πολέμου.
Διαθέτει αεροδρόμιο.
Ο στρατός πρέπει να αναλάβει άμεσα τη δημιουργία κέντρου υποδοχής, δημιουργίας βασικών υποδομών και εκπαίδευσης. Όσοι συλλαμβάνονται στα σύνορα θα πρέπει δια μιας να οδηγούνται εκεί και ταχύρρυθμα όλες οι περιοχές της Ελλάδος να αρχίζουν να αποφορτίζονται.
Δεν πρόκειται για δημιουργία στρατοπέδου συγκέντρωσης, αλλά οικισμών ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ. Οι μετανάστες θα είναι ελεύθεροι και θα εργάζονται: θα μαγειρεύουν, θα πλένουν, θα κτίζουν κτλ. Θα γίνει μια προσπάθεια ώστε να ελαχιστοποιηθεί το κόστος διαμονής των (γιατί οπωσδήποτε θα τους χορηγούμε πρώτες ύλες, φάρμακα κλπ). Και θα έχουν δωρεάν επικοινωνία με τον έξω κόσμο ώστε να μπορούν να οργανώσουν την μετακίνησή τους σε άλλη χώρα.
Επιπλέον ο στρατός να έπρεπε να δημιουργήσει εστίες περιπολιών και ελέγχου ΑΜΕΣΑ σε όλα τα σημεία εντάσεων με τους μετανάστες (Αγ. Παντελεήμονα κλπ).
Αυτά προτείνουμε να γίνουν βραχυπρόθεσμα. Τώρα, κάτι χαριτωμένα από τους πολιτικούς για εμπλοκή της Ευρώπης κλπ. ας ακούγονται από αυτούς που τρώνε κουτόχορτο. Η χώρα είναι σε έκτακτη κατάσταση και χρειάζεται να πάρουμε σκληρές αποφάσεις, να αφήσουμε τα κόμπλεξ και να αξιοποιήσουμε όλο μας το δυναμικό. Κομμάτι του οποίου είναι και ο στρατός μας.
Συμπολίτες μας, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας επιβάλλει να "κάνουμε το καλό" π.χ. να κάνουμε φιλανθρωπίες. ΚΑΝΕΝΑΣ. Οι διάφοροι "καλοί" της κοινωνίας μας, ας προσφέρουν τα εισοδήματά τους για να σώσουν τον κόσμο. Πρώτοι θα τους χειροκροτήσουμε! Αλλά δεν έχουν κανένα δικαίωμα να θέλουν να διαχειριστούν τα δικά μας εισοδήματα για τους σκοπούς που αυτοί προκρίνουν. Οι κρατικοί πόροι, οι φόροι μας, πρέπει να ελαχιστοποιηθούν για την αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος που μας δημιούργησαν οι πολιτικοί.
Πρέπει να αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας και να αξιοποιήσουμε το στρατό. Εδώ μιλάμε με τους Τούρκους όταν αυτοί δεν έχουν άρει το casus belli! Και δεν εμπιστευόμαστε τους συμπατριώτες μας; Τα παιδιά μας;
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ!
Ραντεβού στα Κύθηρα (θα πάμε να τους μιλήσουμε για την Υπερδημοκρατία!)

Ετοιμάζουμε το δίκτυο!

Αγαπητοί αναγνώστες,
Ξεκινήσαμε τη δημιουργία ενός site που θα αποτελεί ένα ιεραρχικό κοινωνικό δίκτυο.
Θα σας καλέσουμε να εγγραφείτε και να διατυπώνετε τη γνώμη σας για τα πράγματα που σας ενδιαφέρουν.
Θα δηλώσετε τον ταχυδρομικό σας κώδικα.
Οι 4 πλησιέστεροι τοπικά, θα ψηφίσετε, προκειμένου να αναδείξετε τον πιο δημοφιλή βασισμένοι στις δημοσιεύσεις σας. Ας καλέσουμε αυτούς "δημοφιλείς" 2ου επιπέδου
Σε δεύτερο χρόνο, οι 3 πλησιέστερες 4άδες θα αναδείξετε δια ψήφου τους πιο δημοφιλείς του 3ου επιπέδου από αυτούς του δευτέρου. Κοκ.
Ποιος είναι ο λόγος μιας τέτοιας δικτύωσης; Μα πως αλλοιώς θα μπορούσαμε να επικοινωνούμε όλοι με όλους αν π.χ. 1000 άτομα δημοσίευαν; Θα παρακολουθούμε μάλλον αυτούς που θα ψηφίζουμε... Αυτοί που θα βρίσκονται ψηλότερα στην ιεραρχία, οι πιο δημοφιλείς, θα εκφράζουν και το σώμα, την κοινωνία του δικτύου μας.
Δείτε τώρα: καθώς θα πυκνώνουμε, θα αρχίσουμε να συναντιώμαστε ιντερνετικά με άτομα που έχουμε και φυσική γειτνίαση. Τότε ευκολότερα θα μπορούμε να συναντηθούμε και φυσικά ώστε να έχουμε καλύτερη εικόνα των συμπολιτών μας.
Μα γιατί να τα κάνουμε όλα αυτά; Φίλτατοι, ο καθένας μας έχει τη γνώμη του για τα πράγματα. Και όλοι μπορούμε να τις εκφράζουμε. Είναι ανάγκη όμως να υπάρχει και η κρατούσα γνώμη, αυτή που όσο και αν διαφέρει απ' τη δική μας είναι η ψηφισμένη από την κοινωνία. Σε αυτή πρέπει να υπακούσουμε για να έχουμε μια συνεπή κοινωνία και όχι το χάος.
Θα πάω και ένα βήμα παραπέρα: θα δηλώσετε όσοι θέλετε τα επαγγέλματά σας. Προσωπικά, θα πάω στον οδοντογιατρό που ψηφίσατε, στο ζαχαροπλάστη, στο λογιστή κοκ. Γιατί; Γιατί θέλω να συνεργάζομαι με συνεπείς συμπολίτες, με αυτούς που διατυπώνουν τη γνώμη τους αλλά και αποδέχονται το λογικό: κάποια - κάποιες πρέπει να αποτελούν τον οδηγό μας.
Θα ρωτήσετε, μα δεν εκφραζόμαστε μέσα από τα κόμματα; Δεν διατυπώνουν προγράμματα που ψηφίζουμε;
Δεν θα απαντήσω. Σκεφτείτε το. Πρέπει να σκεφτείτε. Η χώρα δεν αντέχει πια αυτό το χάος. Και εμείς (το εμείς είναι εμείς, όχι το "μαζί", όχι κάποιοι που σχεδιάζουμε και εσείς που ακολουθείτε, όσοι φηφίζουμε θα οδηγούν) θα πρέπει να κάνουμε μια ειλικρινή προσπάθεια να αλλάξουμε τα πράγματα.

