Όλοι τα μάθαμε. Έχουμε μεγάλο χρέος ως ποσοστό του προϊόντος μας (ΑΕΠ), συγκεκριμένα χρωστάμε στους δανειστές μας το προϊόν που παράγουμε σε 1 χρόνο και 4 μήνες, και μεγάλο έλλειμα στον κρατικό προϋπολογισμό, συγκεκριμένα τα έξοδα για τις δημόσιες δαπάνες και αποπληρωμή των δανείων είναι 15% περισσότερα από τα έσοδα το κύριο μέρος των οποίων είναι οι φόροι.
Πρακτικά είναι σα να βγάζεις 20.000 το χρόνο, να δαπανάς 23.000 και να χρωστάς 26.000.
Σε επίπεδο οικονομίας βέβαια τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα.
Δυό κρίσιμες μεταβλητές για τις οποίες σπάνια γίνεται λόγος είναι το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών που είναι αρνητικό, δηλαδή η αξία των εισαγωγών είναι μεγαλύτερη από αυτή των εξαγωγών, και το επίπεδο τιμών, δηλαδή πόσο κάνουν κατά μέσο όρο τα προϊόντα. Η αύξηση στο επίπεδο τιμών είναι ο πληρωρισμός και η μείωση ο αποπληθωρισμός. Και βέβαια υπάρχουν οι μισθοί και η ανεργία.
Η χώρα βρίσκεται σε ύφεση, δηλαδή το προϊόν που παράγει μειώνεται (περίπου 4% ετησίως).
Αυτό μεγαλώνει την ανεργία.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να μειώσει το έλλειμα του προϋπολογισμού αυξάνοντας τα έσοδα δηλ. τους φόρους και τα έσοδα των κρατικών επιχειρήσεων και μειώνοντας τα έξοδα δηλ. δαπάνες του δημοσίου σε μισθούς και συντάξεις και επενδύσεις.
Αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα τη μείωση της κατανάλωσης που οδηγεί σε περαιτέρω ύφεση και ανεργία. Με ακόμα μικρότερο προϊόν θα εισπράττονται ακόμα μικρότεροι φόροι και δε θα μπορούμε να δημιουργήσουμε πλεόνασμα στον κράτικό προϋπολογισμό για να αποπληρώσουμε το χρέος μας (τα δανεικά) το οποίο σημειωτέον θα αυξάνει σαν ποσοστό του ΑΕΠ (ποσοστό χρέους = χρέος / ΑΕΠ και αφού ο παρονομαστής μεγαλώνει ο λόγος αυξάνει).
Διέξοδο θα αποτελούσε η αύξηση της ζήτησης από το εξωτερικό, ήτοι οι εξαγωγές και ο τουρισμός.
Αν είχαμε τη δραχμή αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με μια υποτίμηση ώστε τα εξαγόμενα και ο τουρισμός να εκαθίσταντο φθηνότερα. Με τη δραχμή θα μπορούσαμε να αυξήσουμε και την προσφορά χρήματος. Δε θα χρειαζόντουσαν οι περικοπές στους μισθούς και συντάξεις. Αλλά τότε θα αυξανόντουσαν οι τιμές των εισαγομένων αγαθών, θα είχαμε εισαγόμενο πληθωρισμό (η αύξηση στην τιμή του πετρελαίου θα είχε ως συνέπεια μπαράζ αυξήσεων στα υπόλοιπα προϊόντα), και μείωση των πραγματικών μισθών (όχι των ονομαστικών, μειώνονται οι πραγματικοί γιατί με τον ίδιο ονομαστικό αγοράζεις λιγότερα προϊόντα λόγω της αύξησης του επιπέδου των τιμών). Παράλληλα θα είχαμε και εκτίναξη του χρέους γιατί λόγω της υποτίμησης θα χρειαζόντουσαν "πιο πολλές δραχμές" για αποπληρωμή. Αυτοί που χρωστούν όμως σε δάνεια κατοικίας κλπ. σε ευρώ δε θα υφίσταντο ζημιά (προσέξτε το αυτό).
