Οι δημοσιογράφοι στην υπερδημοκρατία ή ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ;

(Αν και στον τίτλο αναγράφω δημοσιογράφοι, αναφέρομαι σε όλα τα δημόσια πρόσωπα)
Σε ένα εισαγωγικό εγχειρίδιο πολιτικής φιλοσοφίας οπωσδήποτε περιέχεται το θέμα του ποιοί πρέπει να θέτουν τους νόμους μιας κοινωνίας. Ποιό ριζοσπαστικές θεωρήσεις, αντιλαμβανόμενες τον κρίσιμο ρόλο της πληροφόρησης, θα έθεταν προηγουμένως το θέμα του ποιοί πρέπει να μιλούν (και εννοούμε εδώ ποιοί πρέπει να έχουν δημόσιο λόγο).
Η εύκολη απάντηση των "δημοκρατών" είναι: όλοι.
Και η εύλογη απορία μας είναι: ποιος μπορεί να "ακούει" όλους. Πολύ κοντά στην απορία μας βρίσκονται οι εξηγήσεις της ανάγκης ύπαρξης ιεραρχίας στα συστήματα.
Είναι πολύ εύκολο να διατυπώνεις συνθήματα του τύπου "ψωμί, παιδεία, ελευθερία". Αυτοί που τα διετύπωσαν το 1973 δεν χρεωκόπησαν την Ελλάδα αφού πρώτα ωφελήθηκαν τα μέγιστα;
Και είναι αρκετά βασανιστικό και το να μελετάς αλλά και το να αντιλαμβάνεσαι την αναγκαιότητα της ιεραρχίας.
Αυτοί που μιλούν δημοσίως διαμορφώνουν, μεταξύ άλλων, την παιδεία μας. Πολύ εύκολα τους την παρέδωσε η κοινωνία μας. Ειδικά εμείς οι Έλληνες που μαθαίναμε κυρίως στην αγορά και τώρα μέσω της τηλεόρασης.
Θεωρούμε ότι η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα επιτάχυνε εκθετικά τη συντριβή του αξιακού μας συστήματος.
Τα τηλε-δημόσια πρόσωπα δεν αναδεικνύονται μέσα από ψηφοφορία αλλά από την τηλεθέαση. Η αξία τους εξαρτάται από αυτήν και κάνουν οτιδήποτε για να τη μεγιστοποιήσουν. Παράλληλα αποκτούν κοινωνική ισχύ, ικανότητα να επηρεάζουν και να μας επηρεάζουν. Και φυσικά παρέχουν παιδεία.
Αναλογιστείτε πόσο εύκολα μπορούν και μεταπηδούν στην πολιτική σκηνή. Όχι μόνο τηλεοπτικά πρόσωπα, αλλά αναγνωρίσιμα πρόσωπα.
Χωρίς περιστροφές, θεωρούμε ότι είναι συνεπεύθυνοι της κοινωνικής κατάρρευσης (και όχι κρίσης όπως κακώς λέγεται).
Το ποιοί μιλούν πρέπει να είναι αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής, ψηφοφορίας, και όχι οποιουδήποτε τρόπου οδηγεί σε αναγνωρισιμότητα.
Στην άμεση δημοκρατία υπήρχε ο έλεγχος, όλοι είχαν το δικαίωμα λόγου, αλλά επίσης ακούγονταν από όλους. Στην "έμμεση" δημοκρατία εκ των πραγμάτων δε μπορεί να υφίσταται αυτό. Γι' αυτό και δεν την πιστεύουμε. Δεν πρέπει, για παράδειγμα, ένας παρουσιαστής επειδή "σκανδαλίζει" μια μερίδα του κοινού να παρέχει όχι πρότυπο αλλά ούτε εικόνα ζωής. "Μην τον ακολουθείς" θα αντιπρότεινε κάποιος. Ναι, αλλά συναστρεφόμαστε με άτομα που τον ακολουθούν και δημιουργείται πρόβλημα στις σχέσεις μας. Νομοθετούν άνθρωποι που ειδικεύονταν στο να "βάζουν καλάθια" και μας επηρεάζει όλους.
Στην υπερδημοκρατία όλοι έχουν διακαίωμα να μιλούν: στους "υφισταμένους τους". Σε έχουν ψηφίσει και βρίσκεσαι στις ανώτατες βαθμίδες; Θα μπορείς να μιλάς σε εθνικό επίπεδο, να γίνεσαι παρουσιαστής, δημοσιογράφος κτλ. Είσαι στη πρώτη από το τέλος βαθμίδα; Θα μιλάς όσο θες: σπίτι σου!
Όλοι μας θα επιλέγουμε ποιοί θα μιλούν. Και αυτοί θα είναι λίγοι για να τους ακούμε. Και αν δε μας αρέσουν να τους αλλάζουμε!
Το δικαίωμα να μιλάς θα κατακτιέται βαθμίδα - βαθμίδα. Δημοκρατικά! Στην υπερδημοκρατία! Αν ψηφιστείς σε 12 βαθμίδες, τότε ας σε ακούμε όλοι μας. (Θυμίζω ότι μια τριαδική ιεραρχία στην Ελλάδα θα σήμαινε μια πυραμίδα 15 βαθμίδων).
Ας επαναλάβω, και θα το επαναλαμβάνω συχνά: η δικαιοσύνη σε μια κοινωνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατανομή κοινωνικής ισχύος.
Ο δημόσιος λόγος και η αναγνωρισιμότητα παράγουν κοινωνική ισχύ. Θα συνεχίσουμε να την παραδίδουμε σε κάθε "επιδειξία";