6 χρόνια δημοτικό, 6 γυμνάσιο, 4+2 ΑΕΙ, 40 δουλειά... Και πότε θα ζήσουμε;

Με το παρόν παρουσιάζουμε κυρίως μια θέση για την εκπαίδευση που αφορά την κατανομή της στο χρόνο. Πότε πρέπει να παρέχεται η εκπαίδευση;

Στη χώρα μας το εκπαιδευτικό σύστημα είναι αποτυχημένο παρόλη την τεράστια επένδυση που γίνεται σ’ αυτό. 

Την αποκαλούμε τεράστια παρά το γεγονός ότι οι προοδευτικοί μας σύντροφοι τη βρίσκουν μικρή γιατί συνυπολογίζουμε τα έξοδα των γονέων σε δεκάδες εκπαιδευτικά αντικείμενα άμεσα ή έμμεσα: φροντιστήρια, γλώσσες, ρυθμική, μουσική, ενοίκια κλπ.

Το αποκαλούμε δε αποτυχημένο με μόνο κριτήριο το παραγωγικό αποτέλεσμα: οι εκατοντάδες χιλιάδες των αποφοίτων επιστημόνων δεν παράγουν ουσιαστικά καμιά τεχνολογία, είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτριοι χρήστες της και το 70% τους προσδοκούν μια θέση στο δημόσιο.

Τελευταία κυκλοφορεί το δια βίου εκπαίδευση (ή μάθηση), άλλη μια έκφραση κατασκευασμένη στην αλλοδαπή που υιοθετήθηκε από τους κάκιστους διαχειριστές της κοινωνίας μας.

Είναι προφανές ότι η ταχύτατη παραγωγή γνώσεων και οι τεχνολογικές εξελίξεις απαξιώνουν σε μικρό χρόνο κάθε επίπεδο σπουδών και το αίτημα της δια βίου εκπαίδευσης είναι επιτακτικό. Το πρόβλημα είναι ότι πέρα από τους πόρους απαιτείται και ο χρόνος των εργαζομένων. Οι τελευταίοι “φορτωμένοι” και με τα παιδιά τους μέχρι τα 30 τους, δεν τον διαθέτουν.

Από την άλλη, τα παιδιά υφίστανται μακροχρόνια εκπαίδευση και στις περισσότερες των περιπτώσεων εισέρχονται στην αγορά εργασίας με ακατάλληλες γνώσεις και έχοντας υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις απλά γιατί είναι πτυχιούχοι.

Αν θεωρήσουμε τον τυπικό χρόνο εργασίας της ζωής ενός ατόμου, θα δούμε ότι θα εργάζεται 40 έτη, από τα 25 μέχρι τα 65 του, επί 8 ώρες ημερησίως. Θα εργαζόταν τον ίδιο χρόνο συνολικά, αν απασχολείτο 53 χρόνια, από τα 16 του μέχρι τα 69 του, επί 6 ώρες ημηρεσίως. 

Επιπλέον ας υποθέσουμε ότι στη δεύτερη κατανομή, ανά έτος παίρνει 8 μαθήματα, 4 ανά εξάμηνο, διδασκόμενα σε 2 τρίωρα ανά εβδομάδα.

Ας δούμε τι θα προσέφερε αυτή η ανακατομή.

1. Τα άτομα εισερχόμενα στην αγορά εργασίας μετά από 10ετή εκπαίδευση στα 16 τους, δεν θα είχαν τις αγκυλώσεις του πτυχίου τους και ευκολότερα θα δεχόντουσαν οποιαδήποτε 6ωρη εργασία.
2. Εισερχόμενα από νωρίς στην εργασία, θα είχαν μεγαλύτερη σχέση με την πραγματικότητα με αποτέλεσμα να μπορούν να καταλάβουν τι  θέλουν ή δεν θέλουν και το τι μπορούν ή δεν μπορούν. Δε θα ζούσαν στα όνειρα. Βλέποντας τις πραγματικές απαιτήσεις θα προσάρμοζαν τις σπουδές τους σε αυτές.
3. Οι γονείς θα μπορούσαν να “αναπνεύσουν” όταν τα παιδιά τους γίνονταν 16 και εργαζόμενοι 6 ώρες θα είχαν ελεύθερο χρόνο για να ζήσουν αλλά και για να σπουδάσουν! Θα έβρισκαν πλέον το χρόνο για τη δια βίου εκπαίδευση.
4. Η κοινωνία θα είχε μία απείρως καλύτερη προσαρμογή στις παραγωγικές της ανάγκες και στις τεχνολογικές εξελίξεις. Οι εργαζόμενοι θα ήταν πολύ πιο ευέλικτοι και θα μπορούσαν να αποκτούν νέες δεξιότητες μέχρι τα 70 τους!
5. Σε μια τέτοια κατανομή θα αντιστοιχούσε ένα πολύ μεγαλύτερο εθνικό προϊόν αφού στις 6 ώρες κάποιος παράγει περισσότερα κατά μέσο όρο ανά ώρα από ότι στις οκτώ (λόγω φθινουσών οριακών αποδόσεων η 7η και η 8η ώρα είναι λιγότερο παραγωγικές), ο δε συνολικός χρόνος απασχόλησής του θα ήταν ο ίδιος.
6. Η κατανομή του χρόνου μέσα στην ημέρα θα ήταν καλύτερη και θα επέτρεπε μια ποιοτική ζωή. Το να εργάζεσαι 9 με 3 επιτρέπει και μεσημβρινή ανάπαυση αλλά και καλύτερη κατανομή των γευμάτων.

Κλπ. Πραγματικά πολλά.
Ας ληφθεί υπόψη ότι ο άνθρωπος φτάνει στο απόγειο των φυσικών δυνατοτήτων του στα 24 του. Είναι αδιανόητο εμείς ακόμα να σπουδάζουμε ΠΑΘΗΤΙΚΑ σε αυτή την ηλικία. Οι μεγαλύτεροι των επιστημόνων μέχρι αυτή την ηλικία (π.χ. Αινστάιν) είχαν δώσει το σημαντικότερο προϊόν τους. Και εδώ οι μηχανικοί έρχονται να γράψουν κώδικα λογισμικού στα 30 τους. Έ είναι γέροι!

Αν και εγείρονται διάφορα ερωτήματα θα απαντήσουμε σε ένα, στο πως θα παράγονται επιστήμονες όπως γιατροί κλπ. Στα δεκάξι τους αυτοί θα μπαίνουν στα εργαστήρια, στα νοσοκομεία κλπ ακόμα και ως καθαριστές! Θα παίρνουν περισσότερα μαθήματα και θα κάνουν επιστημονικές εργασίες για τις οποίες θα αμείβονται. Για να βγάλουμε επιτέλους και κανένα επιστήμονα!

Μπορούμε να σκεφτούμε και διαφορετικά και πρέπει να σκεφτούμε γιατί ζούμε σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Το δυτικό μοντέλο ανάπτυξης έχει τελειώσει και γκρεμίζεται μέσα από τον ατομοκεντρισμό του. Τα μηρυκαστικά της χώρας μας δεν έχουν τίποτα να δώσουν εκ κατασκευής: είναι τα άτομα που από την εφηβεία τους κατάλαβαν πια ιδεολογία θα μας σώσει και τώρα διαχειρίζονται την κοινωνία με απαράμμιλη στειρότητα. Βέβαια έρχεται το τέλος τους και μαζί τους θα γκρεμιζόμασταν όλοι. Χάριν όμως στην υπερδημοκρατία ... (συνεχίστε το όπως θέλετε!)

Ούτε ευρώ στη γενιά των 700 Ευρώ!

Αν και δεν αποτελεί αίτημα του σήμερα (σήμερα περισσότερο επιθυμείται απλά η απασχόληση) θα δώσουμε έστω και όψιμα μια άλλη γνώμη, αρκετά διαφοροποιημένη από των χαριτωμένων της τηλεόρασης.
Κατ' αρχήν να δηλώσουμε ότι θα επιθυμούσαμε σαφώς όλοι να κερδίζουν πολλά παραπάνω. Δεδομένου όμως ότι η πίτα δε μεγαλώνει από τη μία μέρα στην άλλη, θα πρέπει να απαντηθεί ποιός πρέπει να "φάει" λιγότερο.
Οι μαρξιστές έχουν μια εύκολη απάντηση, το μεγάλο κεφάλαιο. Η γενιά των 700 ευρώ, έχει αυτήν την επιλογή, να ασπαστεί αυτήν την κοσμοθεωρία και να προσπαθήσει την αλλαγή. Αν όντως αυτό έπραττε θα ονόμαζε τον εαυτό της "νέοι κόκκινοι" ή cool red ή ... . Κάτι τέτοιο.
Στο καπιταλιστικό σύστημα τα πράγματα ρυθμίζονται στις ελεύθερες αγορές. Από τη ζήτηση και την προσφορά. Αν πραγματικά λειτουργούσαν χωρίς παρεμβατισμό στη χώρα μας, τότε ο "βασικός μισθός" δύσκολα θα ήταν 400 Ευρώ! Παράγουμε κάτι διαφορετικό από τη Ρουμανία ή τη Βουλγαρία των 200 και 250 ευρώ, κάτι υψηλής τεχνολογίας, κάτι που δύσκολα αντιγράφεται ώστε το η αξία του προϊόντος (για τους ειδικούς οριακού προϊόντος) της εργασίας να δικαιολογεί κάτι περισσότερο; Γιατί οι τηλεοπτικοί χαριτωμένοι κάνουν αναφορές για τους βασικούς μισθούς χωρών όπως η Γερμανία, η Δανία, η Σουηδία;
Μήπως θα μπορούσαμε να φορολογήσουμε το μεγάλο κεφάλαιο και να δώσουμε κάτι παραπάνω στα "παιδιά"; Όχι. Γιατί θα μειωθούν οι αποδόσεις του και θα φύγει.
Καταδικασμένα λοιπόν; Απόλυτα. Και δίκαια!
Για να μεγαλώσει η "πίτα" απαιτείται δημιουργικότητα και ... δημιουργία. Τα άτομα που θα δημιουργήσουν δεν ζητούν περισσότερα από... Δημιουργούν. Και φυσικά δεν ανήκουν σε μια γενιά που κατά 70% επιθυμεί την εισαγωγή της στο δημόσιο.
Τα άτομα που ζητούν τα 800, 900 ... ευρώ, απλά θέλουν να περνούν καλύτερα. Εντάξει, ας είναι κάποιοι σε εργαστήρια για να ανακαλύπτουν νέα φάρμακα, να φτιάχνουν i - pod, phone - pad, να αναπτύσσουν νέες τεχνολογίες. Και ας είναι οι κινέζοι των 50 ευρώ η φάμπρικα της οικουμένης. Εμείς είμαστε οι "ολιγαρκείς" μέσοι.
Μια γενιά να μετράει τον εαυτό της σε ευρώ!
Συμπτωματικά είναι και η πρώτη γενιά που μεγάλωσε με ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα!!!
Και με σοσιαλισμό (πασοκικό).
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της "δημοκρατίας", της "ελευθερίας", της "παιδείας".
Μέσα από την υπερδημοκρατία επιχειρούμε να δώσουμε άλλη διάσταση (και) σε αυτές τις λέξεις.
Σήμερα μιλούν πολλοί, πολύ, για πολλά. Και αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να ανακατανείμουμε την κοινωνική ισχύ. Να την παραδίδουμε σε αυτούς που θέτουν υψηλότερα το κοινωνικό από το ατομικό συμφέρον. Αυτό επιτυγχάνει η ιεραρχία υποβάθρου.
Στην υπερδημοκρατία όλοι οι ηγέτες, σε οποιοδήποτε χώρο, αναδεικνύονται με την ψήφο ΟΛΩΝ (ή πολλών πέραν του συναφιού των)! Έτσι οι δράσεις τους ως δυνάμεις είναι ίδιας διεύθυνσης και φοράς, εξυπηρετούσες το κοινωνικό σύνολο. Αυτή τη στιγμή, φαρμακοποιοί, δημόσιοι υπάλληλοι, κλειστά επαγγέλματα, όλοι πάνε να "φάνε" έστω το ίδιο, από μια πίτα που μικραίνει. Κανένας τους δε σκέφτεται την κοινωνία.
Το ιδιαίτερα κακό είναι ότι η γενιά που θα αποτελούσε την ελπίδα, είναι αυτή των 700 ευρώ. Προφανώς δε μπορούμε να στηριχτούμε σε αυτή. Είναι "φτηνή". Προτιμάτε, την κάνανε "φτηνή"; Έστω.
Προσοχή παρακαλώ: όλοι μας πρέπει να γίνουμε νέοι πάλι! Δεν είναι επιλογή. Είναι ανάγκη!

Ποιός φοβάται τον καπιταλισμό; Ή πως η υπερδημοκρατία δαμάζει το θηρίο! Μια εισαγωγή

Η ελεύθερη αγορά προϊόντων αποτελεί ΑΝΑΓΚΑΙΑ (αλλά όχι ικανή!) προϋπόθεση ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ παραγωγής - απαντά στο τι και πόσο πρέπει να παράγουμε.
Η ζήτηση και η προσφορά προσδιορίζουν τις αγοραίες τιμές και ποσότητες. Με συνεχώς μεταβαλλόμενες τις ανάγκες μας η ζήτηση και δυνατότητες η προσφορά παρέχουν μια συνεχή θαυμαστή προσαρμογή. Αν υφίστανται ικανά κέρδη (η τιμή είναι αρκετά υψηλότερη από το κόστος) και άλλοι πόροι έρχονται να προστεθούν στην παραγωγή, η προσφορά αυξάνεται και η τιμή μειούται. Κοκ.
Η ιδιωτική επιχείρηση αποτελεί ΑΝΑΓΚΑΙΑ (αλλά όχι ικανή!) προϋπόθεση ΑΠΟΔΟΤΙΚΗΣ παραγωγής - ο ιδιώτης "φροντίζει" να παράγονται τα προϊόντα στο χαμηλότερο δυνατό κόστος (αν τα κρατικά νοσοκομεία ήταν ιδιωτικά, θα είχαμε τα σκάνδαλα των προμηθειών; Και πριν προλάβετε να μας χαρακτηρίσετε "νεοφιλελεύθερους", στην δωρεάν υγεία και παιδεία πιστεύουμε και εμείς, γιατί να μην πληρώνει το δημόσιο τα νοσήλεια; Τα δίδακτρα των ιδιωτικών πανεπιστημίων; Αλλά τότε, που θα διόριζαν τα κόμματα την πελατεία τους; Τα στελέχη τους;).
Τέλος η ελεύθερη αγορά των παραγωγικών συντελεστών αποτελεί την ΑΝΑΓΚΑΙΑ (...) προϋπόθεση για τον προσδιορισμό των τιμών τους (και των ποσοτήτων που απαιτούνται).
Στην τελευταία αγορά προσδιορίζεται και η τιμή της εργασίας.
Αυτό είναι το γενικό μοντέλο και υφίστανται 100άδες θεμάτων που αναφύονται. Ένα πολύ βασικό είναι αυτό της δικαιοσύνης. Ο Μάρξ θεωρεί ότι τα κέρδη είναι το αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης των εργατών στους οποίους δεν αποδίδεται η υπεραξία της εργασίας των. Στο έργο του όμως δεν υφίσταται αναφορά στον επιχειρηματικό κίνδυνο (risk) και πρέπει να μπεί αναγκαστικά (ως προς την οικονομική του ανάλυση) στα γνωστά "χρονοντούλαπα της ιστορίας" (χρησιμοποιούμε τα λόγια των επιγόνων του). Το κέρδος (και η ζημιά) είναι ΚΑΙ αποτέλεσμα  ανάληψης κινδύνου.
Μια βασική σημείωση εδώ: η παγκόσμια κρίση οφείλεται αποκλειστικά στην λανθασμένη εκτίμηση του κινδύνου! Ή στα χαμηλά επιτόκια της FED.
Θεωρητικά, ενώ είναι σχετικά απλό να διατυπώσουμε προτάσεις αποτελεσματικότητας (ή τι πρέπει να γίνεται) και αποδοτικότητας (πως πρέπει να γίνεται), είναι δύσκολο να διατυπώσουμε προτάσεις δικαιοσύνης. Επιστημονικά αυτό αφορά την ηθική φιλοσοφία. Αλλά όποια και αν είναι τα πορίσματά της, υπάρχουν τόσα "δίκαια" όσα και τα συστήματα - φορείς των.
Οι αγορές φαλκιδεύονται: μονοπώλια, ολιγοπώλια, καρτέλ, εναρμόνιση τιμών, συνδικάτα, "προστασία" εργασίας και κρατικές παρεμβάσεις και ... όλα λειτουργούν προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και κάθε προσπάθεια ελέγχου "για την αποκατάσταση του δικαίου" δημιουργεί κατά κανόνα περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει στρεβλώνοντας τα συστήματα.
Η υπερδημοκρατία μέσω της ιεραρχίας υποβάθρου έρχεται να δώσει την λύση. Όχι στο μεγάλο κράτος, όχι στις παρεμβάσεις, όχι στα συνδικάτα, όχι στα κατώτατα ημερομίσθια!
Ποιός φοβάται τις ελεύθερες αγορές και τους ιδιώτες; Για να έχεις μια επιχείρηση 30 ατόμων (στο πολίτευμα της υπερδημοκρατίας) θα πρέπει να σε έχουν ψηφίσει 39 άτομα, να βρίσκεσαι στο τέταρτο επίπεδο από τη βάση. Θα σε ψηφίσουν χωρίς να είσαι "δίκαιος"; Αμείβεις "σωστά";
Η υπερδημοκρατία έρχεται να θέσει αυτοματικούς κανόνες σε ένα αυτόματο που δεν έχει κατανοηθεί και αδίκως κατηγορείται: στις ελεύθερες αγορές. Είναι σαν να κατηγορεί τον ηλεκτρισμό γιατί οδηγεί και σε ηλεκτροπληξία.
Συνεχίζεται... Με το
"Ούτε ένα ευρώ στα παιδιά των 700 ευρώ"!

Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ή δίκτυ ασφαλείας

Το παρόν άρθρο δεν αποτελεί συστατικό μέρος της υπερδημοκρατίας. Αποτελεί μια λύση όμως που επινοήθηκε από τον ίδιο χώρο. Μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα στην χώρα μας προκειμένου να αποτραπεί ένας νέος αλληλοσπαραγμός. Είναι μια πολιτική θέση που θα προτείνουμε στο κόμμα που θα προωθήσει την υπερδημοκρατία. Την προτείνουμε βέβαια και στην κυβέρνηση.

Πιθανότατα έχετε ακούσει τον όρο δίκτυ ασφαλείας (μετάφραση του αγγλικού safety net) με τον οποίο εννοείται η οικονομική βοήθεια που θα προσφέρετο στα ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας. 

Πως θα χρηματοδοτούσαμε ένα τέτοιο μέτρο; Η λαϊκίστικη απάντηση είναι εύκολη: φορολογώντας τους πλούσιους, τα κέρδη κοκ. 

Αγνοείται σε μια τέτοια απάντηση ότι μια αναδιανομή (καλύτερα: μια τέτοια αναδιανομή) του εισοδήματος μειώνει τις επενδύσεις αφού οι φτωχότερες μάζες κυρίως καταναλώνουν και δεν αποταμιεύουν ή επενδύουν.

Η πρότασή μας είναι να φορολογούνται όλοι οι φυσικοί πόροι με 3% (επιπλέον και για αυτόν τον σκοπό) ετησίως και το έσοδο να ισοκατανέμεται σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες. 

Φυσικοί πόροι είναι κυρίως η γη, τα ορυκτά (ο λιγνίτης π.χ.) και το νερό.

Αυτό θα απέφερε έσοδο περισσότερο από 300 Ευρώ ανά πολίτη ανά μήνα στους άπορους (3600 Ευρώ το χρόνο). Μια άπορη τετραμελή οικογένεια θα εισέπρατε 1200 Ευρώ ανά μήνα ή 14.400 το χρόνο. Μια 4 μελή οικογένεια δε θα πλήρωνε τίποτα αν διέθετε ή ανάλωνε σε φυσικούς πόρους μέχρι 480.000 ευρώ. Σε αυτά τα χρήματα τα “έσοδα” και τα “έξοδα” είναι ίσα (το 3% των 480.000 είναι 14.400 Ευρώ).

Επιπλέον θα παρακινούσε όσους έχουν αδρανή γη να την αξιοποιήσουν διαφορετικά να την πουλήσουν για να την αξιοποιήσουν άλλοι. Έτσι δε θα επηρεαζόταν η οικοδομή. Τουναντίον. Να τονίσουμε εκ νέου ότι δεν προτείνουμε την φορολόγηση ακινήτων γενικά. Αλλά από αυτά των οικοπέδων.

Θα απέτρεπε τις “επενδύσεις” σε οικόπεδα. Και συνεπώς τα χρήματα θα κατευθύνονταν σε παραγωγικές επενδύσεις.

Και βέβαια θα ήταν αποτρεπτικός παράγων στην καταπάτηση γης.

Η πρόταση αυτή δεν παράγει συνοχή στην κοινωνία. Δημιουργεί δικαιώματα σε ανθρώπους που δεν τα αξίζουν. Δεν θα μας εξέπληττε αν την έκανε ένας Ανδρέας Παπανδρέου, η ταφόπετρα της κοινωνικής συνοχής. Δεν θεωρούμε ότι είχε την παιδεία για να την κάνει.

Την παραθέτουμε και για να δείξουμε ότι μπορούμε να παράσχουμε λύσεις πιο κατανοητές από την υπερδημοκρατία. Ανήκει σε μια ευρύτερη ηθική αξίωση που με τον καιρό θα παρουσιάσουμε.

Προαναγγελία της ίδρυσης ενός κόμματος ή η υπερδημοκρατία στην πράξη

Αν και το ιστολόγιο μετρά μόνον μερικές μέρες ζωής, αρκετοί φίλοι μας μας ρωτούν για το πως αυτή η θεωρία μπορεί να τύχει εφαρμογής στην κοινωνία.
Η υπερδημοκρατία είναι ένα προτεινόμενο πολίτευμα. Ως τέτοιο είναι υπερκομματικό. Δεν αναμένουμε βέβαια να υποστηριχθεί από τα υπάρχοντα κόμματα τα οποία έχουν προσαρμόσει τις "ζωές" των στο "δημοκρατικό" πολίτευμα.
Συνεπώς υφίσταται η ανάγκη δημιουργία ενός κόμματος με διπλή αποστολή: αφ' ενός να προωθήσει την υπερδημοκρατία στα πλαίσια του υπάρχοντος πολιτεύματος και αφ' ετέρου το ίδιο να παράγει πολιτικές προτάσεις και να διεκδικήσει την διακυβέρνηση.
Νοιώθουμε ότι είμαστε περισσότερο κοινωνικοί μηχανικοί παρά πολιτικοί φιλόσοφοι. Το παρόν ιστολόγιο στοχεύει στο να παράγει τη θεωρητική υποδομή και σε εύλογο χρονικό διάστημα να σας καλέσει στη δημιουργία του νέου κόμματος.
Η επικοινωνία των μελών του κόμματος θα υποστηριχθεί από έναν ιστοχώρο στον οποίο θα λειτουργεί ένα ιεραρχικό κοινωνικό δίκτυο.
Οι αναφορές μας στην ιεραρχία θα μπορούσαν να εκληφθούν ως μανία. Και είναι η ευκαιρία εδώ να φωτιστούν έτι περαιτέρω κάποια στοιχεία της φιλοσοφίας μας. Η ιεραρχία απλά είναι μια ανάγκη που προκύπτει από τις φυσικές μας δυνατότητες. Το εύρος των ατόμων που ένας άνθρωπος μπορεί να προσέχει και να ελέγχει αποτελεσματικά (span of attention and span of control) περιορίζεται στα 3 - 6. Με τόσους μπορούμε να συνάψουμε αποτελεσματικά σχέσεις, να έχουμε συνεργασία της οποίας τα οφέλη υπερβαίνουν τα κόστη. Μια πρακτική απόδειξη αυτού είναι η τριαδική οργάνωση του στρατού, ενός συστήματος που κρύβει εμπειρία αιώνων.
Απευθύνουμε θερμή παράκληση να σκεπτόσαστε απροκατάληπτα, ως αντικειμενικοί ερευνητές. Πολλοί μπορεί να είμαστε αντιμιλιταριστές κλπ. Λέξεις όπως ο στρατός, έλεγχος, ιεραρχία πιθανόν να μας απωθούν. Πρέπει να ξεπεράσουμε τα στερεότυπα και την ... γλώσσα μας. Ο έλεγχος δεν ενυπάρχει μόνο στην κρατική ασφάλεια αλλά και στο κύτταρο και στον θερμοστάτη, στην κυβερνητική κλπ.
Θεωρήστε το facebook, ένα μη ιεραρχικό κοινωνικό δίκτυο. Πολλοί έχουν εκατοντάδες "φίλους". Αν όλοι αυτοί "ποστάρουν" καθημερινά, τι προλαβαίνει ποιος να διαβάσει;
Τα συναισθήματα να οδηγούν τους στόχους μας αλλά ο ρεαλισμός και τη διερεύνηση του εφικτού πραγματοποίησής των και την πορεία για την υλοποίησή τους.
Στο ιεραρχικό κοινωνικό δίκτυο θα κληθούμε όλοι και ξεκινώντας από τη βαθμίδα της βάσης αλληλοψηφιζόμενοι κατά το σύστημα της υπερδημοκρατίας θα δομήσουμε την πυραμίδα μας. Βεβαίως και θα μπορεί όποιος θέλει να διαβάζει όποιον θέλει. Αλλά θα πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε και αυτούς που εμείς θα έχουμε επιλέξει ως "ανωτερούς μας" γιατί αυτοί μας εκφράζουν κατά μέσο όρο περισσότερο. Γιατί αυτοί προφανώς έχουν "πιάσει" καλύτερα τον παλμό της κοινωνίας και την εκφράζουν πιο αποτελεσματικά.
Δεν μπορούμε να επικοινωνούμε ταυτόχρονα με χιλιάδες. Μπορούμε όμως να παρακολουθούμε αυτούς που εκφράζουν χιλιάδες.
Από αυτήν την οργάνωση θα αναδυθούν τα κομματικά στελέχη, υποσυστήματα και μηχανισμοί.
Έτσι θα ξεκινήσουμε τη νέα μας κοινωνία!

