Ξαναβρίσκοντας τον γείτονα ή κοινωνική συνοχή στην υπερδημοκρατία

Πολλάκις οι πολιτικοί εκστομίζουν φράσεις όπως κοινωνική συνοχή, κοινωνικός ιστός, κοινωνική αλληλεγγύη. Ταυτόχρονα οι περισσότεροι εξ ημών δεν γνωρίζουμε τον γείτονά μας, αδιαφορούμε (στην καλύτερη περίπτωση) όταν ακούμε έναν συναγερμό.
30 χρόνια πριν συνήθως "κρύβαμε" το κλειδί του σπιτιού μας κάτω από το χαλάκι μιας εξώπορτας ή σε μια γλάστρα, τα παιδιά παίζανε στους δρόμους.
Θεωρούμε δε αυτά σύμφυτα της εξέλιξης. Και πασχίζουμε να ασφαλίσουμε τον εαυτό μας όσο μπορούμε περισσότερο, να έχουν τα παιδιά μας τα καλύτερα παιχνίδια, να τα πηγαίνει το σχολικό στο εκπαιδευτήριό τους.
Ενδεχομένως υπάρχουν "δίποδα, άπτερα ζώα" που επιλέγουν αυτόν τον τύπο ζωής. Δε θα μπούμε στον κόπο να δείξουμε το αδιέξοδό της αν και δεν κατανοούμε, μεταξύ πολλών άλλων, πως για παράδειγμα θα ασφαλιστούμε από την κλιματική αλλαγή που και αυτή έρχεται σαν "φυσική" των πραγμάτων εξέλιξη.
Για τα υπόλοιπα "ζώα" που είμαστε και κοινωνικά επιννοήσαμε την υπερδημοκρατία η οποία "σύμφυτα" έχει μόνο λύσεις!
Στην υπερδημοκρατία για να μπορέσεις να έχεις θέση κοινωνικής ισχύος (για να γίνεις γιατρός για παράδειγμα, θα μιλήσουμε για αυτά) θα πρέπει βαθμηδόν να ψηφίζεσαι, για να καταλάβεις θέση στην ιεραρχία υποβάθρου, από τους 3 πλησιέστερους συμπολίτες σου (την οικογένειά σου, ενδεχομένως) για το δεύτερο από τη βάση επίπεδο, τους 11 πλησιέστερους (να οι γείτονες) για το τρίτο από τη βάση επίπεδο, από τους 38 πλησιέστερους για το τέταρτο επίπεδο κοκ.
Συνεπώς όχι απλά πρέπει να γνωρίζεις τους γείτονές σου, αλλά πρέπει να τυγχάνεις και της αρεσκείας των, της έγκρισής των, για να μπορείς να κατέχεις θέση κοινωνικής ισχύος στην κοινωνία (π.χ., άλλο παράδειγμα, για να γίνεις δάσκαλος ή καθηγητής - αν είναι δυνατόν,  υπήρχε επετηρίδα για να διοριζόταν κάποιος δάσκαλος, ένα πιθανά, δίποδο, άπτερο).
Αυτή είναι η μαγεία της υπερδημοκρατίας: εξαρτάσαι από την ψήφο των ανθρώπων, ούτε από τα χρήματά τους (από αυτά εξαρτάται στο παρόν πολίτευμα π.χ. ο έμπορος), ούτε από αν σε χειροκροτούν ως θέαμα (π.χ. ο ποδοσφαιριστής, οι τηλεοπτικοί χαριτωμένοι) κλπ.
Η κοινωνική ισχύς θα δίνεται άμεσα δια ψήφου. Έναν άνθρωπο στη βάση της πυραμίδας θα πρέπει να τον "προσέχουν" όχι ένας βουλευτής, άντε και ένας δήμαρχος, αλλά 9.000.000(!!!) σε μια χώρα 9.000.000 "κοινωνικών ζώων" με δικαίωμα ψήφου (γιατί;).
Τι επίδραση έχει στην ασφάλεια μια τέτοια οργάνωση της κοινωνίας;
Μήπως τα παιδιά θα βγούνε και πάλι στους δρόμους για παιχνίδι;
Μήπως πολύ εύκολα παραδώσαμε την τύχη μας στους επαγγελματίες πολιτικούς, πρίγκηπες ή πρώην αφισοκολλητές, της έμμεσης "δημοκρατίας";