6 χρόνια δημοτικό, 6 γυμνάσιο, 4+2 ΑΕΙ, 40 δουλειά... Και πότε θα ζήσουμε;

Με το παρόν παρουσιάζουμε κυρίως μια θέση για την εκπαίδευση που αφορά την κατανομή της στο χρόνο. Πότε πρέπει να παρέχεται η εκπαίδευση;

Στη χώρα μας το εκπαιδευτικό σύστημα είναι αποτυχημένο παρόλη την τεράστια επένδυση που γίνεται σ’ αυτό. 

Την αποκαλούμε τεράστια παρά το γεγονός ότι οι προοδευτικοί μας σύντροφοι τη βρίσκουν μικρή γιατί συνυπολογίζουμε τα έξοδα των γονέων σε δεκάδες εκπαιδευτικά αντικείμενα άμεσα ή έμμεσα: φροντιστήρια, γλώσσες, ρυθμική, μουσική, ενοίκια κλπ.

Το αποκαλούμε δε αποτυχημένο με μόνο κριτήριο το παραγωγικό αποτέλεσμα: οι εκατοντάδες χιλιάδες των αποφοίτων επιστημόνων δεν παράγουν ουσιαστικά καμιά τεχνολογία, είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτριοι χρήστες της και το 70% τους προσδοκούν μια θέση στο δημόσιο.

Τελευταία κυκλοφορεί το δια βίου εκπαίδευση (ή μάθηση), άλλη μια έκφραση κατασκευασμένη στην αλλοδαπή που υιοθετήθηκε από τους κάκιστους διαχειριστές της κοινωνίας μας.

Είναι προφανές ότι η ταχύτατη παραγωγή γνώσεων και οι τεχνολογικές εξελίξεις απαξιώνουν σε μικρό χρόνο κάθε επίπεδο σπουδών και το αίτημα της δια βίου εκπαίδευσης είναι επιτακτικό. Το πρόβλημα είναι ότι πέρα από τους πόρους απαιτείται και ο χρόνος των εργαζομένων. Οι τελευταίοι “φορτωμένοι” και με τα παιδιά τους μέχρι τα 30 τους, δεν τον διαθέτουν.

Από την άλλη, τα παιδιά υφίστανται μακροχρόνια εκπαίδευση και στις περισσότερες των περιπτώσεων εισέρχονται στην αγορά εργασίας με ακατάλληλες γνώσεις και έχοντας υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις απλά γιατί είναι πτυχιούχοι.

Αν θεωρήσουμε τον τυπικό χρόνο εργασίας της ζωής ενός ατόμου, θα δούμε ότι θα εργάζεται 40 έτη, από τα 25 μέχρι τα 65 του, επί 8 ώρες ημερησίως. Θα εργαζόταν τον ίδιο χρόνο συνολικά, αν απασχολείτο 53 χρόνια, από τα 16 του μέχρι τα 69 του, επί 6 ώρες ημηρεσίως. 

Επιπλέον ας υποθέσουμε ότι στη δεύτερη κατανομή, ανά έτος παίρνει 8 μαθήματα, 4 ανά εξάμηνο, διδασκόμενα σε 2 τρίωρα ανά εβδομάδα.

Ας δούμε τι θα προσέφερε αυτή η ανακατομή.

1. Τα άτομα εισερχόμενα στην αγορά εργασίας μετά από 10ετή εκπαίδευση στα 16 τους, δεν θα είχαν τις αγκυλώσεις του πτυχίου τους και ευκολότερα θα δεχόντουσαν οποιαδήποτε 6ωρη εργασία.
2. Εισερχόμενα από νωρίς στην εργασία, θα είχαν μεγαλύτερη σχέση με την πραγματικότητα με αποτέλεσμα να μπορούν να καταλάβουν τι  θέλουν ή δεν θέλουν και το τι μπορούν ή δεν μπορούν. Δε θα ζούσαν στα όνειρα. Βλέποντας τις πραγματικές απαιτήσεις θα προσάρμοζαν τις σπουδές τους σε αυτές.
3. Οι γονείς θα μπορούσαν να “αναπνεύσουν” όταν τα παιδιά τους γίνονταν 16 και εργαζόμενοι 6 ώρες θα είχαν ελεύθερο χρόνο για να ζήσουν αλλά και για να σπουδάσουν! Θα έβρισκαν πλέον το χρόνο για τη δια βίου εκπαίδευση.
4. Η κοινωνία θα είχε μία απείρως καλύτερη προσαρμογή στις παραγωγικές της ανάγκες και στις τεχνολογικές εξελίξεις. Οι εργαζόμενοι θα ήταν πολύ πιο ευέλικτοι και θα μπορούσαν να αποκτούν νέες δεξιότητες μέχρι τα 70 τους!
5. Σε μια τέτοια κατανομή θα αντιστοιχούσε ένα πολύ μεγαλύτερο εθνικό προϊόν αφού στις 6 ώρες κάποιος παράγει περισσότερα κατά μέσο όρο ανά ώρα από ότι στις οκτώ (λόγω φθινουσών οριακών αποδόσεων η 7η και η 8η ώρα είναι λιγότερο παραγωγικές), ο δε συνολικός χρόνος απασχόλησής του θα ήταν ο ίδιος.
6. Η κατανομή του χρόνου μέσα στην ημέρα θα ήταν καλύτερη και θα επέτρεπε μια ποιοτική ζωή. Το να εργάζεσαι 9 με 3 επιτρέπει και μεσημβρινή ανάπαυση αλλά και καλύτερη κατανομή των γευμάτων.

Κλπ. Πραγματικά πολλά.
Ας ληφθεί υπόψη ότι ο άνθρωπος φτάνει στο απόγειο των φυσικών δυνατοτήτων του στα 24 του. Είναι αδιανόητο εμείς ακόμα να σπουδάζουμε ΠΑΘΗΤΙΚΑ σε αυτή την ηλικία. Οι μεγαλύτεροι των επιστημόνων μέχρι αυτή την ηλικία (π.χ. Αινστάιν) είχαν δώσει το σημαντικότερο προϊόν τους. Και εδώ οι μηχανικοί έρχονται να γράψουν κώδικα λογισμικού στα 30 τους. Έ είναι γέροι!

Αν και εγείρονται διάφορα ερωτήματα θα απαντήσουμε σε ένα, στο πως θα παράγονται επιστήμονες όπως γιατροί κλπ. Στα δεκάξι τους αυτοί θα μπαίνουν στα εργαστήρια, στα νοσοκομεία κλπ ακόμα και ως καθαριστές! Θα παίρνουν περισσότερα μαθήματα και θα κάνουν επιστημονικές εργασίες για τις οποίες θα αμείβονται. Για να βγάλουμε επιτέλους και κανένα επιστήμονα!

Μπορούμε να σκεφτούμε και διαφορετικά και πρέπει να σκεφτούμε γιατί ζούμε σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Το δυτικό μοντέλο ανάπτυξης έχει τελειώσει και γκρεμίζεται μέσα από τον ατομοκεντρισμό του. Τα μηρυκαστικά της χώρας μας δεν έχουν τίποτα να δώσουν εκ κατασκευής: είναι τα άτομα που από την εφηβεία τους κατάλαβαν πια ιδεολογία θα μας σώσει και τώρα διαχειρίζονται την κοινωνία με απαράμμιλη στειρότητα. Βέβαια έρχεται το τέλος τους και μαζί τους θα γκρεμιζόμασταν όλοι. Χάριν όμως στην υπερδημοκρατία ... (συνεχίστε το όπως θέλετε!)