Ξαναβρίσκοντας τον γείτονα ή κοινωνική συνοχή στην υπερδημοκρατία

Πολλάκις οι πολιτικοί εκστομίζουν φράσεις όπως κοινωνική συνοχή, κοινωνικός ιστός, κοινωνική αλληλεγγύη. Ταυτόχρονα οι περισσότεροι εξ ημών δεν γνωρίζουμε τον γείτονά μας, αδιαφορούμε (στην καλύτερη περίπτωση) όταν ακούμε έναν συναγερμό.
30 χρόνια πριν συνήθως "κρύβαμε" το κλειδί του σπιτιού μας κάτω από το χαλάκι μιας εξώπορτας ή σε μια γλάστρα, τα παιδιά παίζανε στους δρόμους.
Θεωρούμε δε αυτά σύμφυτα της εξέλιξης. Και πασχίζουμε να ασφαλίσουμε τον εαυτό μας όσο μπορούμε περισσότερο, να έχουν τα παιδιά μας τα καλύτερα παιχνίδια, να τα πηγαίνει το σχολικό στο εκπαιδευτήριό τους.
Ενδεχομένως υπάρχουν "δίποδα, άπτερα ζώα" που επιλέγουν αυτόν τον τύπο ζωής. Δε θα μπούμε στον κόπο να δείξουμε το αδιέξοδό της αν και δεν κατανοούμε, μεταξύ πολλών άλλων, πως για παράδειγμα θα ασφαλιστούμε από την κλιματική αλλαγή που και αυτή έρχεται σαν "φυσική" των πραγμάτων εξέλιξη.
Για τα υπόλοιπα "ζώα" που είμαστε και κοινωνικά επιννοήσαμε την υπερδημοκρατία η οποία "σύμφυτα" έχει μόνο λύσεις!
Στην υπερδημοκρατία για να μπορέσεις να έχεις θέση κοινωνικής ισχύος (για να γίνεις γιατρός για παράδειγμα, θα μιλήσουμε για αυτά) θα πρέπει βαθμηδόν να ψηφίζεσαι, για να καταλάβεις θέση στην ιεραρχία υποβάθρου, από τους 3 πλησιέστερους συμπολίτες σου (την οικογένειά σου, ενδεχομένως) για το δεύτερο από τη βάση επίπεδο, τους 11 πλησιέστερους (να οι γείτονες) για το τρίτο από τη βάση επίπεδο, από τους 38 πλησιέστερους για το τέταρτο επίπεδο κοκ.
Συνεπώς όχι απλά πρέπει να γνωρίζεις τους γείτονές σου, αλλά πρέπει να τυγχάνεις και της αρεσκείας των, της έγκρισής των, για να μπορείς να κατέχεις θέση κοινωνικής ισχύος στην κοινωνία (π.χ., άλλο παράδειγμα, για να γίνεις δάσκαλος ή καθηγητής - αν είναι δυνατόν,  υπήρχε επετηρίδα για να διοριζόταν κάποιος δάσκαλος, ένα πιθανά, δίποδο, άπτερο).
Αυτή είναι η μαγεία της υπερδημοκρατίας: εξαρτάσαι από την ψήφο των ανθρώπων, ούτε από τα χρήματά τους (από αυτά εξαρτάται στο παρόν πολίτευμα π.χ. ο έμπορος), ούτε από αν σε χειροκροτούν ως θέαμα (π.χ. ο ποδοσφαιριστής, οι τηλεοπτικοί χαριτωμένοι) κλπ.
Η κοινωνική ισχύς θα δίνεται άμεσα δια ψήφου. Έναν άνθρωπο στη βάση της πυραμίδας θα πρέπει να τον "προσέχουν" όχι ένας βουλευτής, άντε και ένας δήμαρχος, αλλά 9.000.000(!!!) σε μια χώρα 9.000.000 "κοινωνικών ζώων" με δικαίωμα ψήφου (γιατί;).
Τι επίδραση έχει στην ασφάλεια μια τέτοια οργάνωση της κοινωνίας;
Μήπως τα παιδιά θα βγούνε και πάλι στους δρόμους για παιχνίδι;
Μήπως πολύ εύκολα παραδώσαμε την τύχη μας στους επαγγελματίες πολιτικούς, πρίγκηπες ή πρώην αφισοκολλητές, της έμμεσης "δημοκρατίας";

Οι δημοσιογράφοι στην υπερδημοκρατία ή ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ;

(Αν και στον τίτλο αναγράφω δημοσιογράφοι, αναφέρομαι σε όλα τα δημόσια πρόσωπα)
Σε ένα εισαγωγικό εγχειρίδιο πολιτικής φιλοσοφίας οπωσδήποτε περιέχεται το θέμα του ποιοί πρέπει να θέτουν τους νόμους μιας κοινωνίας. Ποιό ριζοσπαστικές θεωρήσεις, αντιλαμβανόμενες τον κρίσιμο ρόλο της πληροφόρησης, θα έθεταν προηγουμένως το θέμα του ποιοί πρέπει να μιλούν (και εννοούμε εδώ ποιοί πρέπει να έχουν δημόσιο λόγο).
Η εύκολη απάντηση των "δημοκρατών" είναι: όλοι.
Και η εύλογη απορία μας είναι: ποιος μπορεί να "ακούει" όλους. Πολύ κοντά στην απορία μας βρίσκονται οι εξηγήσεις της ανάγκης ύπαρξης ιεραρχίας στα συστήματα.
Είναι πολύ εύκολο να διατυπώνεις συνθήματα του τύπου "ψωμί, παιδεία, ελευθερία". Αυτοί που τα διετύπωσαν το 1973 δεν χρεωκόπησαν την Ελλάδα αφού πρώτα ωφελήθηκαν τα μέγιστα;
Και είναι αρκετά βασανιστικό και το να μελετάς αλλά και το να αντιλαμβάνεσαι την αναγκαιότητα της ιεραρχίας.
Αυτοί που μιλούν δημοσίως διαμορφώνουν, μεταξύ άλλων, την παιδεία μας. Πολύ εύκολα τους την παρέδωσε η κοινωνία μας. Ειδικά εμείς οι Έλληνες που μαθαίναμε κυρίως στην αγορά και τώρα μέσω της τηλεόρασης.
Θεωρούμε ότι η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα επιτάχυνε εκθετικά τη συντριβή του αξιακού μας συστήματος.
Τα τηλε-δημόσια πρόσωπα δεν αναδεικνύονται μέσα από ψηφοφορία αλλά από την τηλεθέαση. Η αξία τους εξαρτάται από αυτήν και κάνουν οτιδήποτε για να τη μεγιστοποιήσουν. Παράλληλα αποκτούν κοινωνική ισχύ, ικανότητα να επηρεάζουν και να μας επηρεάζουν. Και φυσικά παρέχουν παιδεία.
Αναλογιστείτε πόσο εύκολα μπορούν και μεταπηδούν στην πολιτική σκηνή. Όχι μόνο τηλεοπτικά πρόσωπα, αλλά αναγνωρίσιμα πρόσωπα.
Χωρίς περιστροφές, θεωρούμε ότι είναι συνεπεύθυνοι της κοινωνικής κατάρρευσης (και όχι κρίσης όπως κακώς λέγεται).
Το ποιοί μιλούν πρέπει να είναι αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής, ψηφοφορίας, και όχι οποιουδήποτε τρόπου οδηγεί σε αναγνωρισιμότητα.
Στην άμεση δημοκρατία υπήρχε ο έλεγχος, όλοι είχαν το δικαίωμα λόγου, αλλά επίσης ακούγονταν από όλους. Στην "έμμεση" δημοκρατία εκ των πραγμάτων δε μπορεί να υφίσταται αυτό. Γι' αυτό και δεν την πιστεύουμε. Δεν πρέπει, για παράδειγμα, ένας παρουσιαστής επειδή "σκανδαλίζει" μια μερίδα του κοινού να παρέχει όχι πρότυπο αλλά ούτε εικόνα ζωής. "Μην τον ακολουθείς" θα αντιπρότεινε κάποιος. Ναι, αλλά συναστρεφόμαστε με άτομα που τον ακολουθούν και δημιουργείται πρόβλημα στις σχέσεις μας. Νομοθετούν άνθρωποι που ειδικεύονταν στο να "βάζουν καλάθια" και μας επηρεάζει όλους.
Στην υπερδημοκρατία όλοι έχουν διακαίωμα να μιλούν: στους "υφισταμένους τους". Σε έχουν ψηφίσει και βρίσκεσαι στις ανώτατες βαθμίδες; Θα μπορείς να μιλάς σε εθνικό επίπεδο, να γίνεσαι παρουσιαστής, δημοσιογράφος κτλ. Είσαι στη πρώτη από το τέλος βαθμίδα; Θα μιλάς όσο θες: σπίτι σου!
Όλοι μας θα επιλέγουμε ποιοί θα μιλούν. Και αυτοί θα είναι λίγοι για να τους ακούμε. Και αν δε μας αρέσουν να τους αλλάζουμε!
Το δικαίωμα να μιλάς θα κατακτιέται βαθμίδα - βαθμίδα. Δημοκρατικά! Στην υπερδημοκρατία! Αν ψηφιστείς σε 12 βαθμίδες, τότε ας σε ακούμε όλοι μας. (Θυμίζω ότι μια τριαδική ιεραρχία στην Ελλάδα θα σήμαινε μια πυραμίδα 15 βαθμίδων).
Ας επαναλάβω, και θα το επαναλαμβάνω συχνά: η δικαιοσύνη σε μια κοινωνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατανομή κοινωνικής ισχύος.
Ο δημόσιος λόγος και η αναγνωρισιμότητα παράγουν κοινωνική ισχύ. Θα συνεχίσουμε να την παραδίδουμε σε κάθε "επιδειξία";

Ο δίκαιος φόρος: ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Επιτρέψτε μας μια μικρή διακοπή στην ανάπτυξη του γιατί χρειαζόμαστε την υπερδημοκρατία προκειμένου να παρουσιάσουμε ένα κρίσιμο θέμα, αυτό της κατανομής των κοινωνικών βαρών, δείχνοντας έτσι πως η υπερδημοκρατία απαντά σε ένα φάσμα προβλημάτων και δεν είναι μια ουτοπική θεωρία. Ταυτόχρονα δείτε την λειτουργικότητα της ιεραρχίας υποβάθρου.

Υποθέστε λοιπόν ότι απαιτούνται 80 δισ. ευρώ για κοινωνικές δαπάνες.

Καλείται ο υψηλότερα ιστάμενος στην κοινωνική πυραμίδα να πληρώσει ένα μέρος του, όποιο επιθυμεί (!), και να κατανείμει το υπόλοιπο ποσό στους τρεις της αμέσως κατώτερης βαθμίδας.

Πληρώνει αυτός έστω 10.000.000 και κατανέμει στους 3 "υφισταμένους του" το υπόλοιπο ως εξής: στον Α παραδίδει μια υποχρέωση πληρωμής 30 δισ., στον Β 25 δισ. και στον Γ 24.990.000.000 Ευρώ (24,99 δισ).

Αυτοί συνεχίζουν ανάλογα: πληρώνουν ο καθένας το ποσό που επιθυμεί (και 0 αν θέλει!) και κατανέμουν το υπόλοιπο στους 3 "υφισταμένους των. Κοκ.

Έτσι κατανέμεται το βάρος σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες. Στη χώρα μας αυτοί θα ήσαν περίπου 9 εκατομμύρια. Η τελευταία βαθμίδα δε θα μπορούσε να παραδώσει την υποχρέωση περαιτέρω και έτσι όλοι θα πλήρωναν το ποσό που όρισε ο προϊστάμενός τους.

Για να έχετε μια καλύτερη εικόνα αυτής της πυραμίδας σκεφτείτε ότι για 9 εκατομμύρια πολίτες θα είχε 15 επίπεδα με τη βάση να είναι 6,6 εκατομμύρια πολίτες. Αν όλοι οι "ανώτεροι" πλήρωναν 0 και ισοκατανέμειναν τα ποσά, τα 80 δισ. θα πληρωνόντουσαν όλα στη βάση και κάθε πολίτης (στη βάση) θα έπρεπε να πληρώσει 12.121 ευρώ.

Δυο επιθυμητές ιδιότητες ικανοποιούνται: απλότητα και βεβαιότητα. Δε χρειάζονται όλα τα Ε1,2 ... , τεκμήρια, λογιστές κλπ. Και τα έσοδα θα έρθουν με βεβαιότητα - δεν εξαρτώνται από τζίρους (ΦΠΑ, τέλη κινητής, ...) κτλ.

Δίκαιοι όμως; 

Δείτε τώρα: η ιεραρχία προκύπτει από ψηφοφορία. Αν οι "υφιστάμενοι" δε νοιώθουν ότι οι "προϊστάμενοι" σήκωσαν τα αναλογούντα βάρη θα αλλάξουν τις επιλογές των: θα ψηφίσουν και θα ψηφίζουν άλλους μέχρι να βρουν τη δίκαιη κατανομή! Ισχύος και φόρων!

Μήπως αυτό θα έκανε και τους ανθρώπους λιγότερο "επιδειξίες";

Αδρά, έτσι θα πληρώνονται οι φόροι στην υπερδημοκρατία. Αυτή τη στιγμή δε θα θέλαμε να σας περιπλέξουμε με μεγαλύτερη εξειδίκευση του μοντέλου.

Με τον καιρό ...

Συνεχίζεται ...

Γιατί χρειαζόμαστε ένα νέο πολίτευμα και όχι απλά την καλή εφαρμογή υπαρχόντων (1);

Πολιτική είναι πρωτίστως η διεργασία κατανομής κοινωνικής ισχύος. Και κοινωνική ισχύς (social power) είναι η ικανότητα του φορέα της να επηρεάζει τη συμπεριφορά ατόμων και συστημάτων.
Πολλοί άνθρωποι εσφαλμένα επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στην οικονομική ισχύ και κατ' επέκταση στην οικονομική δικαιοσύνη. Τα "οικονομικά" του Χίτλερ δεν ήταν τα καλύτερα. Η ισχύς όμως που ανέπτυξε επηρέασε όλο τον πλανήτη. Ένας καθηγητής μπορεί να χρησιμοποιήσει την ισχύ του και να εκβιάσει συμπεριφορές. Ένας πατέρας, μια μητέρα, αναπτύσσουν ισχύ στο επίπεδο της οικογένειας. Ένας γιατρός, ένας συνδικαλιστής. Κτλ.
Γίνεται αντιληπτό ότι η κατανομή ισχύος είναι κρίσιμη. Για την ακρίβεια η κρισιμότερη παράμετρος δικαιοσύνης μιας κοινωνίας!
Ένα πρόβλημα με την κοινωνική ισχύ είναι ότι δεν ποσοτικοποιείται. Έτσι ενώ μπορούμε να έχουμε στατιστικά για την ανισοκατανομή του εισοδήματος μιας κοινωνίας, δεν μπορούμε να έχουμε για την ανισοκατανομή της κοινωνικής ισχύος. Είναι δύσκολο λοιπόν να τη "μοιράσουμε".
Το πρόβλημα με τα υπάρχοντα πολιτικά συστήματα και κατ' επέκταση με τα πολιτεύματα τα οποία αποτελούν τους καταστατικούς των χάρτες, έγκειται στο γεγονός της αναποτελεσματικότητάς των στην κατανομή κοινωνικής ισχύος.
Μέσα στις ευμεγέθεις κοινωνίες αναπτύσσονται χιλιάδες τυπικών συστημάτων (και ατύπων αλλά αυτά δε μπορούν να ελεγχθούν, τυπικά εννοούμε ότι τα διέπουν νόμοι, επίσημοι κανονισμοί κτλ). Όλα αυτά αναπτύσσουν κοινωνική ισχύ. Επίσης τα άτομα ενσυνειδήτως ή μη τείνουν να μεγιστοποιούν την κοινωνική τους ισχύ (να ένας λόγος που μπαίνουμε στο facebook! Γιατί;). Μπορούν τα υφιστάμενα πολιτικά συστήματα να ελέγξουν όλους τους φορείς ισχύος; Και όταν μιλάμε για πολιτικά συστήματα, αυτά απαρτίζονται από άτομα, τους πολιτικούς, που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα και αναπτύσσουν ιδία ισχύ. Ποιός μας εγγυάται ότι δε διαπλέκονται και ότι πάνω απ' όλα υπηρετούν την κοινωνία εν συνόλω και όχι τους υποστηρικτές των;
Στην Αθήνα γεννήθηκε η δημοκρατία. Οι αποφάσεις ψηφίζονταν από την εκκλησία του δήμου που απαρτίζετο από όλους τους πολίτες (εντάξει, οι γυναίκες και οι δούλοι δεν συμμετείχαν). Όταν από το επίπεδο της πόλης έφεραν τη δημοκρατία στο επίπεδο του έθνους - κράτους, εφηύραν την έμμεση ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία και ονόμασαν την πρώτη άμμεση. Μήπως καταχρηστικά χρησιμοποίησαν τη λέξη δημοκρατία στην περίπτωση της έμμεσης; Μήπως και στην κοινωνία όταν αλλάζουν τα μεγέθη αλλάζουν και τα φαινόμενα και απαιτούν άλλη διαχείριση (στη φύση άλλα συμβαίνουν σε επίπεδο ατόμου και άλλα σε επίπεδο πλανητικό για παράδειγμα);
Βέβαια και αλλάζουν. Οι μεγάλες κοινωνίες είναι απρόσωπες, οι σχέσεις διαφορετικές και Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ακολουθεί άλλους δρόμους.
(... Συνεχίζεται... αύριο...)

Υπερδημοκρατία: ένα νέο πολίτευμα

Είναι πλέον πασιφανές ότι τα υφιστάμενα πολιτικά σχήματα έχουν αποτύχει. Και αυτό όχι γιατί δεν εφαρμόστηκαν σωστά. Απλά ήταν εκ κατασκευής ελαττωματικά.
Με το καιρό θα προχωρήσουμε στην κριτική τους. Αλλά ας παρουσιάσουμε αδρά τη νέα πρόταση και σταδιακά ας μπούμε στις λεπτομέρειές της.
Υποθέστε ότι ιεραρχούμε πλήρως την κοινωνία ως εξής: Κάθε γειτονικά πλησιέστερα 4 πρόσωπα εκλέγουν 1 (π.χ. μια οικογένεια τη μητέρα). Έτσι σχηματίζονται οι δυό κατώτερες βαθμίδες ιεραρχίας. Κάθε άτομο στην κοινωνία τώρα έχει ένα ανώτερό του ή έχει 3 υφισταμένους (αν και δε μου αρέσουν οι όροι ανώτερος και υφιστάμενος τους χρησιμοποιώ σχηματικά, ως όρους ιεραρχίας).
Κατόπιν κάθε γειτονικά πλησιέστερες 3 τετράδες (π.χ. 3 οικογένειες μιας πολυκατοικίας) εκλέγουν την επόμενη βαθμίδα ιεραρχίας. Ψηφίζουν και οι δύο κατώτερες βαθμίδες, όλα τα άτομα, και όχι μόνο οι της πρότελευταίας βαθμίδας για να εκλέξουν την τρέχουσα.
Επειδή ένας από μια τετράδα θα ανέλθει στο επόμενο επίπεδο, οι εναπομείνοντες τρεις θα εκλέξουν τον αντικαταστάτη του.
Κοκ.
Στο τέλος αυτής της διαδικασίας όλη η κοινωνία θα έχει ιεραρχηθεί πλήρως με ένα τριαδικό σύστημα αντίστοιχο του στρατού: μια στρατιά έχει 3 ταξιαρχίες, 1 ταξιαρχία 3 συντάγματα, 1 σύνταγμα 3 τάγματα κτλ. Η μεγάλη διαφορά ανάδειξης ανάμεσα στα δυό συστήματα είναι ότι στο περιγραφόμενο κάθε φορά όλα τα προηγούμενα επίπεδα ψηφίζουν για τα επόμενα. Κατ' αναλογία είναι σαν στο στρατό αντί για κρίσεις εκλογής αρχιστρατήγου να ψήφιζαν για την εκλογή του μέχρι και οι απλοί στρατιώτες.
Ονομάστε τώρα αυτή την ιεραρχία, ιεραρχία υποβάθρου. Και υποθέστε ότι αλλάζουμε το σύνταγμα και στο νέο έχουμε ως βασικό όρο: ΚΑΜΜΙΑ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΥΠΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΥΠΟΒΑΘΡΟΥ.
Και εδώ αρχίζει το ξετύλιγμα της πρότασής μας που πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα αλλάξει τα πάντα!
Ένα κόμμα έχει μια ιεραρχία: δε θα μπορεί κάποιος να είναι αρχηγός του αν στα μέλη του κόμματος υφίσταται κάποιος "ανώτερος" βάσει της ιεραρχίας υποβάθρου!
Δε θα μπορεί κάποιος να διευθύνει μια επιχείρηση αν ένας εργαζόμενός της είναι ψηλότερα στην ιεραρχία υποβάθρου.
Ο αρχιεπίσκοπος θα είναι αυτός μεταξύ των κληρικών που είναι υψηλότερα στην ιεραρχία υποβάθρου.
Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, ο πρύτανης, ο αρχισυνδικαλιστής το ίδιο. Κοκ.
Πως θα ήμασταν τότε; Γιατί να αλλάξουμε; ... ;
Συνεχίζεται... Αύριο...
Καλωσήρθατε στην ΥΠΕΡΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