Καταστροφικές ζημιές θα υφίσταντο οι τράπεζες και οι εισαγωγείς. ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ ΕΚΟΥΣΙΩΣ. Γιατί τα ισχυρά συμφέροντα της χώρας δεν το επιθυμούν. Και όχι γιατί θα εκτινασσόταν το χρέος. Αυτό έτσι κι αλλοιώς θα "πετάξει".
Τι θα γίνει λοιπόν; "Εσωτερική" υποτίμηση. Θα μειωθούν οι πραγματικοί μισθοί. Και οι ονομαστικοί.
Οι μισθοί του δημοσίου έχουν ήδη πάρει την κατιούσα δια νόμου. Στον ιδιωτικό τομέα θα την πάρουν εκ των πραγμάτων. Απλά η κυβέρνηση των αεί αμοραλιστών πολιτικών άφησε τους εργοδότες και τους μισθωτούς (και όχι εργαζομένους, και οι εργοδότες που και που εργάζονται και αυτοί) να "βγάλουν τα μάτια τους". Η μείωση της κατανάλωσης και της ζήτησης επιφέρουν μείωση τζίρων και οι επιχειρήσεις στην προσπάθεια επιβίωσής των αναγκαστικά θα επινοήσουν τα πάντα για τη μείωση και του κόστους εργασίας.
Από κάποιο σημείο και μετά θα υπάρξει και αποπληθωρισμός και μείωση του επιπέδου των τιμών. Μαζί με την ύφεση θα κάνουν το χρέος δυσθεώρητο. Σε εκπληκτικά άσχημη θέση θα βρεθούν όσοι χρωστούν. Γιατί και τα εισοδήματά τους θα μειωθούν και δε θα μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια αλλά και τα περιουσιακά τους στοιχεία θα χάσουν σημαντικό μέρος της αξίας των.
Έτσι ενώ στην περίπτωση της δραχμής, οι τράπεζες θα εζημιώνοντο τα μάλα, τώρα αυτό θα συμβεί στους οφειλέτες των.
Επιπλέον να τονιστεί ότι με τη διαδικασία υποτίμησης της δραχμής όλα θα επιταχύνοντο. Τώρα με την "εσωτερική" υποτίμηση όλα θα γίνονται αργά αφού και οι πολιτικοί δε βιάζονται: αρκεί να "γράφουν" ώρες στην καρέκλα της εξουσίας (θυμηθείτε τι έκανε ο Καραμανλής 2, αυτό κάνει τώρα ο Παπανδρέου 3).
Έτσι έχουν τα πράγματα. Η χώρα θα χρειαστεί 30 χρόνια για να ορθοποδήσει. Γιατί; Γιατί οι δομές δεν αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Πως θα ανταγωνιστούμε τις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους χωρίς παραγωγικότητα; Εμείς δεν έχουμε καν παραγωγή! Τόσο πιο έξυπνοι είμαστε από αυτούς ώστε να χρησιμοποιήσουμε τεχνολογίες που αυτοί δε θα μπορούν; Μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους Τσέχους; Δείτε τι παράγουν... Θα μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους Τούρκους; Τους Βούλγαρους; Τους Ρουμάνους; Και βέβαια κάποιοι φταίνε γι' αυτά. Αλλά μην ελπίζετε σε κάποιους άλλους.
Έγραψα αυτό το σύντομο για το θέμα του σημείωμα για να σκιαγραφήσω "το παιχνίδι".
Δείτε πως συμπεριφέρονται οι παίκτες και ελάτε να αλλάξουμε τα πράγματα. Η κατανομή κοινωνικής ισχύος πρέπει να αλλάξει. Το σύστημα πρέπει να αλλάξει. Δε φταίει κανένα ξένο κέντρο αποφάσεων. Μη θρέφετε πια φρούδες ελπίδες. Σκεφτείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου