Στρεβλώσεις στην τιμολογιακή πολιτική των δημοσίων οργανισμών και οι επιπτώσεις των

Θεωρήστε τα ΕΛ.ΤΑ. Τιμολογούν την αποστολή μιας απλής επιστολής το ίδιο είτε αυτή πρέπει να επιδοθεί σε μια ακριτική περιοχή είτε στην πυκνοκατοικημένη Αθήνα. Κάτι που φαίνεται εύλογο, "φυσικό".
Καταλαβαίνουμε όμως ότι τα κόστη είναι εντελώς διαφορετικά. Άλλο μια επίδοση σε πολυκατοικία της Αθήνας που μπορεί να αφορά και 20 επιστολές ταυτόχρονα και άλλο μία επιστολή στη Γαύδο.
Ποιοί καλύπτουν το κόστος; Οι αποστολείς. Έτσι ένας αποστολέας που αποστέλλει επιστολή στην Αθήνα πληρώνει το ίδιο με ένα αποστολέα που αποστέλλει μια επιστολή στη Γαύδο. Υποθέστε ότι και οι δυό πληρώνουν 1,30. Και ότι το κόστος αποστολής από την Αθήνα στην Αθήνα είναι 0,3 Ευρώ ενώ από την Αθήνα στη Γαύδο είναι 20 Ευρώ. Γιατί να επιβαρύνεται ο πρώτος με 1 Ευρώ παραπάνω; Γιατί επιδοτεί ο πρώτος τον δεύτερο;
Κοινωνική πολιτική θα απαντήσει τις. Πρέπει να κρατήσουμε ζωντανές και τις ακριτικές περιοχές.
Βεβαίως και πρέπει να τις κρατήσουμε. Αλλά γιατί υποβαστάζει το κόστος ο συγκεκριμένος άνθρωπος και όχι εσύ ή και εσύ;
Κατά τον ίδιο τρόπο στη Γαύδο επιδοτούνται η ηλεκτρική ενέργεια και οι τηλεπικοινωνίες.
Το κράτος επέλεξε να επιδοτεί (καλώς θεωρούμε) με αυτόν το τρόπο (αίσχιστα θα αποδείξουμε).
Έτσι ο κάθενας που κάνει χρήση αυτών των υπηρεσιών είναι σα να πληρώνει "κρυφούς" φόρους. Αυτοί οι φόροι είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ γιατί οι φτωχότεροι πληρώνουν μεγαλύτερο ποσοστό από το εισόδημά τους σε σχέση με τους πλουσίους. Η θεραπεία σε αυτή την περίπτωση είναι να καλύπτονται τα επιπλέον κόστη απ' ευθείας από τους άμεσους φόρους. Έτσι π.χ. το ρεύμα θα ήταν φτηνότερο και το βάρος θα το σήκωναν, ώς έδει, οι πλουσιότεροι. Αλλά το ανήθικο κράτος "σαλαμοποιεί" τους φόρους και δημιουργεί αδικίες ή/και το ηλίθιο κράτος αγνοεί τις συνέπειες των επιλογών του. Διαλέγετε και παίρνετε.
Ακόμα καλύτερη λύση είναι αντί να επιδοτεί τις υπηρεσίες να έδινε τα χρήματα της επιδοτήσεως απ' ευθείας στους κατοίκους της Γαύδου. Μπορεί τότε αντί να αγοράζουν από τη ΔΕΗ να έβρισκαν έναν άλλο τρόπο παραγωγής ενέργειας. Και ενδεχομένως καινοτομούσαν!
Και βέβαια ακόμα καλύτερο θα ήταν οι υπηρεσίες να παρέχονται από ιδιώτες (γιατί τότε θα παρήγοντο στο μικρότερο κόστος, δεν έχουμε καμιά ιδιαίτερη αγάπη στους ιδιώτες) και όπου θέλουμε κοινωνική πολιτική να αυξάνουμε τα εισοδήματα επιδοτώντας τα από τους φόρους.
Πόσο μας κοστίζει η κοινωνική πολιτική για τη Γαύδο; Κανείς δε ξέρει, τι να υπολογίσει και απο που και πως. Τι πληρώνει ο καθένας μας για την κοινωνική πολιτική; Κανείς δε ξέρει. Εκατοντάδες "κρυφοί" φόροι. Στρεβλώσεις παντού. Ένα κουβάρι. Με όλους να μιλάνε και να φωνάζουν. Βαβέλ.
Οι "κρυφοί" φόροι για τους πολλούς, σημαίνουν απαλλαγές για τους πλουσίους. Αλλά η "εφευρετικότητά" μας προχώρησε και στις "κρυφές" αμοιβές. Έτσι οι υπάλληλοι των δημοσίων οργανισμών απολαμβάνουν χαμηλότερων τιμολογίων κλπ. Οι βουλευτές διαφόρων δωρεάν υπηρεσιών.
Έτσι "ξέκαναν" μια Ολυμπιακή. Κατ' αρχήν ο αδίστακτος Ωνάσης βρήκε τον οραματιστή Καραμανλή. Κατόπιν άρχισαν τα "κιμπαριλίκια". Αλλά έχουν γραφτεί αρκετά γι' αυτά.
Οι περισσότεροι θεωρείτε ότι η τρόικα και η κυβέρνηση γνωρίζουν τι κάνουν. Πόσοι καταλαβαίνουν και πόσοι καταλαβαίνετε τα παραπάνω;
Κύριοι δεν είμαστε στο έλεος του Θεού. Αν υφίστατο έλεος δε θα επέτρεπε να συμβούν όσα έχουν συμβεί. Μάλλον έχει κάτι άλλο στο μυαλό Του.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

ΘΕΡΜΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

Η Ελλάδα είναι σε πολύ μεγάλο κίνδυνο και δεν έχει συνειδητοποιηθεί από τους περισσότερους. Έχουμε γράψει για αυτά και για λύσεις. Και θα επεκταθούμε. Όλα αυτά μοιάζουν πολυτέλειες όμως τώρα.
Σας παρακαλούμε θερμά αν είσαστε μέλη του facebook να κάνετε ένα like στη σελίδα του facebook "Μοιράστε στους Έλληνες τίτλους δημόσιας περιουσίας ΤΩΡΑ". Ειλικρινά, μόνο να κερδίσετε έχετε. Τίτλους!
Βρείτε τη σελίδα πάνω δεξιά.
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΥΦΛΟΥΣ ΝΑ ΔΟΥΝ!
Αλλιώς θα καταστραφούμε.
Με το καιρό θα σας εξηγήσουμε περισσότερα.
Θέλουμε 2.000.000 like!!! Διαδώστε το!!!

Υπερδημοκρατία και ασφάλεια και προστασία του πολίτη

Αφήναμε το κλειδί του σπιτιού μας σε μια γλάστρα. Δεν βγάζαμε πολλά αντικλείδια και το κάθε μέλος του νοικοκυριού μας ήξερε που θα το βρεί.
Όταν άρχισε να κτίζονται οι πολυκατοικίες και οι κάτοικοι να έρχονται πιο κοντά, άρχισε η αποξένωση. Και η εγκληματικότητα.
Η εξέλιξη δε χαρακτηρίζεται πάντα ως πρόοδος, ως κάτι δηλαδή θετικό. Εμείς αποφασίζουμε το πρόσημό της. Οι περισσότεροι μοιάζει να το αγνοούν. Και το χειρότερο, θεωρούν κάθε πρόβλημα που δημιουργείται ως "φυσικό" επακόλουθο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την παθητική στάση σε κοινωνικό επίπεδο. Σε ατομικό, το αποξενωμένο άτομο κάνει οτιδήποτε για να δημιουργήσει καλές συνθήκες για τον εαυτό του. Και αυτό τον αποξενώνει ακόμα περισσότερο. Και ο καθένας μας γίνεται αναξιοπρεπής στα μάτια του άλλου.
Αυτό που κάναμε κάποτε με τα μάτια μας, να "ελέγχουμε" τη γειτονιά μας, έρχεται τώρα να το κάνουν οι κεντρικές υπηρεσίες ασφαλείας. Συγκεντρώνουν τεράστιες ποσότητες δεδομένων με οποιοδήποτε πρόσφορο μέσον, ακόμα και με δορυφόρους, και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την καλπάζουσα εγκληματικότητα με τη βοήθεια της πληροφορικής.
Σε αυτό το έργο τους οι αρχές μας αναγκάζουν να δίνουμε πάρα πολλές πληροφορίες για τους εαυτούς μας. Και μας χορηγούν πιστοποιητικά αναγνώρισης πέραν του δέοντος.
Εκτός του ότι θεωρούμε αυτά εξευτιλιστικά, θα θέσουμε ένα ερώτημα. Ποιος θα μας "φυλάει" από τους "φύλακες"; Τι ανοησία είναι αυτή να εμπιστευόμαστε τόσα προσωπικά στοιχεία στις "υπεράνω υποψίας" αρχές; (Έχουμε εκφράσει ήδη άλλο τρόπο να φορολογούμαστε, χωρίς να απαιτείται να δηλώνουμε το εισόδημά μας!).
Αλλά πέραν του ηθικού κόστους και το αποτέλεσμα δεν είναι το καλύτερο. Η εγκληματικότητα και η ανασφάλεια του πολίτη (;) συνεχώς αυξάνονται.
Πως αλλάζουν όμως τα πράγματα με την Υπερδημοκρατία;
Στην Υπερδημοκρατία δημιουργούμε την ιεραρχία υποβάθρου. Η κοινωνική μας ανέλιξη εξαρτάται άμεσα από αυτήν. Στην ιεραρχία υποβάθρου θα τοποθετηθούμε ψηφιζόμενοι και ψηφίζοντας σε πολλά επίπεδα: στο νοικοκυριό μας, στην πολυκατοικία μας, στη γειτονιά μας, στη συνοικία μας κοκ. Ως εκ τούτου "αναγκαζόμαστε" να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, να "κερδίζουμε" ο ένας τον άλλο, να κτίζουμε σχέσεις καλής γειτονίας. Να δημιουργήσουμε εκ νέου την απωλεσθείσα κοινωνική συνοχή (μα τι γελοιότητα είναι αυτή, να μιλούν οι πολιτικοί μας για κοινωνική συνοχή και για τον κίνδυνο κατάρρευσής της. Σε ποιά κοινωνική συνοχή ακριβώς αναφέρονται; Για συνοχή ενδιαφέρονται ή για ανοχή; Και τι είδους;).
Η Υπερδημοκρατία θα ξαναφέρει την ασφάλεια στον πολίτη. Η προστασία του θα στηριχθεί στο πλέγμα των σχέσων που θα κτίσουμε και δε θα εξαρτάται από την αστυνόμευση. Η οποία ούτε επαρκής μπορεί να είναι αλλά και ξεχωρίζει ταξικά τους ανθρώπους. Και το χειρότερο: μας εξευτελίζει.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

Σύστημα ρύθμισης κυκλοφορίας οχημάτων

Στο σημερινό άρθρο θα αναπτύξουμε μια πρόταση για το κυκλοφοριακό σε μια προσπάθεια να παρουσιάσουμε άλλους τρόπους εξορθολογισμού στις λύσεις καθημερινών προβλημάτων μας.
Να τονίσουμε ότι η πρόταση δεν έχει σχέση με την Υπερδημοκρατία. Αποτελεί απλή άσκηση λογικής. Και εξαγωγής κάποιων χρήσιμων συμπερασμάτων.
Όσοι οδηγούμε έχουμε υποστεί αμέτρητες φορές τις συνέπειες της κυκλοφοριακής συμφόρησης. Είναι αποτέλεσμα του ότι το δίκτυο έχει συγκεκριμένη ικανότητα εξυπηρέτησης και η είσοδός μας σε αυτό είναι ασυντόνιστη.
Η λύση είναι σχεδόν αυτονόητη. Το να αυξήσεις την ικανότητα εξυπηρέτησης του δικτύου (πρακτικά να διαπλατύνουμε τους δρόμους) δεν αποτελεί καλή λύση αφού μεγάλο μέρος της δυναμικότητάς του θα έμενε αναξιοποίητο στις ώρες μη αιχμής με συνέπεια ένα αδικαιολόγητα υψηλό οικονομικό κόστος. Συνεπώς θα πρέπει να προγραμματίσουμε τον τρόπο εξυπηρέτησής του.
Και ο τρόπος είναι ένας: να "κλείνουμε" διαδρομή. Αυτό που κάνουμε και όταν "κλείνουμε" θέση σε ένα οχηματαγωγό πλοίο. Φανταστείτε να πηγαίναμε στην αποβάθρα και να περιμέναμε πότε θα "βρεθεί" πλοίο να μας εξυπηρετήσει. Κάτι ανάλογο κάνουμε στους δρόμους.
Πρακτικά τι σημαίνει αυτό; Ότι θα δηλώνουμε σε ένα κεντρικό πληροφοριακό σύστημα μέσω ίντερνετ ή τηλεφώνου την ώρα εισόδου μας στο δίκτυο. Το σύστημα αποδέχεται την κράτηση ή όχι αν δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί (έχει μετρηθεί η ικανότητα εξυπηρέτησης των δρόμων και έχουν ληφθεί υπόψιν ακόμα και περιπτώσεις ατυχημάτων, κακοκαιρίας κλπ). Υφίστανται διόδια ελέγχου στις εισόδους του δικτύου προκειμένου να ελεγχθεί η κράτηση και έχει οριστεί ο χρόνος ανοχής ως απόκλιση από το χρόνο εισόδου (π.χ. δήλωσες ότι θα εισέλθεις στις 8π.μ. θα υπάρχει μια επιτρεπτή απόκλιση +-15 λεπτά). Σε περίπτωση που δεν προσέλθεις θα υφίσταται πρόστιμο (για να αποφύγουμε κάποιοι να κλείνουν θέσεις "προληπτικά" για τον επόμενο ένα χρόνο αφού το κλείσιμο θέσεων δε θα κοστίζει).
Θα υφίσταται τέλος διοδίων, και μάλιστα ιδιαίτερα υψηλό (π.χ. 30 Ευρώ) προκειμένου να περιορίσουμε αυτό το φαινόμενο, μόνο σε όσους θα μπαίνουν απρογραμμάτιστα, χωρίς να κλείνουν θέση, στο δίκτυο.
Τι κερδίζουμε; Άπειρες ανθρωποώρες που "πετάγονται" στους δρόμους. Χρήματα από εξοικονόμηση ενέργειας. Συνάλλαγμα. Λιγότερη μόλυνση του περιβάλλοντος. Βελτίωση της ψυχολογίας των οδηγών.
Με τι κόστος; Ότι πρέπει να προγραμματίζουμε.
Μερικοί θα σκεφτούν: μα καλά εγώ θέλω την είσοδό μου στις 8π.μ. για να πάω στη δουλειά μου και όλοι το ίδιο θέλουν. Δε λειτουργεί.
Είναι μερικές από τις αυταπάτες που δημιουργεί η ανεπεξέργαστη καθημερινή εμπειρία. Δεν θα αλλάξει η ικανότητα εξυπηρέτησης του δικτύου. Όσους εξυπηρετούσε τόσους θα εξυπηρετεί. Μόνο που τώρα θα τους εξυπηρετήσει αρμονικά. Πριν δε γνώριζες αν και πόσο θα καθυστερούσες και "έτρωγες" χρόνο και χρήμα και ... στο δρόμο . Τώρα θα γνωρίζεις πόσο ακριβώς θα "καθυστερήσεις" χωρίς όλα τα υπόλοιπα. Γιατί τώρα όταν αντί για 8 μπείς στις 8.30 θα ξέρεις πότε θα φτάσεις και θα πας "άνετα".
Ποιος θα καλύψει το κόστος δημιουργίας και λειτουργίας του συστήματος: τα έσοδα από τις απρογραμμάτιστες εισόδους. Αλλά και αν δεν υπήρχαν η εξοικονόμηση κόστους λόγω λιγότερης κατανάλωσης καυσίμου καλύπτει τα κόστη οπωσδήποτε.
Ιδιαίτερα στην κρίση που βιώνουμε (έτσι λέγεται, δε θεωρούμε ότι είναι κρίση αλλά νέα φάση) τέτοιου είδους μέτρα είναι ... υποχρεωτικά. Τώρα, γιατί .... Εσείς τι λέτε;
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.
 

Η σχέση της δημοκρατίας μας με την Υπερδημοκρατία. Απάντηση σε ένα σχόλιο

Στο σημερινό άρθρο απαντάμε στο σχόλιο που θεωρεί ότι υφίσταται μια αντίφαση και καταλήγει (με μπλε γράμματα απόσπασμα του σχολίου):
Τελικά ποιο από τα δύο θέλεις; Την αντιπροσωπευτική δημοκρατία δηλαδή την αστική δημοκρατία ή κάποιο άλλο πολίτευμα; Κι αν θέλεις ή παλεύεις για κάποιο άλλο πολίτευμα, την υπερδημοκρατία όπως λες, η αστική δημοκρατία τι είναι, το μεταβατικό στάδιο; 
Κατ' αρχήν ζητώ συγγνώμη αν γίνομαι δυσνόητος. Ένα πρόβλημα της έκθεσης ενός θέματος μέσα από το ιστολόγιο, είναι ότι χάνεται η διάρθρωση που θα είχε μέσα από ένα βιβλίο. Ποιος θα διάβαζε όμως ένα βιβλίο;
Τίθεται εδώ ένα εννοιολογικό, πολύ σοβαρό θέμα. 
Πως θα ονομάζαμε το σύστημα δημοκρατίας που έχουμε σήμερα αν του προσθέταμε την ιεραρχία υποβάθρου και τον κανόνα μη ανατροπής της;
(Θυμίζω, η ιεραρχία υποβάθρου είναι η τριαδική ιεράρχηση - όπως του στρατού - όλων των πολιτών βάσει του αποτελέσματος διαδοχικών ψηφοφοριών και ο κανόνας που ζητούμε είναι να μην παραβιάζεται η ιεραρχία υποβάθρου από κανένα τυπικό σύστημα της κοινωνίας π.χ. δεν μπορεί να είσαι αρχηγός κόμματος αν μέσα στο κόμμα σου κάποιος είναι υψηλότερα από εσένα στην ιεραρχία υποβάθρου).
Επιπλέον θέσεις που έχουν ιδιαίτερη κοινωνική ισχύ δε θα μπορούν να κατέχονται από άτομα που δεν είναι ανήκουν σε ένα ελάχιστο επίπεδο στην ιεραρχία υποβάθρου.
Έτσι ο Χ πολίτης δε θα μπορεί να είναι παρουσαστής στην τηλεόραση αν δεν ψηφίζεται. Γιατί; Σήμερα αυτός εξαρτάται αποκλειστικά από την τηλεθέασή του. Αυτός όμως παράγει παιδεία. Δε μπορεί επειδή ένα μέρος των τηλεθεατών βρίσκει ενδιαφέρουσες τις εκπομπές του να αποφασίζει για την παιδεία των παιδιών μας. 
Συνιστούν αυτές οι διαφορές το λόγο χρησιμοποίησης ενός άλλου όρου; Μπορούμε να μιλάμε για ένα άλλο πολίτευμα;
Προφανώς απάντησα ναι. Το ονόμασα υπερδημοκρατία γιατί είναι δημοκρατία στον υπερ-θετικό βαθμό (γραμματική). Είναι υπερ-επίπεδο σε μαθηματική ορολογία (hyperplane). 
Και το ονόμασα έτσι όχι αβασάνιστα. Αυτές οι "μικρές" αλλαγές δίνουν το προβάδισμα στη ψήφο έναντι όλων των άλλων μέσων παραγωγής κοινωνικής ισχύος. Των αγορών, της επιχειρηματικότητας, της τηλεθέασης, κτλ.
Έχουμε αναφέρει ότι υφίσταται σχέση ανάμεσα στη μορφή (δομή) και λειτουργία ενός συστήματος (form and function in biology). Στη μορφή συναντάμε και το μέγεθος. Σε μια μικρή κοινωνία στην οποία θα υφίστατο άμεση δημοκρατία, θα ήταν άλογο να μιλάμε για υπερδημοκρατία. Σήμερα όμως υφίσταται η ανάγκη παγκόσμιας διακυβέρνησης. Στα μεγέθη των σημερινών κοινωνιών και με τα ήθη που καλλιεργούνται ποιος θα ακούσει ποιον και ποιος θα εμπιστευτεί ποιόν;
Τέλος, να τονίσω και πάλι: διατυπώνω πολλές φορές θέσεις όπως για την παιδεία, τους μετανάστες, τα παιδιά των 700 ευρώ κλπ. Αυτές είναι πολιτικές θέσεις που δεν αφορούν την υπερδημοκρατία. Τις εκθέτω απλά για να μεταφέρω και μια άλλη γνώμη πάνω στα τρέχοντα θέματα και να δείξω ότι δεν εξαντλούνται στις γνωστές λύσεις οι δυνατότητες.
Η κοινωνία είναι σε κίνδυνο. Μέχρι να το δείτε όλοι, θα κτυπώ το "καμπανάκι".
Η ιεραρχία υποβάθρου θα κάνει μια κοινωνία ασπόνδυλη να αποκτήσει συνοχή, σκελετό, ρώμη και σταθερή κατεύθυνση.
Θα τη βρείτε στην Υπερδημοκρατία!
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

Η Υπερδημοκρατία δεν καταργεί την αστική δημοκρατία και τα κόμματα αλλά τα ελέγχει αποτελεσματικά

Από σχόλια διαπιστώνουμε τους ενδοιασμούς υιοθέτησης της Υπερδημοκρατίας. Κρίνουμε σκόπιμο, και θα το επαναλάβουμε όσες φορές χρειαστεί, να κάνουμε ορισμένες διευκρινήσεις.
Κατ' αρχήν ισχύει 100% ο τίτλος του άρθρου.
Αυτός θα μπορούσε να ήταν επίσης:
Η Υπερδημοκρατία δεν καταργεί την εκκλησία αλλά την ελέγχει αποτελεσματικά.
Η Υπερδημοκρατία δεν καταργεί την ιδιωτική επιχείρηση αλλά ...
Δεν καταργεί τον συνδικαλισμό αλλά ...
... τους συλλόγους ...
Κοκ. Δεν καταργεί τίποτα.
Ένα μοντέλο (μια απόδειξη, μια λύση) τόσο καλύτερο είναι όσο φτάνει στα ίδια αποτελέσματα με λιγότερες υποθέσεις. Είναι μια επιστημονική αρχή.
Επιπλέον η λειτουργία ενός συστήματος δεν είναι ανεξάρτητη από τη δομή του και αυτό αφορά όλα τα συστήματα, στη φυσική, στη βιολογία, στην κοινωνιολογία κλπ. Στην ιατρική για παράδειγμα, η φυσιολογία δεν είναι ανεξάρτητη από την ανατομία.
Πιο είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα; Μια δίκαιη κοινωνία με εξουσία που συγκροτείται από τους πολίτες, εκλέγεται ελεύθερα από τους πολίτες και υφίσταται για τους πολίτες. Εχέγγυο της καλής λειτουργίας του μηχανισμού ελέγχου της εξουσίας είναι ο διαχωρισμός της σε τρείς επί μέρους ανεξάρτητες εξουσίες: την νομοθετική, την εκτελεστική και την δικαστική. Είναι το πολίτευμά μας, η προεδρευομένη (αντιπροσωπευτική) δημοκρατία.
Μια δίκαιη κοινωνία παράγεται ακόμα πιο εύκολα από το θρησκευτικό μας μοντέλο που περικλείεται σε δυο λέξεις: αγαπάτε αλλήλους. Γιατί δεν αρκεστήκαμε σ' αυτό και δημιουργήσαμε τόσο περίπλοκους μηχανισμούς νόμων, κράτους, δικαστηρίων κτλ.;
Απλά γιατί οι υποθέσεις του θρησκευτικού μοντέλου είναι ιδιαίτερα αυστηρές. Τα άτομα ούτε αγαθά είναι, ούτε ανιδιοτελή, ούτε μεγαλόθυμα κτλ.
Τα άτομα προσπαθούν να επιβιώσουν. Και το ρήμα δεν αποδίδει σωστά αυτή την τάση. Δεν "προσπαθούν" απλά τα εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Αυτή η "προσπάθεια" διαχέεται πρός όλες τις διαστάσεις: τη βιολογική, να έχουν όσους περισσότερους απογόνους μπορούν, την υλική, να κατέχουν όσα περισσότερα υλικά αγαθά γίνεται, την πνευματική, να επηρεάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο συνανθρώπους των κοκ. Είναι μια ακόρεστη τάση, μια θέληση για δύναμη (Νίτσε), μια εκ φύσεως απληστία.
Μα αυτό είναι ένα τέρας, είμαι εγώ έτσι; Θα αναρωτηθείτε. Έτσι είναι το μωρό. Που σιγά - σιγά αρχίζει να "μαθαίνει" αλληλοεπιδρώντας με το περιβάλλον του. Και δεν γίνεται "καλό". Απλά μαθαίνει να ισορροπεί τις ορμές του, τα ένστικτά του, τα θέλω του με τις αντιδράσεις που προκαλούν. Και βέβαια υπάρχουν πολυπλοκότεροι μηχανισμοί που δημιουργούν τον "καλό" άνθρωπο.
Ποιά είναι η υπόθεση της δημοκρατίας; Μια πολύ λιγότερο αυστηρή από αυτή της θρησκείας: τα άτομα δεν είναι διεφθαρμένα. Ας το απλουστεύσουμε με τη διατύπωση: η θρησκεία προϋποθέτει το να κάνεις το καλό, το κράτος δικαίου το να μην κάνεις κακό.
Η δημοκρατία μας καταρρέει γιατί όλοι μας λίγο - πολύ γίναμε διεφθαρμένοι (πόσοι δεν έχουν ζητήσει μια καλύτερη μεταχείριση στο στρατό για το παιδί τους για παράδειγμα).
Με βοηθό την τεχνολογία (αλλά όχι εξ αιτίας της) η θρησκευτική μας πίστη υποχώρησε και η ηθική μας αμβλύνθηκε. Δε θα προχωρήσουμε τώρα στο γιατί. Αρκούμαστε στη κοινή μας παρατήρηση. Θα πούμε μόνο ότι αλλάξανε οι λειτουργίες γιατί αλλάξανε οι δομές.
Η Υπερδημοκρατία δεν κάνει καμιά υπόθεση περί του "αδιάφθορου".  Με το μοντέλο αυτό, που σημειώνουμε εκ νέου ότι δεν καταργεί τίποτα, δώσαμε τη λύση στο πρόβλημα του πως ο καθένας προσπαθώντας να πετύχει τους ατομικούς του στόχους, θα εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο (και προσοχή να μην ερμηνευτεί ως η "αόρατος χειρ" του Άνταμ Σμιθ, αυτή αναφέρεται στην κατατομή οικονομικών αντικειμένων ενώ εμείς στην κατανομή κοινωνικής ισχύος).
Αναλογισθείτε τώρα ότι ανήκαμε στο 1/5 του πληθυσμού της γης που κατανάλωνε τα 4/5 των παγκοσμίων πόρων και ότι προστίθονται άλλα 3 δισεκατομμύρια ανθρώπων στο "μοίρασμα" και σιγά σιγά όλοι και απαντήστε αν η "κρίση" θα έχει τελειωμό.
Κατόπιν σκεφτείτε αν μπορούμε να προχωρήσουμε με τη δημοκρατία μας, χωρίς τον έλεγχο της ιεραρχία υποβάθρου (δες τα αρχικά άρθρα). Θα "φάμε" ο ένας τον άλλο!
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

H Άννα και η Χαρά αυτοκτόνησαν, ο Νίκος έγινε καθηγητής. Νόμοι, ηθική και Υπερδημοκρατία

Ο Νίκος ήταν ένα κοφτερό μυαλό. Πιο ζηλευτό και απ' το μυαλό του, ήταν η εμφάνισή του. Ψηλός, μελαχροινός, με γαλανά μάτια και κυπαρισσένιο παράστημα, φάνταζε σα σύγχρονος 'Αδωνις.
Γνώρισε τη Χαρά στο Φυσικό. Φιλντισένια και αυτή, στα 19 της. Έμενε μόνη της. Δεν ανέχτηκε τον πατριό που της έφερε η Άννα. Η μάνα της. Φτωχή στα κάλλη η κόρη της μπροστά της.
Χρειάστηκε ο Νίκος να συναντήσει την Άννα. Αντίθετα με το Νίκο, η Άννα δεν ήξερε την ιδιότητά του. Και ... Ο Νίκος συνέχισε και με τις δυο.
Όταν έμαθε η μια για την άλλη, δεν άντεξαν.
Το πανεπιστήμιο, ύστερα από 10 χρόνια έκανε τον φοιτητή του καθηγητή του. Προς τέρψη και των φοιτητριών...
Στη δημοκρατία μας έχουμε θεσπίσει νόμους. Στη δημοκρατία μας έχουμε κατανείμει κοινωνική ισχύ (=δυνατότητα επηρεασμού της ζωής των άλλων). Ποια είναι η αποτελεσματικότητά τους; Κατά πόσο συμβαδίζουν με την ηθική, τη δυναμική της (=το πως αλλάζει με το χρόνο), τις αποχρώσεις της;
Τι γίνεται στις περιπτώσεις ηθικών παραπτωμάτων που δεν καλύπτει ο νόμος; Ή που δεν θέλει (!) να καλύψει ο νόμος; Θα αφεθούμε στην απόδοση δικαιοσύνης από το Θεό; Και πόσο θα την περιμένουμε; Τι θα γίνει εν τω μεταξύ; Εν όσω ο θύτης παραμένει φορέας ισχύος, ικανός να επηρεάσει και άλλες ζωές;
Θεωρίες; Πόσα χρόνια πέρασαν από την εποχή που γνωστός μας μουσικοσυνθέτης βιντεοσκοπούσε ανήλικες και απολάμβανε το προϊόν του με φίλους του;
Πόσα δεν έχουν συμβεί στη δικιά σου ζωή και περιμένουν τη Θεία δίκη;
Στη δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα. Και σήμερα ζούμε πολλά ταυτόχρονα!
Στην υπερδημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Γιατί στην υπερδημοκρατία δημιουργούμε την ιεραρχία υποβάθρου με τη ψήφο μας. Τον χάρτη της κοινωνικής ισχύος με τον οποίο θα πρέπει να εναρμονίζονται όλοι οι φορείς της.
Δεν διατυπώνουμε κανόνες ηθικής. Δε θα κρίνουμε ούτε τον Νίκο ούτε τον μουσικοσυνθέτη. Θα υποδείξουμε όμως για μια ακόμα φορά τις αρετές την Υπερδημοκρατίας. Τόσο ο Νίκος, όσο και ο μουσικοσυνθέτης, αλλά και οποιοσδήποτε φέρει κοινωνική ισχύ, θα πρέπει να ψηφίζεται και για να την κερδίσει και για να την διατηρεί. Και μάλιστα σε πολλά επίπεδα. Ξεκινώντας από την οικογένειά του, τη γειτονιά του, την συνοικία του κοκ.
Αναλογιστείτε τι σημαίνει ότι ένας επιχειρηματίας δε θα μπορεί να διευθύνει την επιχείρησή του αν δεν έχει ψηφιστεί! Πόσο εύκολα θα εκμεταλλεύεται τον μισθωτό; Πόσο αζημίως θα επιδεικνύεται ο νεόπλουτος;
Η κατανομή κοινωνικής ισχύος θα πρέπει να γίνεται αποκλειστικά δια ενός και μόνο μέσου: της ψήφου μας. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουμε για τις εκατομμύρια θέσεις κοινωνικής ισχύος, επινοήσαμε την ιεραρχία υποβάθρου, το συμπαγές υπόστρωμα, το ρωμαλέο σκελετό της Υπερδημοκρατίας.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

Αρκούσαν 3 Παπανδρέου, 2 Καραμανλήδες & κάτι ψιλά για να φτάσουμε στο τέλος!

Αγαπητοί αναγνώστες,
Όταν κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου να γράψω ένα από αυτά τα άρθρα, δε μπορώ να αποφασίσω τι να πρωτο 'πώ και πόσο. Κατακλύζομαι από 100άδες κοινωνικά θέματα που "σέρνονται" αλλά και από τον σκεπτικισμό μου ως προς το αν υπάρχει το υπόστρωμα για να κτιστεί κάτι.
Η υπερδημοκρατία είναι ένα πολίτευμα, ένα σύστημα που εσείς θα στελεχώσετε, εσείς θα διευθύνετε και εσείς θα ελέγξετε. Δεν υπάρχει κάποιος ή κάποιοι που θα σας "καπελώσουν". Δεν υπάρχει καμιά κλίκα. Δεν υπάρχει καμιά κρυφή δύναμη.
Αλλά δεν είναι ένα σύνθημα. Δε μπορείτε να το κατανοήσετε με μια ματιά. Δεν είναι ένα like ή dislike και φύγαμε.
Οι περισσότεροι από εσάς έχετε κάνει τριγωνομετρία, παραγώγους, για την αιθανόλη, για τα μιτοχόνδρια, για το μανδύα. Δε σας χρησίμευσαν (κακώς) περισσότερο από τη βαθμοθηρία. Εδώ υφίσταται άλλο ένα κεφάλαιο. Διαβάστε το. Δεν είναι δυσκολότερο.
Όλα τα μέσα "παίζουν" γύρω από τα αναγνωρίσιμα πρόσωπα. Άνθρωποι του μεγέθους του Χρήστου Γιανναρά ασκούν κριτική γύρω από αυτά. 10άδες εκπομπές με αναλύσεις από "γνωστούς". Και 100άδες (Μάνος, Ανδριανόπουλος, Ντόρα, ...) να θεωρούν ότι αυτοί θα τα διαχειριζόντουσαν καλύτερα.
Όλοι αυτοί δεν είναι βλάκες αγαπητοί. Και δεν υφίστανται κάποιοι καλύτεροι. Είναι η "δημοκρατία", το σύστημα που έχει το πρόβλημα.
Με σκοτώνει αυτή η αλογία. Τι έγιναν οι κοινωνίες που δημιούργησαν τη δημοκρατία; Τι έγιναν οι κοινωνίες που δημιούργησαν τη δημοκρατία; Τι έγιναν οι κοινωνίες που δημιούργησαν τη δημοκρατία; Τι έγιναν οι κοινωνίες που δημιούργησαν τη δημοκρατία; Τι έγιναν οι κοινωνίες που δημιούργησαν τη δημοκρατία; Πόσο να φωνάξω και σε ποιόν.
Μα δεν απέτυχαν; Δεν τελείωσαν;
Και κάπου στα μισά του 17ου - 18ου αιώνα επανέφεραν το πολίτευμα παραλλαγμένο οι αστοί για να εξυπηρετήσουν τις ηγετικές τους φιλοδοξίες απέναντι στη μπουρζουαζία.
Όλοι έχετε πολιτική άποψη. Γίνετε μια φορά ειλικρινείς με τον εαυτό σας και απαντήστε: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;
Αν δεν μπορείτε, και δεν μπορείτε, πως τόσο αβασάνιστα εκφράζετε άποψη για την πολιτική; Και πως μπορεί να νομίζετε ότι είναι δυνατόν να βρεθεί λύση σε ένα πρόβλημα που δεν ορίζεται;
0 + 1 = 1 γιατί έχουμε κάνει κάποιες συμβάσεις. Το 0 είναι το ουδέτερο στοιχείο ως προς την πρόσθεση. Κοκ. Στο πολιτικό πεδίο ποιές είναι οι συμβάσεις; Οι ορισμοί; Μια λύση σε ένα απλό πρόβλημα αριθμητικής μπορεί να μας βρει όλους σύμφωνους. Στην πολιτική πως θα συμφωνήσουμε κάτω από αυτήν την αοριστία;
Αγαπητοί,
Το πολιτικό πεδίο δεν είναι άλλο ένα χόμπι. Είναι πλέον η ζωή μας στα όριά της. "Παίζαμε" τόσα χρόνια ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. σα να μιλούσαμε για ποδόσφαιρο. Το 1/5 της γης όμως εκμεταλλευόταν τα 4/5 των παγκοσμίων πόρων.
Επειδή ήρθαν ή έρχονται και οι άλλοι να "φάνε"...
Επειδή όταν πηγαίναμε στο δημόσιο σχολείο αναρωτιόμασταν για το πόσο χαζά μπορούν να είναι τα παιδιά των ιδιωτικών,
Επειδή το '81 μεταξύ των άλλων αναγγέλθηκε η αποκέντρωση,
Επειδή το μουσάκα, συρτάκι, κουβαδάκι, μπανάκι ή στην καλύτερη εκδοχή του Μεγάλου Οραματιστή τα Ξενία και ο τουρισμός δε μπορεί να νικήσουν τις  Mercedes,
Επειδή, ... 1000άδες επειδή,
Επειδή απλά παρά το μέγεθος των "ανδρών" τα προβλήματα δεν λύνονται αλλά έχουμε μάθει να τα θεωρούμε κομμάτι της ζωής μας,
Και, επειδή, τέλος, το βλέπετε πια, τελειώνουμε,
Ρίξτε μια ματιά και σε αυτό το κεφάλαιο της Υπερδημοκρατίας μήπως και γλυτώσουμε από τις "βίζιτες" στους Κινέζους.
Γιατί με "τα παιδιά της Βέρμαχτ" (ξέρετε, τους καρπούς του έρωτα των Σουλιωτισσών του '40 με τους "Άριους") άντε και τα βρήκαμε, με τα κίτρινα παιδιά πόσο συμβατοί θα είμαστε;
Αφήστε ήσυχους το "γέρο" και τα παλικάρια της "δημοκρατίας" και μη ψάχνετε για άλλα. Μόνοι μας (αλλά όχι κατά μόνας, αυτό καλείται μαλ...)  τι μπορούμε να κάνουμε; Να το κάνουμε!
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.
ΥΓ: Μετά από εδώ όχι like και έξω. Διάβασε τα basic.

Το ιεραρχικό κοινωνικό δίκτυο είναι έτοιμο! Ή πως προχωράμε...

Αγαπητοί αναγνώστες,
Ανωτέρω σας παραθέτουμε την home page του ιεραρχικού κοινωνικού δικτύου που κτίσαμε. Αυτό θα μας οδηγήσει στην Υπερδημοκρατία!
Ποια είναι η ιδιαιτερότητα αυτού του δικτύου; Η ιεραρχία.
Πολλούς (και εμάς) μπορεί να ενοχλεί η λέξη γιατί ανασύρει μέσα μας αρνητικά συναισθήματα απέναντι στην εξουσία, την καταπίεση κτλ. Όμως σε πολύ μεγάλους πληθυσμούς όπου φυσικά ο καθένας έχει την άποψή του, αυτές ή θα αποτελούν μια βαβέλ, ή θα εκφράζονται αντιπροσωπευτικά (μέσω βουλευτών κλπ) ή θα ιεραρχούνται (που αποτελεί και την πρότασή μας). Πως θα ιεραρχούνται; Από τους ψήφους μας. Εμείς όλοι θα τις ιεραρχούμε ώστε να υπάρχουν οι κρατούσες και να έχουμε μια κατεύθυνση.
Σε αυτό το δίκτυο θα κάνουμε εγγραφή. Βασικό είναι να δώσουμε περιοχή κατοικίας. Κάθε μέλος θα ανεβάζει ότι επιθυμεί, αν επιθυμεί.
Κατά τακτά χρονικά διαστήματα θα αλληλοψηφιζόμαστε και θα δημιουργηθεί η ιεραρχία. Οι απόψεις όλων των μελών θα είναι ανοικτές για ανάγνωση και σχόλια σε όλους. Η διαφορά με τα άλλα δίκτυα όμως θα είναι ότι θα γνωρίζουμε και τι προτιμούμε περισσότερο.
Το δίκτυο θα είναι η παιδεία μας για ένα άλλο τρόπο ζωής, αυτόν της Υπερδημοκρατίας.
Θα αλληλοψηφίζονται κυρίως άτομα που γειτονεύουν φυσικά και αυτό θα δώσει την ευκαιρία και πραγματικών επαφών.
Επιπλέον θα υπάρξει αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών. Δεν μας υποχρεώνει κάποιος σε αυτήν αλλά βαθμιαία τα μέλη θα είναι βασικό κομμάτι του κοινωνικού μας περίγυρου.
Που θα οδηγήσουν αυτά; Σκεφτείτε το!
Ποιοι θα τα οδηγήσουν; Όλοι μας και κυρίως όσοι αναδειχτούν από εμάς!
Τονίζουμε και πάλι ότι το όλο εγχείρημα αποτελεί παιδεία για μια άλλη κοινωνία. Για μια κοινωνία που όλοι μας θα διεκδικούμε την εκτίμηση αλλήλων.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το!!!

Αποτελεί πρόβλημα η οικογενειοκρατία σε μια δημοκρατία;

Στη χώρα μας έχουμε οικογενειοκρατία στην ηγεσία της και μάλιστα με την ψήφο μας.
Αποφανθήκαμε ότι την επιλέγουμε από έλλειψη εμπιστοσύνης. Μήπως όμως και ελλείψει αυτού του παράγοντα πράτταμε το ίδιο; Μήπως οι γόνοι των ηγετών έχουν "κληρονομικό χάρισμα" και αξιοκρατικά επικρατούν στα ανώτατα αξιώματα;
Βιολογικά δεν έχει επιβεβαιωθεί κάποιο γονίδιο ηγεσίας. Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπάρχει. Η ερώτηση που τίθεται τώρα είναι το εάν κάποιος που φέρει τα γονίδια ηγεσίας μπορεί να πετύχει υπό οποιοδήποτε περιβάλλον. Και η εύλογη απάντηση είναι όχι.
Λόγω της ταχύτητας μεταβολής του περιβάλλοντος τα τελευταία χρόνια, πρέπει να θεωρηθεί ότι έχουμε ουσιαστικά ένα νέο σε μικρό χρόνο. Το ανθρώπινο είδος έχει μεγάλη διάρκεια ζωής ώστε να θεωρηθεί ότι μπορεί να προσαρμοστεί σε μια γενιά. (Αυτό ίσως οδηγήσει και σε πολυανδρία, δηλαδή μια γυναίκα να αποκτά παιδιά από περισσότερους του ενός άνδρες!).
Αν υπάρχουν λοιπόν γονίδια ηγεσίας, αυτά προφανώς δεν φέρονται από μερικές οικογένειες και κατά το μάλλον ή ήττον οι γόνοι των επιτυχημένων ηγετών δεν θα είναι επιτυχημένοι ηγέτες αφού τα υπόλοιπα γονίδια αναταποκρίθηκαν σε ένα "παλιό" περιβάλλον.
Αν δεν υφίστανται γονίδια ηγεσίας, τότε θα πρέπει να ερευνήσουμε τα επίκτητα χαρακτηριστικά. Μήπως οι ηγέτες ανατρέφουν τα παιδιά τους κατά τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργούν νέους το ίδιο ικανούς; Μπορεί η εκπαίδευση να παράγει ηγέτες; Η απάντηση είναι ότι η εκπαίδευση δε μπορεί να δημιουργήσει ηγέτες. Η έλλειψή της όμως κάλλιστα μπορεί να μη δώσει την ευκαιρία αναδείξεώς των.
Η οικογενειοκρατία στη χώρα μας είναι πρόβλημα και η δημοκρατία δε βοηθά να το ξεπεράσουμε. Η οικογενειοκρατία καθηλώνει τη χώρα στο επίπεδο των ικανοτήτων των γόνων που είναι αναχρονιστικό.
Αλλά και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι πρόβλημα αφού συνεισφέρει στο φαινόμενο. Ο διεκδικητής - πρίγκηπας - γόνος ταχύτατα στη ζωή του αναρριχάται στην πολιτική ζωή δια άλματος. Στην υπερδημοκρατία θα έπρεπε να ανεβεί 14 "σκαλιά". Στη δημοκρατία μας είναι δεν είναι ένα!
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

Γιατί υφίσταται η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα?

Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή, αλλά απαιτεί τεκμηρίωση. Γιατί μας λείπει η εμπιστοσύνη.
Είναι ο ίδιος λόγος που εξηγεί πως βρίσκουμε το γιατρό μας, τον υδραυλικό, κλπ.: μέσω γνωστών. Που εξηγεί το ποια προϊόντα εμπιστευόμαστε: αυτά που έχουν διαφήμιση στην τηλεόραση. Θα πηγαίναμε ποτέ σε οδοντογιατρό που θα μας έστελνε μια επιστολή και ένα κουπόνι έκπτωσης για την πρώτη επίσκεψη; Κάτι που ευρέως γίνεται στις βόρειες χώρες.
Γιατί δεν εμπιστευόμαστε "αγνώστους" όμως; Είναι κάτι στο DNA μας; Η απάντηση κρύβεται στην ιστορία.
Ο Ελλαδικός χώρος κατά την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά και προ αυτής, έγινε πεδίο υποδοχής και διαμάχης δεκάδων φύλων. Ακόμα και στα μικρά διαλείμματα ειρήνης η καχυποψία ήταν σε έξαρση. Οι κάτοικοι μετέρχονταν όλων των μέσων για να επιβιώσουν. Η δολιότητα ήταν τρόπος ζωής.
Όταν δημιουργήθηκε το έθνος, δεν ακολουθήθηκε λόγω συνθηκών το δυτικό μοντέλο ανάπτυξης που εμπεριείχε την αστικοποίηση και την εκβιομηχάνιση. Ήρθε η γεωγραφική επέκταση με προσπορισμό εδαφών μη ομογενοποιημένου πληθυσμού. Προστέθηκαν οι Πόντιοι, οι Μικρασιάτες. Άτακτα, σχεδόν εχθρικά. Και μετά ο εμφύλιος.
Τοπικά μπορούσαμε να διακρίνουμε το λόγο, τη μπέσα. Αλλά ακολούθησε η ορμητική αστικοποίηση. Οι "γειτονιές" όπου υπήρχαν δεχόντουσαν "εισβολείς" από κάθε μέρος της χώρας. Ήρθαν οι πολυκατοικίες. Η αποξένωση.
Το έθνος μας έχει τρομακτικές ασυνέχειες εξέλιξης. "Πήδηξε" από ένα ανώριμο μοντέλο αγροτικής οικονομίας σε αυτό της μεταβιομηχανικής εποχής. Απόρροια αυτών των εξελίξεων είναι η απόλυτα δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης. Και βέβαια πως να εμπιστευτείς τον άλλο όταν ο ίδιος είσαι "πονηρός".
Τα σλόγκαν "αυτό ξέρεις, αυτό εμπιστεύεσαι", "μεγάλη και σίγουρη" κλπ. μιλάνε στην ανασφαλή ψυχή μας.
Ο κύριος Ψυχάρης τους ιδρύματος Λαμπράκη το δήλωσε την Κυριακή και στο Βήμα: (ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΦΤΟΙ) "Αρέσει δεν αρέσει, πρωθυπουργός της Ελλάδας θα είναι είτε ο Γιώργος Παπανδρέου είτε ο Αντώνης Σαμαράς" (sic). Έτσι ξεκινά το άρθρο του. (Παρακαλώ μη με προσθέσετε στους φαν του, τον διαβάζω για να βλέπω τι διαβάζετε!).
Διάφορα "κοκοράκια" εμφανίζονται κατά καιρούς και "τα βάζουν" με την οικογενειοκρατία στη χώρα. Και η πλειονότητα των Ελλήνων σποραδικά. Όμως. Όμως.
Αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε. Όσοι διαβάζετε αυτά τα άρθρα, φανταστείτε τα να είχαν την υπογραφή κάποιου επωνύμου ηγέτη. Δε θα ήταν πολύ εμπνευσμένα;
Γνωρίζουμε όλα αυτά και σας τα μεταφέρουμε. Και αν κάποιοι τα ξέρατε, δείτε ότι μοιραζόμαστε την ίδια γνώση. Συνεπώς όταν επινοούσαμε την Υπερδημοκρατία, είχαμε πλήρη συνείδηση του περιβάλλοντος και σε ποιους θα απευθυνόμασταν. Έτσι το μοντέλο έχει ως μια από τις βασικές του επιδιώξεις την αποκατάσταση εμπιστοσύνης. Αλλά και δύσκολα θα το εμπιστευτείτε!
Γιατί όμως να αναλύουμε αυτό το θέμα; Δημιουργείται κάποιο πρόβλημα από την οικογενειοκρατία;
Θα συνεχίσουμε αύριο.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

Τιτλοποιήστε ακίνητη περιουσία του δημοσίου ΤΩΡΑ!

Αγαπητοί αναγνώστες,
Οι καλές προθέσεις οιωνδήποτε, θα πρέπει να συνοδεύονται και από πρακτικά αιτήματα τα οποία μπορούν να δώσουν άμεσα λύσεις.
Η χώρα έχει βυθιστεί σε ύφεση και οι δυο κλασικές θεραπείες είναι η αύξηση των δημοσίων δαπανών και η αύξηση του χρήματος. Και οι δυό μοιάζουν ανέφικτες: δεν μπορείς να αυξήσεις τις δημόσιες δαπάνες γιατί δεν μπορείς να αυξήσεις περαιτέρω ένα μεγάλο έλλειμα στον προϋπολογισμό και δεν μπορείς να αυξήσεις την προσφορά χρήματος γιατί δεν έχεις νομισματοκοπείο (ή καλύτερα, δεν έχεις το δικό σου νόμισμα).
Μπορείς όμως να τιτλοποιήσεις δημόσια ακίνητη περιουσία και να μοιράσεις τους τίτλους στους  πολίτες!
Πρακτικά τι σημαίνει αυτό: θεωρήστε ένα ακίνητο του δημοσίου αξίας 100.000 Ευρώ. Μπορείς να παράγεις 1000 τίτλους των 100 Ευρώ. Ο τίτλος δεν έχει ονομαστική αξία. Φανταστείτε ότι είναι κάτι σαν επιταγή και γράφει επάνω της "1 τίτλος" και έχει στοιχεία γνησιότητας κτλ.
Αν κάποιος διέθετε 1000 τέτοιους τίτλους θα μπορούσε να τους ανταλάξει με το εν λόγω ακίνητο.
Ουσιαστικά έτσι έχεις δημιουργήσει ένα μέσο συναλλαγών. Θα μπορούσες να ανταλλάξεις τους τίτλους σου με ευρώ. Ή να ανταλλάξεις τους τίτλους σου με προϊόντα κτλ. Κάποιοι θα συνέλεγαν τους τίτλους προκειμένου να αποκτήσουν τα ακίνητα. Έμμεσα έχει δημιουργηθεί ένα νέο νόμισμα.
Είμαστε 11 εκατομμύρια πολίτες. Αν τιτλοποιούσαμε περιουσία αξίας 39.600.000.000 Ευρώ (39,6 δις) θα μπορούσαμε να λαμβάνουμε 3 τίτλους μηνιαίως για 12 μήνες. Αν το εφαρμόζαμε για 3 έτη, θα βρίσκαμε και το χρόνο να κάνουμε τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταβολές για να δημιουργήσουμε μια ισχυρή Ελλάδα.
Σε αυτή τη λογική κανένας δε θα μιλούσε για εκποίηση της περιουσίας του δημοσίου γιατί απλά θα επέστρεφε στο φυσικό κατοχό της.
Ζητήστε το!
Παρακαλούμε θερμά όμως διαβάστε και τη "θεωρία" της υπερδημοκρατίας. Η κοινωνία βρίσκεται σε πολυδιάστατη κρίση και το οικονομικό μάλλον είναι το μικρότερο πρόβλημά της!
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.

Στο ισόγειο της Υπερδημοκρατίας ή ποιός έχει τη δύναμη στην Υπερδημοκρατία;

Η υπερδημοκρατία δεν είναι ένα πολίτευμα που αποδίδεται με συνθήματα. Ελπίζουμε όμως ότι αρχίσαμε να μαθαίνουμε που οδηγούν τα συνθήματα. Π.χ. το ψωμί, παιδεία, ελευθερία του πολυτεχνείου είναι το σύνθημα της γενιάς που μας κυβερνά.
Στην υπερδημοκρατία δημιουργούμε ψηφίζοντας όλοι την ιεραρχία υποβάθρου η οποία αποτελεί τον χάρτη της κοινωνικής ισχύος. Και ο βασικός κανόνας είναι ότι δεν μπορεί να ανατρέπεται η ιεραρχία υποβάθρου σε κανένα τυπικό σύστημα (κόμμα, επιχείρηση, συνδικάτο κτλ).
Για τη χώρα μας, ένα τριαδικό σύστημα θα δημιουργούσε μια πυραμίδα 15 επιπέδων. Θα είχαμε 1 στην κορυφή, 3 αμέσως κατωτέρω, 9, 27, ... (κυβικές, του 3,  δυνάμεις στα μαθηματικά).
Θεωρήστε ότι έχουμε δημιουργήσει την ιεραρχία υποβάθρου. Κάθε ένα χρόνο θα ψηφίζουμε εκ νέου για τα κατώτερα επίπεδα, κάθε 2 για τα μεσαία, και κάθε 4 για τα ανώτερα.
Δείτε όμως: το τελευταίο επίπεδο, στη βάση, θα ψηφίζει για να αναδείξει πολίτες για τα 14 ανωτέρω, το προτελευταίο για τα 13 ....  Στο 1 επίπεδο ο πολίτης θα ψηφίζει μόνο για αυτό!
Έτσι ενώ έχουμε κατανείμει την κοινωνική ισχύ, την ελέγχουμε τόσο περισσότερο (ψηφίζουμε για περισσότερους), όσο λιγότερο τη διαθέτουμε (στη βάση έχουμε τη μικρότερη κοινωνική ισχύ)!!!
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι όσο χαμηλότερα είμαστε, τόσο περισσότεροι θα μας προσέχουν! Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Σκεφτείτε αλλιώς! Και διαδώστε το!

Τα οικονομικά των σκουπιδιών. Ή Θα συνεχίσουμε έτσι;

Αυτός που ρυπαίνει πρέπει να πληρώνει. Όλοι μας συμφωνούμε. Στην πράξη βέβαια κάποιος πληρώνει δημοτικά τέλη που περιλαμβάνουν και το κόστος αποκομιδής των απορριμάτων ακόμα και αν διατηρεί κατοικία στη χώρα αλλά διαμένει στο εξωτερικό.
Για τη θεραπεία έχουν προταθεί διάφορα φαιδρά όπως να πουλιούνται ειδικές σακούλες στις οποίες θα πρέπει να μπαίνουν τα σκουπίδια, στο κόστος της σακούλας να περιλαμβάνεται το κόστος αποκομιδής και έτσι ο καθένας θα χρεώνεται ανάλογα με τα σκουπίδια που "παράγει" (ή καλύτερα με τις σακούλες που γεμίζει).
Με μια τέτοια "λύση", τα οικονομούντα άτομα θα είχαν το κίνητρο να "ξεφορτώνονται" τα σκουπίδια με άλλους τρόπους και θα έπρεπε σαν κοινωνία να δημιουργήσουμε και ένα άλλο τομέα αστυνόμευσης (σκουπιδονομία!).
Και βέβαια αυτή η λύση δεν λαμβάνει υπόψη την ποιοτική διάσταση των απορριμάτων. Δεν είναι κάθε είδους ρύπανσης το ίδιο.
Αν και το θέμα μοιάζει ταπεινό, εν τούτοις και σοβαρό είναι και αποδεικνύει και πάλι την πλήρη ανικανότητα των διαχειριστών. Είναι μια στρεβλωμένη αγορά(!) ακόμα. Απλά αλλάζει το αντικείμενο διαχείρισης.
Η λύση είναι το κόστος αποκομιδής να ενσωματωθεί στο κόστος του προϊόντος! Πρακτική ανάλογη του ΦΠΑ (αυτός βέβαια πρέπει να καταργηθεί). Το κράτος θα εισπράττει από τις επιχειρήσεις τα "τέλη αποκομιδής". Και οι επιχειρήσεις θα μετακυλίσουν αυτό το κόστος στους καταναλωτές (σημ. για τους "προχώ": ενδεχομένως όχι όλο, εξαρτάται από τις ελαστικότητες ζήτησης).
Φυσικά τα δημοτικά τέλη θα μειωθούν. Και τελικά θα πληρώνει αυτόματα αυτός που θα "παράγει" σκουπίδια.
Προχωρώντας στις "αρετές" της λύσης, θα επιβληθεί διαφορετικό κόστος για τους διάφορους  τύπους απορριμάτων (η ποιοτική διάσταση). Και ειδικές λύσεις. Π.χ. στις μπαταρίες μπορεί να "μπει" ένα τέλος 2,2 ευρώ ανά μπαταρία και να επιστρέφονται 2 ευρώ στα σημεία συγκέντρωσης (δεν καταλαβαίνω γιατί "παρακαλάμε" τον κόσμο να γίνει "οικολόγος").
Με αυτή τη λύση, τα προϊόντα που είναι "ρυπαρότερα" θα γίνουν σχετικά ακριβότερα και θα μειωθεί η κατανάλωσή τους. Από την άλλη, οι επιχειρήσεις θα έρθουν να δώσουν λιγότερο "ρυπαρές" λύσεις προκειμένου να μειώσουν τα τέλη αποκομιδής. Αυτόματα μια κοινωνία θα αρχίσει να αλλάζει τα πάντα: για σκεφτείτε όταν υπάρχει τέλος 1 ευρώ για κάθε πλαστική σακούλα σούπερ μάρκετ...
Όταν έχεις κεντρική διαχείριση και συλλέγεις όλα τα χρήματα σε ένα κέντρο, έχεις και άλλες δυνατότητες. Εάν σου φέρουν τον ΧΥΤΑ στη γειτονιά σου, θα πρέπει να σε αποζημιώσουν ακόμα και για να αλλάξεις γειτονιά (και πάλι δεν καταλαβαίνω τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους κατοίκους των περιοχών που επιλέγονται για να "φιλοξενήσουν" τις "βρωμιές" μας!). Ένα κεντρικό σύστημα διαχείρισης έχει άλλες δυνατότητες αποζημίωσης. Αλλά και σχεδιασμού, οργάνωσης κτλ.
Ένας αναγνώστης σχολίασε ότι δεν έχουμε ανάγκη ηγετών αλλά ανθρώπων που να εργάζονται. Γνωρίζω πολλούς που εργάζονται στη χώρα μας. Δε μπορούμε όμως ούτε τα σκουπίδια μας να "μαζέψουμε". Χρειάζεται να εργαζόμαστε πιο πολύ τελικά;
Θα συνεχίσουμε έτσι; Με "αυτούς"; Με τη "δημοκρατία τους";
Αγαπητοί, τα πράγματα αλλάζουν και εμείς λειτουργούμε με την λογική του ... προχθές.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το!

Χάνεται η φωνή της διαφορετικότητας στην Υπερδημοκρατία; Απάντηση στον "ανώνυμο"

Απαντάμε στο εξής σχόλιο (με μπλέ αποδίδεται το σχόλιο):
Καλή προσπάθεια για να αναδειχθεί κάτι καινούριο, αλλά μου φαίνεται ότι με αυτή τη σκέψη χάνεται η φωνή της διαφορετικότητας μέσα στην άποψη των πολλών. 
Αν όλοι αποφασίζουν για όλους, τότε σε κάθε οργάνωση θα κυριαρχεί η άποψη της ευρύτερης μάζας. Και δυστυχώς, ιδιαίτερα σ' αυτή τη χώρα γινόμαστε εύκολα μάζα...
Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Μου δίνεις την ευκαιρία να μπω σε πιο "βαθιά" κοινωνικά θέματα.
Η υπερδημοκρατία είναι ένας μηχανισμός ελέγχου της κοινωνικής ισχύος. Οι φορείς κοινωνικής ισχύος τελικά εκμεταλλεύονται τον άνθρωπο. Ο καπιταλιστής είναι μια μερική περίπτωση και γι' αυτό απέτυχε και ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Ήταν μια κακή θεωρία και όχι κάτι που δεν εφαρμόστηκε σωστά. Κατήργησε την ισχύ των καπιταλιστών και την πέρασε στο κόμμα. Και αυτό κατέστη ακόμα πιο απάνθρωπο.
Η υπερδημοκρατία αποκαθιστά τη δύναμη του πολίτη. Το άτομο αναγκαστικά πλέον γίνεται "πολίτης" γιατί ναι μεν ψηφίζει αλλά πρέπει να φροντίζει και να ψηφίζεται, άλλως περιορίζεται στις θέσεις που μπορεί να πάρει, ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΔΩ, στα τυπικά συστήματα. Έτσι "αναγκάζεται" να είναι και κοινωνικός και υπεύθυνος.
Η διαφορετικότητα μπορεί να εκφραστεί ή στα τυπικά συστήματα (τα επίσημα συστήματα με καταστατικό κτλ.) ή στα άτυπα. Στα τυπικά συστήματα π.χ. μια επιχείρηση, ένα συνδικάτο, την εκκλησία, ένα κόμμα κτλ. θα πρέπει να συγκλίνει με το κοινωνικό συμφέρον άλλως οι πολίτες θα καταψηφίσουν τους φορείς της στην ιεραρχία υποβάθρου και θα αφαιρέσουν τη δύναμη των φορέων της εμμέσως και στην ιεραρχία του τυπικού συστήματος.
Σημείωσε τη δύναμη των ανθρώπων: είναι πολίτες τω όντι πια.
Στα άτυπα συστήματα όμως, π.χ. ένα φιλοσοφικό ρεύμα, νέα ήθη που εισέρχονται ή διαμορφώνονται  "ανεπίσημα" δεν υπάρχει τυπική ιεραρχία και δε μπορεί να ανατραπεί.
Θέση μου είναι ότι η διαφορετικότητα θα ενισχυθεί στην υπερδημοκρατία. Και αυτό γιατί ενώ συνήθως σήμερα εκφράζεται κυρίως από σχετικά λίγους ακτιβιστές (εγώ είμαι ένας), στην υπερδημοκρατία το φαινόμενο θα πολλαπλασιαστεί γιατί ο πολίτης πλέον θα πρέπει να έχει έναν ενεργό ρόλο. Το νέο στοιχείο στην υπερδημοκρατία είναι ότι η διαφορετικότητα στο τέλος θα υπηρετεί την κοινωνία και όχι αποκλειστικά τον φορέα της. Ποιόν εξυπηρετεί η διαφορετικότητα του ΚΚΕ; Ποιόν εξυπηρέτησε η διαφορετικότητα του ΠΑΣΟΚ το 1981;
Σκεφτείτε αλλιώς.
(Σου αφιερώνω το κομμάτι Power in the darkness, βρές το δεξιά. Δες ότι μου αρέσει η διαφορετικότητα. Αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.)

Απάντηση στο σχόλιο του "παίχτη" ή ποιός είναι ο ρόλος των κομμάτων στην υπερδημοκρατία κλπ.;

Με το παρόν απαντώ στο σχόλιο του "παίκτη" αλλά και εξηγώ περισσότερα κάποια σημεία.
Με τα μπλέ γράμματα αντιγράφω μέρη του σχολίου.
Κατ' αρχήν ευχαριστώ θερμά τον αναγνώστη και ζητώ συγγνώμη γιατί δεν είμαι ευεξήγητος.
Το σύστημα που περιγράφεις νομίζω ότι είναι ουτοπικό και ότι «μπάζει» από πολλά σημεία. 
Προφανώς δεν πιστεύω ότι είναι ουτοπικό, αλλά από εσάς εξαρτάται να το αποδείξω. Κοινοποιήστε μου τις ενστάσεις σας και δείτε αν μπορώ να επιχειρηματολογήσω πειστικά.
Πρώτα από όλα έχεις σκεφτεί πως θα είναι η μετάβαση από το ένα σύστημα στο άλλο; 
Βεβαίως. Θα αρχίσουμε να συζητάμε μέσω του διαδικτύου, αλλά και δια ζώσης με τον καιρό, και όταν φτάσουμε σε μια κρίσιμη μάζα θα δημιουργήσουμε έναν τυπικό - επίσημο φορέα που θα καλλιεργήσει ευρύτερα την ιδέα.
Για να μπορέσει αυτή να γίνει θα πρέπει να γίνει μέσα από το υπάρχον σύστημα και τους κανόνες που έχουμε τώρα. 
Απολύτως. Τους νόμους δεν τους παραβαίνεις, τους αλλάζεις στο πλαίσιο που παρέχουν.
Δηλαδή να γίνει ένα νέο κόμμα, να μπορέσει να γίνει κυβέρνηση και την άλλη μέρα να εφαρμόσει την «Υπερδημοκρατία» (τίτλος που δεν μου αρέσει καθόλου). 
Η "Υπερδημοκρατία" δεν είναι κόμμα. Είναι πολίτευμα που για να ισχύσει θα πρέπει να αναθεωρήσουμε το σύνταγμα. Μπορεί να υιοθετηθεί και από τα υπάρχοντα κόμματα.
Θα χρειαστεί εντούτοις να δημιουργηθεί ένα κόμμα αν δεν τύχει αποδοχής από τα υφιστάμενα.
Αναφορικά με το όνομα, ούτε σε εμένα αρέσει!
Πόσο εφικτό νομίζεις ότι είναι αυτό; 
Ηγέτες είναι αυτοί που έχουν το κουράγιο να αλλάξουν τον κόσμο. Αν βρεθούν ανάμεσά μας άνθρωποι με αυτό το κουράγιο, είναι εφικτό. Προσωπικά θα αφιερώσω τη ζωή μου.
Δεύτερον, αν κατάλαβα καλά τις αποφάσεις για τον λαό θα της πέρνουν αυτοί που είναι στην κορυφή της πυραμίδας (σωστά;).
Τις αποφάσεις για τους πολίτες θα τις παίρνει η εκλεγμένη κυβέρνησή του. Η πυραμίδα δεν είναι κυβερνητικό σχήμα. Την ονομάζω ιεραρχία υποβάθρου και θέτει τον εξής περιορισμό που είναι και ακρογωνιαίος λίθος του προτεινόμενου πολιτεύματος: σε κανένα τυπικό σύστημα δεν μπορεί να ανατρέπεται η ιεραρχία υποβάθρου.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι αν ο Κουβέλης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην ιεραρχία υποβάθρου πιο ψηλά από τον Τσίπρα (και αν δεν ήταν κάποιος άλλος του ΣΥΡΙΖΑ ψηλότερα) αυτός θα έπρεπε να είναι ο αρχηγός.
Αυτή είναι Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Οι πολίτες ψηφίζοντας παράγουν μια ιεραρχία που ακολουθεί κάθε οργανισμός της κοινωνίας - από επιχείρηση, μέχρι σωματείο, κόμμα κτλ. Και αυτό επινοήσαμε προκειμένου οι επιδιώξεις όλων των συστημάτων να συγκλίνουν με αυτές τις κοινωνίας. Έμμεσα λοιπόν οι πολίτες έχουν λόγο παντού!!! 
Έχεις αναρωτηθεί αν στην κορυφή φτάσουν άτομα τα οποία δεν υλοποιήσουν τις δικές σου προτάσεις αλλά κάνουν τα εντελώς αντίθετα; 
Για να φτάσει κάποιος στην κορυφή στην Ελλάδα θα πρέπει να ψηφιστεί σε 14 επίπεδα!!! Επιπλέον και να φτάσει θα πρέπει να διατηρηθεί: κάθε 4 χρόνια θα ψηφίζουμε για τα ανώτερα επίπεδα, κάθε 2 για τα μεσαία, και κάθε χρόνο για τα κατώτερα. Και η λογική είναι ότι καθώς κάποιοι "ανεβαίνουν" παγιώνεται η γνώμη μας για αυτούς, ενώ στην αρχή πρέπει να αποδείξουν ότι καλώς ψηφίζονται.
Κάποιος λοιπόν ξεκινά - ψηφίζεται από την οικογένειά του, κατόπιν από την πολυκατοικία του, τη γειτονιά του, 3 γειτονιές μαζί, 9, 27, τη συνοικία του, την περιοχή του, 3 περιοχές μαζί, το δήμο του... Και το ότι βρίσκεται σε κάποιο σημείο δεν του δίνει κάτι άμεσα. Σε κανέναν όμως οργανισμό που συμμετέχει, αν συμμετέχει, δε μπορεί να είναι ιεραρχικά κατώτερος από κάποιον κατώτερό του στην ιεραρχία υποβάθρου. Και δεν μπορεί να γίνει γιατρός, δημοσιογράφος κλπ αν δεν ανήκει σε κάποιο επίπεδο και πάνω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν σαν γιατρός παίρνει "φακελάκια" και η κοινωνία δεν συνεχίσει να τον ψηφίζει, τον παύει! Αλλά και ότι γιατρός δε γίνεσαι μόνο με τις σπουδές σου. Πρέπει να σε ψηφίσει και ο κόσμος (άρα πρέπει να του φέρεσαι "καλά").
Με την ψήφο μας λοιπόν μετριάζουμε, αν δεν καταργούμε, όλες τις άλλες δυνάμεις παραγωγής κοινωνικής ισχύος: αγορές - χρήμα, τηλεθέαση κλπ.
Επιπλέον το θέμα δεν είναι να υλοποιήσουν τις δικές μου προτάσεις. Και πολλές φορές διακρίνω τις προτάσεις μου που δεν αφορούν το πολίτευμα. Εγώ π.χ. πιστεύω στο ελάχιστο κράτος. Αυτό  δεν αφορά το πολίτευμα. Το θέμα είναι να εναρμονιστούν όλες οι κοινωνικές δυνάμεις, να περάσουμε από τον ανταγωνισμό στον συναγωνισμό. Σκέψου, αν δε μας αρέσει ένας πρόεδρος συνδικάτου, δεν τον ψηφίζουμε στην ιεραρχία υποβάθρου και τον παύουμε! Δε φτάνει λοιπόν κάποιος να υπερασπίζεται την κλίκα του! 
Σκεφτόμαστε αλλιώς! 

Ποιά εννοούμε ως άμεση δημοκρατία;

Επειδή πρέπει να εννοούμε τις ίδιες έννοιες με τις ίδιες λέξεις σας παρακαλούμε να διαβάσετε το μικρό κείμενο από το ακόλουθο link στην ελληνική wikipedia.
http://el.wikipedia.org/wiki/Κλεισθένης
Θα δείτε εκεί ότι επινοήθηκε και εφαρμόστηκε ένας συγκεκριμένος μηχανισμός προκειμένου να επιτευχθούν ιδιότητες όπως αμεροληψία και αντιπροσωπευτικότητα.
Επιτρέψτε μας να έχουμε τη δικιά μας γνώμη για το ποιό πολίτευμα είναι καλύτερο στο σημερινό περιβάλλον. Σαφώς πρέπει να κρινόμαστε, αλλά αφού αναγνωστούμε και κατανοηθούμε. Τα μαθήματα δημοκρατίας περισσεύουν. Καθώς και το που πρέπει να χρησιμοποιούνται τα μαθηματικά, οι επιστήμες και οι πυραμίδες.
Έχουμε την αυτοπεποίθηση να πιστεύουμε ότι με τις τρέχουσες γνώσεις μας και για το συγκεκριμένο περιβάλλον μπορούμε να δώσουμε ένα πολίτευμα καταλληλότερο από αυτό του Κλεισθένη.
Σκεφτείτε αλλιώς.

Διόδια, ιδιωτικές επιχειρήσεις και υπερδημοκρατία

Τελευταία έχει αναπτυχθεί το κίνημα του "δεν πληρώνω". Διαφωνούμε πλήρως με τις παραβατικές συμπεριφορές και τους "τσαμπουκάδες". Η αντιμετώπιση των αδικιών δείχνει και τη χαμηλή επιπέδου παιδεία μας.
Όταν οι νόμοι δε μας αρέσουν, συνεχίζουμε να τους υπακούμε και προσπαθούμε στα πλαίσιά των να τους αλλάξουμε. Αντιδρούμε, αλλά αντιδρούμε έξυπνα.
Βέβαια αυτά πάνε μαζί: αν είμασταν ένας "σοβαρός" λαός, θα είχαμε και "σοβαρούς" ηγέτες.
Έχει διαφανεί ότι είμαστε υπέρ ενός "ελάχιστου" κράτους. Και πάλι να τονιστεί ότι αυτή και ανάλογες θέσεις (περί ασύλου, μεταναστών κλπ) δεν έχουν σχέση με την υπερδημοκρατία. Η υπερδημοκρατία είναι πολίτευμα, πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να υφίστανται όλες οι απόψεις.
Αναφορικά με τον αν τα συγκεκριμένα τέλη διοδίων είναι "δίκαια" ή όχι δε μπορούμε να εκφραστούμε. Θα εκθέσουμε όμως τη γνώμη μας για τα οικονομικά τους.
Ακούσαμε τη βλακώδη άποψη ότι δεν πρέπει να υφίστανται διόδια γιατί το οδικό δίκτυο είναι δημόσιο αγαθό. Ρωτάμε: γιατί να συμμετέχει στο βάρος κατασκευής των δρόμων ένας που δε τους χρησιμοποιεί; Θα ανταπαντούσε κάποιος ότι έμμεσα τους χρησιμοποιεί: διακινούνται προϊόντα που καταναλώνει. Όντως. Αλλά τα διόδια επιμερίζονται ως κόστος στο προϊόν και το βάρος πληρωμής των είναι δυσανάλογα μικρό σχετικά με αυτού που άμεσα χρησιμοποιεί τους δρόμους.
Οι δρόμοι είναι ιδιωτικό αγαθό, την κατασκευή τους πρέπει να αναλαμβάνουν οι ιδιώτες γιατί ελαχιστοποιείται το κόστος κατασκευής και τον έλεγχο πρέπει να τον αναλάβει η ... υπερδημοκρατία.
Υφίσταται πάντα ο φόβος, δικαιολογημένα, ότι οι ιδιώτες θα βγάζουν υπερκέρδη. Την κατασκευή δρόμων μπορούν να αναλάβουν ελάχιστες εταιρείες και έτσι δεν έχουμε ικανό ανταγωνισμό που θα έδινε "αξιοπρεπείς" τιμές.
Η συνήθης πρακτική είναι να γίνονται μειοδοτικοί διαγωνισμοί, μια καλή ευκαιρία και για μίζες. Αλλά πέραν της διαφθοράς, η πρακτική είναι ατελέσφορος (καλύτερα αφελής, παιδική ή γελοία) μιας και οι λίγες εταιρείες συνεννοούνται και όντως αισχροκερδούν (δηλώνουν όλες υψηλές τιμές και μοιράζουν τα κέρδη, παίρνουν αλληλοδιαδόχως τα έργα κτλ.). Δεν πιάνονται!
Και δεν πιάνονται γιατί, και ας υποθέσουμε πάλι ότι μιλάμε για αγίους, πρώτον, οι διαχειριστές της εξουσίας και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν το κίνητρο να τους πιάσουν (οι αμοιβές των είναι σταθερές είτε κάνουν είτε δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους) και δεύτερον και το κυριότερον γιατί είναι ανίκανοι και στερούνται επαρκούς παιδείας.
Στην υπερδημοκρατία δεν θα επιτρέπουμε σε κάποιον να παίρνει δημόσια έργα τέτοιου ύψους αν δεν είναι μέσα στους 100 πιο "ψηφισμένους" πολίτες. Και για να είναι σ' αυτούς σημαίνει ότι μας "ανταμείβει καλά", ότι μας "λαδώνει" όλους και όχι τους δυο - τρεις κηφήνες της εξουσίας.
Επιπλέον ότι πληρώνει ικανοποιητικούς φόρους: στην υπερδημοκρατία το τι φόρους πληρώνει κάποιος είναι φανερό (διάβασε το σχετικό άρθρο), αλλά δεν κάνει καμιά άλλη δήλωση (γιατί να ξέρει το κράτος  όλα αυτά που ζητά στις δηλώσεις μας;).
Είτε το να πάμε σε ελεγχόμενες ή μη αγορές, είτε το να προσπαθούμε να βρούμε λύσεις μέσα από την κατ' ευφημισμόν δημοκρατία ματαιοπονούμε. Απλά ρίχνουμε νερό στο μύλο των κηφήνων του ΠΑΣΟΚ & ΣΙΑ και του ευρύτερου ΠΑΣΟΚ & ΣΙΑ.
Σκεφτείτε αλλιώς.

Γιατί χρειαζόμαστε ένα νέο πολίτευμα και όχι απλά την καλή εφαρμογή υπαρχόντων (2);

Υποθέστε ότι η κοινωνία μας είναι αυτό που εμφανίζεται στην εικόνα με τίτλο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Κάθε άτομο παρουσιάζεται με ένα κύκλο. Τα άτομα έχουν οργανωθεί στις τρεις ομάδες που αντιστοιχούν στα τρία χρώματα. Ο αριθμός στον κύκλο είναι το επίπεδο στην ιεραρχία (π.χ. έχουμε τον πρόεδρο στο 1, τα στελέχη πρώτης γραμμής στο 2 κοκ).
Στην πραγματική κοινωνία υφίστανται χιλιάδες οργανώσεων από επιχειρήσεις, κόμματα, μέχρι σύλλογοι εργαζομένων, εθνοτήτων, ...). Η κάθε μια από αυτές ασκεί τις δυνάμεις της, μέχρι και εκβιάζει (οι γιατροί σήμερα, η αγρότες χθες, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ μεθαύριο κτλ.) για να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των μελών της. Η κοινωνία προφανώς βλάπτεται από αυτές τις διεκδικήσεις. Μέχρι κατάρρευσης.
Τι προτείνουμε; Ένα άλλο πολίτευμα που στηρίζεται στην ιεραρχία υποβάθρου. Είναι αυτή της εικόνας με τίτλο ΥΠΕΡΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Σε αυτή την εικόνα παριστάνεται μια ιεραρχία και οι κύκλοι της είναι τα άτομα με χρώμα και αριθμό αυτά που είχαν στην εικόνα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Πως δημιουργούμε την ιεραρχία υποβάθρου; Θεωρήστε τα 4 άτομα αριστερά και κάτω στην εικόνα. Είναι 4 άτομα που γειτνιάζουν φυσικά (π.χ. τα άτομα μιας οικογένειας). Έχουν αναδείξει τον "πράσινο 3"  δια ψηφοφορίας ως τον "προϊστάμενό τους".
Θεωρήστε τις 3 κάτω αριστερά τετράδες (π.χ. 3 οικογένειες μιας πολυκατοικίας). Έχουν ψηφίσει τον "μπλε 2" επιλέγοντάς τον μεταξύ των 3 που είχαν ψηφίσει στην 1η ψηφοφορία.
Όλοι μαζί επέλεξαν τον "πράσινο 2" στο ανώτερω επίπεδο μεταξύ αυτών του προηγούμενου.
Στην υπερδημοκρατία απαγορεύεται να παραβιάζεται η ιεραρχία υποβάθρου. Τι σημαίνει αυτό; Αφού ο "πράσινος 2" βρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο στην ιεραρχία υποβάθρου από τον "πράσινο 1" θα πρέπει να καταλάβει και αντίστοιχη θέση στην πράσινη ομάδα.
Και τι σημαίνει αυτό για την κοινωνία μας; Ότι η κοινωνία παρεμβαίνει έμμεσα σε όλες τις οργανώσεις για να τοποθετηθούν τα άτομα που αυτή προκρίνει. Έτσι η ιεραρχίες των οργανώσεων ελέγχονται από όλους μας. Τα στελέχη τους θα συγκλίνουν περισσότερο προς την εξυπηρέτηση των στόχων της κοινωνίας.
Αυτή είναι η μαγεία της υπερδημοκρατίας. Και πολλά περισσότερα. Ανακαλύψτε την για να αλλάξουμε τον κόσμο. Πρέπει να συναγωνιζόμαστε και όχι να ανταγωνιζόμαστε.
Όλα τα άτομα προκειμένου να αποκτήσουν κοινωνική ισχύ θα πρέπει να "μας προσέχουν". Γιατί εξαρτώνται από τις ψήφους μας. Αυτό θα τα κάνει υποχρεωτικά "κοινωνικά ευαίσθητα".
Με την ιεραρχία υποβάθρου θα έχουμε (έμμεσα) λόγο σε κάθε κόμμα, σε κάθε σωματείο, σε κάθε επιχείρηση. Ο επιχειρηματίας θα πρέπει να μας προσλαμβάνει, να μας φέρεται δίκαια κτλ. Δεν πρέπει ούτε να καταργήσουμε τους επιχειρηματίας ούτε να τους αφήνουμε ανεξέλεγκτους. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος ελέγχου. Αυτή τη στιγμή, κάποιοι (λίγοι) από αυτούς κυβερνούν στην πραγματικότητα. Αλλά και όλες οι άλλες ομάδες που εκβιάζουν δρουν βλαπτικά για την κοινωνία.
Η έμμεση δημοκρατία δεν θα έπρεπε να λέγεται δημοκρατία. Σας προκαλούμε να διαβάσετε το κοινωνικό συμβόλαιο του Jean-Jacques Rousseau ή έστω τα όσα αναφέρει η Wikipedia.
Η υπερδημοκρατία είναι πολλά περισσότερα και δεν επινοήθηκε αβασάνιστα.


Ασχοληθείτε. Σκεφτείτε αλλιώς.

Θα συνεχίσουμε να ζούμε με αυτούς τους γιατρούς;

Αυτές τις μέρες ζούμε τον ανοικτό πια εκβιασμό των γιατρών στην κοινωνία.
Από όλους τους εκβιασμούς των ομάδων συμφερόντων, ο δικός τους είναι ο πιο ωμός, αφού "παίζει" καθαρά και άμεσα με τη ζωή μας.
Είναι τουλάχιστον βλακώδες να αναρωτηθεί κάποιος αν έχουν "δίκιο¨. Και αποτελεί ειδεχθής πράξη οποιαδήποτε προσπάθεια κατανόησής των, πολλώ δε μάλλον συμπαράστασης. Πρέπει όλοι μας να προσθέσουμε στα εγκλήματα των ανθρώπων που έχουν δημόσιο λόγο και αυτό που τώρα διαπράττουν στηρίζοντας τους χυδαιότερους των εκβιαστών.
Αυτή η κυβέρνηση είναι η νομιμοποιημένη έκφραση της κοινωνίας μας. Δεν την στηρίζουμε, αλλά υπακούμε στους νόμους μας και θα την ανατρέψουμε μέσα στα πλαίσια που αυτοί παρέχουν. Μέχρι τότε πρέπει να την ανεχόμαστε ακόμα και αν θεωρούμε ότι σε όλα σφάλλει. Στο κάτω-κάτω πρέπει να πληρώσουμε το λάθος των επιλογών μας.
Η υπόθεση της απεργίας των γιατρών είναι μια λαμπρή ευκαιρία να δούμε και πάλι πως λειτουργεί το παρόν πολίτευμα και γιατί πρέπει να αλλάξει.
Ο ρόλος του γιατρού είναι κατ' εξοχήν ένας με κοινωνική ισχύ. Μπορεί να επηρεάζει τι ζωή μας και καταχρηστικά να ζητά ανήθικα ανταλλάγματα.
Επαναλαμβάνουμε και πάλι ότι η κυριότερη λειτουργία της πολιτικής είναι αυτή της κατανομής κοινωνικής ισχύος. Και ότι το σημερινό σύστημα έχει αποτύχει πλήρως να την υπηρετήσει αποτελεσματικά.
Στην υπερδημοκρατία δεν αρκούν οι σπουδές και το ταλέντο για να γίνει κάποιος (και) γιατρός. Ο γιατρός έχει θέση ισχύος και θα του αποδωθεί και με τη ψήφο μας!
Θυμίζουμε ότι στην υπερδημοκρατία ψηφίζουμε ανά 4 γειτονεύοντες φυσικά για να εκλέξουμε τους της πρώτης βαθμίδας ιεραρχίας, κατόπιν ανά 3 4άδες, για να επιλέξουμε τους της δεύτερης κτλ. σχηματίζοντας έτσι την ιεραρχία υποβάθρου, μια πυραμίδα που για τη χώρα μας θα είχε 15 επίπεδα. Στο πιο ψηλό θα υπήρχε 1, στο αμέσως παρακάτω 3, στο αμέσως παρακάτω 9, 27, 81... Ο ρόλος της ιεραρχίας υποβάθρου είναι να επιβάλλει τη θέλησή μας σε όλα τα συστήματα (εταιρείες, σωματεία κλπ) και στην κατανομή κοινωνικής ισχύος στα άτομα. Στα μεν συστήματα δε θα μπορεί να ανατρέπεται η ιεραρχία υποβάθρου (δε θα μπορεί κάποιος να προϊσταται σε μια εταιρεία όταν παράλληλα δεν "προϊσταται" και στην ιεραρχία υποβάθρου στα δε άτομα δε θα μπορεί κάποιος να κατέχει θέσεις ισχύος (δημοσιογράφος, γιατρός, καθηγητής κλπ) αν δεν ανήκει σε κάποιο επίπεδο και πάνω.
Αν θέταμε σαν όρο ότι κάποιος για να γίνει γιατρός θα έπρεπε να ανήκει στο 6 επίπεδο από τη βάση, αυτός θα έπρεπε να ψηφιστεί από 243 πολίτες, και μάλιστα γείτονές του! Και να ψηφίζεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής του!
Τι αποτελεί αυτό; Την κοινωνική του πιστοποίηση αγαπητοί μου.
Σκεφτείτε το λίγο. Δε θα αρχίσουμε να σεβόμαστε περισσότερο τους συνανθρώπους μας αν η επιτυχία μας εξαρτάται άμεσα από αυτούς; Και όχι μόνο της εργασίας μας κτλ, αλλά της γειτονιάς μας. Δίνουμε έμφαση σε αυτό. Πρέπει να ξανα-ανοίξουμε τα σπίτια μας. Οι γείτονες ακούν τους καυγάδες με τη γυναίκα μας, το πως ανατρέφουμε το παιδί μας, το πως φερόμαστε στα ζώα, αν είμαστε επιδειξίες του πλούτου μας, κλπ. Αυτοί μας γνωρίζουν από παιδιά. Ή θα 'πρεπε να μας γνωρίζουν. Βοηθάμε τους υπερήλικες; Παίζουμε; Τι και πως;
Σκεφτείτε το πιο πολύ. Μήπως αυτό θα αλλάξει και την ασφάλειά μας; Μήπως, αφού θα αλληλοψηφιζόμαστε με τους γείτονες θα αυτο-ελεγχόμαστε ταυτόχρονα;
Γιατί κάποιος να γίνεται γιατρός αν έχει ανάρμοστη κοινωνική συμπεριφορά, όσο καλός επιστήμονας και αν θα ήταν; Θέλουμε τα ταλέντα να ζουν μόνο για το "τομάρι" τους όπως σήμερα; Ε όχι, ας χαθούν κάποια ταλέντα, αλλά ας ζήσουμε με τα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ δίποδα, άπτερα. Τα φιλο-τομαρικά δίποδα, άπτερα ζώα ας κάνουν κάτι άλλο που δεν επηρεάζει τη ζωή μας.
Αγαπητοί,
Καταλάβετε την υπερδημοκρατία. Ελάτε να δημιουργήσουμε μια, απλά μια κοινωνία!
Σύντομα θα δημιουργήσουμε και ένα chat room για να συζητάμε on-line.
Σκεφτείτε αλλιώς.

Προς τον άγνωστο αναγνώστη

Αυτές οι μέρες προσφέρονται για να σκεφτείς το κοινό μας μέλλον.
Τα συμφέροντα έχουν "ξεσπαθώσει".
Όλοι οι πρόεδροι 10άδων σωματείων, ενώσεων κλπ ασκούν τις δυνάμεις τους για να πετύχουν τους στόχους τους. Αλλά και παγκόσμια έχουμε αναβρασμό.
Θεωρείς ότι το αποτέλεσμα όλων αυτών των δράσεων προάγει το κοινωνικό συμφέρον;
Θεωρείς ότι το δημοκρατικό πολίτευμα, όπως εφαρμόζεται στην πράξη, έχει τις λύσεις;
Μπορεί όλοι εμείς προσχωρώντας σε διάφορα κοινωνικά σχήματα να ευημερήσουμε στα "νησάκια" μας χωρίς να λέμε καλημέρα στο φυσικό γείτονά μας; Πόση αστυνόμευση απαιτείται για να προστατευτούμε και από ποιόν; Ποιά ασφαλιστική εταιρεία, ιδιωτική ή δημόσια, θα εγγυηθεί ότι θα τηρήσει τις υποχρεώσεις της όταν χρειαστεί; Ποιά τράπεζα θα μας πείσει ότι δε θα πτωχεύσει;
Ο περιβάλλον ανταγωνισμού δημιουργούσε στρες. Τώρα ζούμε στην εποχή των προληπτικών (preemptive) μέτρων: θα επιτιθέμεθα για να προλάβουμε την επίθεση του άλλου. Που θα οδηγήσει η μόνιμη καχυποψία μας για τα πάντα;
Τα μεσαία στρώματα εξαφανίζονται λόγω της τεχνολογίας. Η κοινωνία μακ-ντοναλντοποιείται (διάβασε για την McDonaldization of society). Πως θα είναι ένας διπολικός κόσμος;
Άγνωστε αναγνώστη,
Η γλώσσα μας, η ελληνική, και μόνο αυτή, έχει και τον όρο ανταγωνίζομαι αλλά και τον συναγωνίζομαι. Και τον όρο άμιλλα. Σου παρέχει και μας παρέχει τη δυνατότητα να σκεφτούμε διαφορετικά. Μας δίνει μια πρόσθετη ευφυία.
Χρησιμοποίησέ την. Απάντησε.
Και πριν αποφανθείς για την πυραμίδα της υπερδημοκρατίας και τι να την κάνουμε (σε σχετικό σχόλιο μας δόθηκε μια λύση), κατανόησέ την και δώσε μας τη δική σου λύση.
And it's one, two, three,
What are we fighting for ?
Δείτε το video.
Σας το αφιερώνουμε.

Η ηθική της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα

Δίκαιο είναι το ίσο. Ποιό "ίσο" όμως; Είναι δίκαιο να μοιράσουμε ένα καρβέλι ψωμί εξ' ίσου σε δυο πεινασμένους ένας εκ των οποίων έχει ύψος 2 μέτρα και ο άλλος 1,60; Και όταν πρόκειται για τις φορολογικές μας υποχρεώσεις, που πρέπει να αναζητήσουμε την ισότητα;
Κατά το σύνταγμα "Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους" (άρθρο 4, παρ. 5). Οι νόμοι εξειδικεύουν αυτήν τη ρήση και όλοι μας βιώνουμε το φορολογικό καθεστώς.
Πυκνά-συχνά ακούμε ότι τα "μόνιμα υποζύγια των φορολογικών βαρών στη χώρα μας είναι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι". Και αυτό γιατί πολλοί από τους υπόλοιπους φοροδιαφεύγουν.
Πράγματι, φοροδιαφεύγουμε σ' αυτήν τη χώρα. Και παρανομούμε. Και βεβαίως ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ. Αν δε συμφωνούμε με νόμους, πρέπει να τους αλλάζουμε και όχι να τους παραβαίνουμε.
Πόσο δίκαιοι όμως είναι οι συγκεκριμένοι νόμοι; Όλοι όσοι τους παραβιάζουμε είμαστε διπλά "ανήθικοι" (η παραβίαση σαφώς είναι ανήθικη); Ή έχουμε "ελαφρυντικά";
Κατ' αρχήν όλοι οι παραβιάσαντες θα πρέπει να ξεχνάμε τους χιλιάδες δημόσιους λειτουργούς (ακόμη και συνταξιούχους π.χ. εφοριακούς που "τακτοποιούν" υποθέσεις μας μέσω των γνωριμιών τους), μέρος των "υποζυγίων", που τα "παίρνουν", "λαδώνονται" ή και "εκβιάζουν". Αλλά και τους μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα, για παράδειγμα στα τμήματα προμηθειών.
Κατόπιν πρέπει να ξεχάσουμε τους χιλιάδες μισθωτούς του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα που προσφέρουν αδήλωτη εργασία: μαθήματα οι δάσκαλοι, συμβουλευτικές υπηρεσίες, κατασκευές, εγκαταστάσεις, διαμεσολαβήσεις, τα πάντα...
Αλλά υποθέστε ότι όλα τα "υποζύγια" είναι άγια.
Όταν τα ψυγεία λειτουργούσαν με πάγο, υπήρχε το επάγγελμα των παγοπωλών. Πολλοί δε από αυτούς διένειμαν τον πάγο κατ' οίκον. Υποθέστε ότι εκέρδιζαν 200 δρχ. το μήνα και ότι ένας εκ των "αγίων" στο δημόσιο τομέα είχε μισθό (ή σύνταξη) 200 δρχ. Θα έπρεπε να πληρώνουν το ίδιο φόρο;
Εμείς απαντάμε πως ναι, υπό την προϋπόθεση ότι ο "άγιος" θα συνέχιζε να αγοράζει πάγο για πάντα, και μετά την έλευση των ηλεκτρικών ψυγείων!
Ο παγοπώλης όμως φοροδιέφευγε γιατί γι' αυτόν ίσχυε ότι "όταν στάζει η βρύση πιάνεις νερό". Παράνομο; Ναι. Άδικο; Απαντήστε εσείς. Αλλά διαβάστε και το post περί του φόρου κωλοφαρδίας.
(Στο σύνταγμα ίσως πρέπει να συμπληρώσουμε το "ανάλογα με τις δυνάμεις τους" με το "και την κωλοφαρδία τους").
Η αβεβαιότητα ή ο κίνδυνος ή το ρίσκο αγαπητοί θα πρέπει να λαμβάνεται υπ'όψη παντού. Και στην ηθική και στην πράξη. Και βέβαια η διαχείρισή της πρέπει να καταστεί εκπαιδευτικό αντικείμενο για όλους.
Υποθέστε ότι δυό άτομα ίδιου προφίλ κερδίζουν 2000 ευρώ το μήνα. Ο εις εξ' αυτών αγοράζει με δάνειο ένα σπίτι και το νοικιάζει. Η δόση του δανείου ανέρχεται σε 800 Ευρώ το μήνα. Ο έτερος εξ'αυτών δαπανά τα 1200 ευρώ του όπως και ο πρώτος και τα 800 ευρώ σε επιπλέον ψυχαγωγία.
Και οι δύο επλήρωναν τους ίδιους φόρους. Τώρα όμως ο πρώτος εξ' αυτών καταβάλλει επιπλέον φόρους για το εισόδημα από το ενοίκιο.
Δίκαιο; Δίκαιοι οι φόροι στους τόκους; Στα μερίσματα; Στην κληρονομιά; Στις υπεραξίες (στις υποαξίες επιστρέφεται τίποτα;);
Άδικο όλοι αυτοί οι άνθρωποι να προσπαθούν να φοροδιαφεύγουν;
Θεωρούμε ότι η φορολογική πολιτική είναι ΑΚΡΩΣ ΑΝΗΘΙΚΗ. Δημιουργεί στο σύστημα τρομερές στρεβλώσεις(θα μιλήσουμε και για αυτές). Πρόσθετη απόδειξη του πόσο ΑΝΗΘΙΚΗ είναι αποτελεί η πρακτική της "σαλαμοποίησης" των πηγών. Εφευρίσκονται δεκάδες τρόποι για να παραχθούν φορολογικ έσοδα. Γίνεται προσπάθεια απόκρυψης των πραγματικών φορολογικών βαρών. Κανένας σε αυτή τη χώρα δε ξέρει τι πραγματικά πληρώνει.
Η φοροδιαφυγή ως επί το πλείστον αποτελούσε άμβλυνση της φορολογικής αδικίας και μηχανισμό ισορροπίας του οικονομικού μας συστήματος. Η πρόσφατη προσπάθεια της κυβέρνησης για την πάταξή της θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα θα λύσει.
Διαφωνούμε με το μοντέλο που υπήρχε. Διαβλέπουμε ότι πηγαίνουμε σε ένα τρις χειρότερο. Προτείνουμε την Υπερδημοκρατία.
Σκεφτείτε αλλιώς.
Σημ.: Πριν αποφανθείτε ότι υπερασπίζουμε το μεγάλο κεφάλαιο διαβάστε τη "φορολογία στην Υπερδημοκρατία". Παρακαλούμε προσεκτικά. Μην την απορρίψετε πριν την κατανοήσετε.

Συνδικαλισμός, κοινωνική ευημερία και υπερδημοκρατία

Αυτές τις μέρες παρακολουθούμε 10αδες συνδικάτα να προσπαθούν να προστατεύσουν τα κεκτημένα τους.
Ας θεωρήσουμε τη ΓΣΕΕ. Τα ανάλογα ισχύουν για όλα τα συνδικάτα.
Υπερασπίζεται, μεταξύ των άλλων, τα κατώτατα ημερομίσθια και τις συλλογικές συμβάσεις. Η μη ελαστικότητα στην αγορά εργασίας, δημιουργεί όμως ανεργία. Αν π.χ. οι κατώτεροι μισθοί έπεφταν στα 400 Ευρώ, προφανώς δε θα είχαμε ανεργία αν είχαμε και επαρκή ζήτηση για τα παραγόμενα αγαθά. Και βέβαια αυτό που δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας είναι το γεγονός της παραγωγής προϊόντος: με μικρότερη ανεργία έχουμε προφανώς περισσότερη παραγωγή υπό την προϋπόθεση ότι υφίσταται επαρκής ζήτηση και κατά συνέπεια κατανάλωση.
Εξ αιτίας της επιρροής της ΓΣΕΕ δεν αξιοποιούνται συνεπώς οι παραγωγικοί πόροι της χώρας και ειδικά της εργασίας. Μια κοινωνία παράγει λιγότερο από τις παραγωγικές της δυνατότητες. Η θεσμοθέτηση κατώτατου ημερομισθίου έχει και άλλες συνέπειες, διαρθρωτικού χαρακτήρα: με πλήρη ευελιξία μισθών, ο κάθε παραγωγικός τομέας θα είχε την προσαρμογή που ταιριάζει στην αγορά του. Άλλη η αγορά τουρισμού, άλλη των αγροτικών προϊόντων κλπ. Με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας η εικόνα γίνεται "θολή" και οι αγορές δε μπορούν να δώσουν σήματα κατεύθυνσης στους εργαζομένους. Απλά, αν η αγορές ήταν αρκετά ευέλικτες οι μισθοί ισορροπίας θα διέφεραν λόγω διαφορετικών ζητήσεων και προσφορών ανά αγορά και αυτό θα κατεύθυνε τους εργαζομένους στις αποφάσεις τους για επένδυση σε απόκτηση δεξιοτήτων. Κέρδιζαν πιο πολλά οι ξενοδοχοϋπάλληλοι; Περισσότερα άτομα θα εστρέφοντο προς τα εκεί και θα άφηναν λιγότερο προσοδοφόρες εργασίες. Και γενικά θα είχαμε καλύτερες προσαρμογές σε όλες τις αγορές.
Κάτι άλλο που επιτελείται "κρυφά" είναι αποτέλεσμα της υποκατάστασης παραγωγικών συντελεστών: οι επιχειρήσεις υποκαθιστούν εργασία σε κεφάλαιο, γιατί η εργασία είναι "σχετικά" ακριβότερη. Αυτό θα έχει σαν συνέπεια μια μακροχρονιότερη ανεργία, δηλ. και αν ανέκαμπτε η οικονομία δε θα μειωνόταν η ανεργία. Είναι αυτό που παρατηρούμε σήμερα στην Αμερική!
Θα έπρεπε να θεωρούμασταν η φωνή του ΣΕΒ αν δεν είχαμε μιλήσει ήδη για το δίκτυ ασφαλείας και πως θα εχρηματοδοτείτο.
Αλλά και η υπερδημοκρατία καθ' εαυτή παρέχει την απόλυτη ασφάλεια. Θυμίζουμε ότι όλοι μας ψηφίζουμε και δημιουργούμε την ιεραρχία υποβάθρου: μια πυραμίδα στην οποία κάθε "προϊστάμενος" έχει 3 "υφισταμένους", το στρατιωτικό μοντέλο. Σε αυτό το πολίτευμα σε κανένα τυπικό σύστημα δεν επιτρέπεται η παραβίαση της ιεραρχίας υποβάθρου: δε μπορεί κάποιος να είναι ο γενικός διευθυντής μιας εταιρείας και ο υφιστάμενός του να είναι "ανώτερος" στην ιεραρχία υποβάθρου. Στην υπερδημοκρατία όλες οι θέσεις ισχύος ρυθμίζονται δια ψήφου. Και επειδή δε μπορούμε να ψηφίζουμε για τις 100άδες χιλιάδες οργανισμούς που υφίστανται, δημιουργούμε (ψηφίζοντας) την ιεραρχία υποβάθρου και σε αυτήν "υπακούουν" όλα τα συστήματα. ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΣΑΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΥΠΕΡΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: ΓΙΑΤΙ "ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ" ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΙΣΧΥΟΣ  ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΥΠΟΒΑΘΡΟΥ ΥΠΕΡ-ΕΧΕΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ!
Δεν είναι τελείως διαφορετικό να έχεις χιλιάδες δημοκρατικά συστήματα; (και δεν είναι όλα, π.χ. οι επιχειρήσεις). Στη σημερινή "έμμεση" δημοκρατία το κάθε σύστημα εξυπηρετεί τους στόχους του. Η σύγκρουση των στόχων τους προάγει την κοινωνική εημερία;
Όλοι λοιπόν οι γενικοί διευθυντές και κάθε είδους προϊστάμενοι των οργανισμών θα φροντίζουν να εξασφαλίζουν τη ψήφο μας. Αλλιώς θα εκπίπτουν. Συνεπώς οι στόχοι τους δε θα είναι μόνο τα κέρδη των μετόχων αλλά και οι δικές μας απολαβές. Και αυτό αλλάζει δραματικά τα πράγματα!
Στο νέο περιβάλλον που ζούμε η αλλαγή σε όλα τα επίπεδα θα είναι καθεστώς. Η κοινωνική συνοχή δε μπορεί να είναι ζητούμενο αλλά δεδομένη. Και αυτό δεν εξασφαλίζεται με ευχολόγια. Για αυτό επινοήσαμε την υπερδημοκρατία. Για να έχουμε αυτοματικά κοινωνική συνοχή. Γιατί ο καθένας θα εξαρτάται από τη ψήφο του άλλου. Ούτε από τη τηλεθέασή του, ούτε από το πόσες αφίσες κολλάει, ούτε πως λένε το μπαμπά του, ούτε από το πόσους φίλους έχει στο facebook...
Σκεφτείτε αλλιώς.

Ο φόρος κωλοφαρδίας και η μαρξιστική μυωπία

Υποθέστε ότι δυο άτομα έχουν μηνιαίο εισόδημα 1000 ευρώ το καθένα και ίδιο προφίλ: ηλικία, φύλο, περιοχή κατοικίας, οικογενειακή κατάσταση κτλ.
Το πρώτο καταναλώνει όλο του το εισόδημα ενώ το δεύτερο κάθε μήνα "παίζει" 200 ευρώ σε λαχεία.
Πληρώνουν δε ακριβώς τους ίδιους φόρους.
Περνούν πολλά χρόνια και μια μέρα το δεύτερο άτομο κερδίζει στο λαχείο 1.000.000 ευρώ. Και έρχεται το κράτος και το φορολογεί με 15%, αφαιρώντας του 150.000 ευρώ.
Τι φόρος είναι αυτός; Κωλοφαρδίας;
Αλλά το σημαντικότερο: είναι ένας δίκαιος φόρος;
Στο σύνολό τους αυτοί που παίζουν λαχεία κλπ. χάνουν οπωσδήποτε (αυτοαποκαλούνται αιμοδότες). Γιατί το κράτος παρακρατά ένα 60% και διανέμει το υπόλοιπο. Αλλά ας υποθέσουμε ότι διανέμει το 100%. Τότε συνολικά οι παίχτες λαχείου δε θα κέρδιζαν ούτε θα έχαναν αν... Αν δεν εφορολογούντο όσοι κερδίζουν!
Αν εφορολογούντο όσοι κερδίζουν με 15% και επιστρεφόταν σε όσους χάνουν 15% (και αν εδιανέμοντο όλα τα έσοδα) και πάλι δε θά 'χανε κανένας (κρατήστε το αυτό).
Γιατί οι παίχτες λαχείων να σηκώνουν περισσότερα φορολογικά βάρη (κατά μέσο όρο) από ότι οι μη παίχτες;
Και τι δουλειά έχει το κράτος να οργανώνει τον τζόγο;
Σκεφτείτε το, μα σκεφτείτε επιτέλους. Μη ψάχνετε το "λαχείο" μόνοι σας για να σωθείτε και "ας καεί ο υπόλοιπος ντουνιάς".
Απλά είναι ένα ΓΕΛΟΙΟ, ΑΝΗΘΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Και φυσικά δημοκρατικό, αυτά γίνονται με τη συναίνεσή μας.
Βέβαια τα ως άνω, φαινομενικά ανώδυνα, έχουν τεράστιες προεκτάσεις.
Υπάρχουν άλλα άτομα, που δεν αγοράζουν λαχείο κατ' ανάγκη, αλλά επιχειρούν, αναλαμβάνουν ρίσκα.
Αν τα κέρδη των επιχειρήσεων αποτελούν 100% προϊόν ρίσκου (προσέξτε τη διατύπωση) πρέπει να φορολογούνται; ΟΧΙ (επιστρέφεται τίποτα σε εκείνες που κάνουν ζημιά;).
Η λέξη κίνδυνος ή ρίσκο υφίσταται στην οικονομική ανάλυση του Μαρξ; ΟΧΙ. Στην μαρξιστική θεωρία τα κέρδη εξηγούνται μέσα από την υπεραξία, την αξία του προϊόντος που παράγει ο εργαζόμενος και καρπούται ο καπιταλιστής (ο μη εργαζόμενος). Όταν έχει ζημιά η επιχείρηση, από τι εξηγείται; Από την υποαξία; Και τότε τι γίνεται; Εκμεταλλεύεται ο εργαζόμενος τον καπιταλιστή; Και ο "προχώ" ερωτά; Μα λειτουργούν οι επιχειρήσεις με ζημιές; Ναι, αν το έσοδο καλύπτει το μεταβλητό κόστος. Είμαστε πιο έτοιμοι από ότι νομίζεις "προχώ". Η κοινωνία δε μπορεί να εξηγηθεί χωρίς τις παραμέτρους του κινδύνου και της κοινωνικής ισχύος. Και βέβαια ούτε με θεωρίες 200 ετών. Και η Αϊνστάνειος σχετικότητα θα αλλάξει όπου να 'ναι καημένε!
Δύο άνθρωποι ίδιων προσόντων και ίδιων περίπου θέσεων στον ιδιωτικό τομέα (που κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να απολυθείς) και στο δημόσιο πρέπει να αμείβονται το ίδιο; ΟΧΙ (γιατί;).
Συνεπώς δε πρέπει να φορολογούνται οι επιχειρήσεις; Όχι, και δικαιολογούμε έτσι μια θέση μας στο κατεβατό "του τι πρέπει να κάνουμε". Και όχι γιατί τα κέρδη των είναι προϊόν ρίσκου. Για τους περισσότερους τραγικούς επιχειρηματίες είναι όντως. Οι "γάτες" όμως φτιάχνουν μονοπώλια, καρτέλ, έχουν τους πολιτικούς, τα τσιράκια τους, και το "στήνουν" το παιχνίδι. Αλλά αυτές θα τις πιάσουμε στην πυραμίδα της υπερδημοκρατίας!
Αφήστε τα αριστεροδέξια πλαίσια της νεωτερικής δημοκρατίας.
Και στη φυσική μιλούν για υπερ-συμμετρία σήμερα.
Σκεφτείτε αλλιώς!

Μια Ουκρανή αναρωτιέται ή ο τσαρλατανισμός των φόρων & εισφορών

Με λένε Κάτια και είμαι 35 ετών. Δούλευα σαν εσωτερική οικιακή βοηθός για έναν εργένη. Το εισόδημά του ήταν 3.500 ευρώ το μήνα και του κόστιζα με όλα τα ΙΚΑ, ΞΙΚΑ 1.500 Ευρώ μηνιαίως. Πληρώναμε και οι δυο τους φόρους μας, τα ταμεία (και οι δύο ΙΚΑ) κανονικά.
Ένα χρόνο αφ' ότου προσελήφθην, ερωτευτήκαμε και ήρθαμε "εις γάμου κοινωνία". Έτσι παραιτήθηκα από οικιακή βοηθός και έγινα σύζυγος. Προσέφερα όλες τις υπηρεσίες όπως και πριν και ακόμα παραπάνω.
Βέβαια εκτός από την ευτυχία μας είχαμε και οικονομικά οφέλη: εγώ πλέον δεν πλήρωνα φόρους και ΙΚΑ, αλλά συνέχιζα να είμαι ασφαλισμένη μέσω του συζύγου μου και να απολαμβάνω των ίδιων δημοσίων κοινοφελών υπηρεσιών.
Μια άλλη επίδραση ήταν στο ΑΕΠ! Από τότε που παραιτήθηκα και έγινα σύζυγος μειώθηκε κατά 18.000 ευρώ (1.500Χ12) το χρόνο! Σκέφτομαι, ότι αφού εγώ παράγω το ίδιο προϊόν, απλά δε το πληρώνομαι τώρα, το ΑΕΠ δεν είναι και ο πιο ακριβής δείκτης του παραγώμενου προϊόντος. Μήπως η εργασία των νοικοκυρών είναι "μαύρη εργασία";
Πριν παντρευτώ εγώ και ο κύριός μου "βγάζαμε" 5.000 ευρώ το μήνα. Τα ίδια έβγαζαν και ένα ζευγάρι παντρεμένων του διπλανού διαμερίσματος, του οποίου ο άνδρας εργαζόταν και κέρδιζε 5.000 ευρώ το μήνα και η γυναίκα ήταν νοικοκυρά. Σα "ζευγάρια", ήμασταν το ίδιο πλούσιοι; Εμείς πληρώναμε περισσότερο ΙΚΑ σίγουρα. Μήπως οι μη εργαζόμενοι σύζυγοι είναι εισφοροδιαφυγείς;
Και βέβαια τώρα ο φόροι εισοδήματος που πληρώνουμε είναι λιγότεροι (πλην πληρώναμε και εγώ και ο νυν σύζυγος μου). Μήπως οι μη εργαζόμενοι σύζυγοι είναι και φοροδιαφυγείς; (Είναι, είναι).
Αν δεν πατρευόμασταν όταν ερωτευτήκαμε και προσέφερα όσα και μια νοικοκυρά αλλά δεν πληρωνόμουνα τυπικά, δεν θα είχα ασφάλιση. Άρα το κράτος "βοηθά" τα παντρεμένα ζευγάρια έναντι των ανύπαντρων ζευγαριών. Γιατί; Επειδή ετέλεσαν το μυστήριο; Μα τους βοηθάει ο Θεός τότε, χρειάζεται και το κράτος;
Αλλά και ο εργένης κύριός μου, συγκρίνετέ τον με έναν παντρεμένο ιδίου μισθού. Αυτός ασφαλίζει και τη γυναίκα του και τα παιδιά του.  Και οι δύο δίνουν τα ίδια λεφτά στο ΙΚΑ. Τι χρωστά ο κύριός μου να πληρώνει και για όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του άλλου;
Έχουν συνειδητοποιήσει οι πολύτεκνοι ότι επιδοτούνται έμμεσα ακόμα και από τις δεξιές κυβερνήσεις;
Απαντήστε όπως θέλετε στα παραπάνω. Ως υπερδημοκρατία έχουμε δηλώσει πως θα φορολογούσαμε. Και δε φτάσαμε αβασάνιστα στις προτάσεις μας.
Δείτε ότι η λογική των φόρων δεν είναι ιδιαίτερα συνεπής. Όπως και τίποτα στο χάος που δημιουργήσαμε.
Σκεφτείτε αλλιώς.

Πως θα ξεπερνούσαμε την κρίση στην Υπερδημοκρατία;

Θα πράτταμε τα εξής:

- Θα ανακοινώναμε ένα πρόγραμμα που θα τηρούσαμε!

- Δε θα αναλαμβάναμε την εξουσία αν δεν αποδεχόταν το πρόγραμμα το 50%+ των πολιτών

- Φυσικά και δε θα μπαίναμε σε κανένα μνημόνιο.

- Θα καταβάλλαμε σε κάθε Έλληνα, από τον πλουσιώτερο έως τον άπορο, το 1/6 του ΑΕΠ - με σημερινά δεδομένα αυτό ανέρχεται στα 300 ευρώ τον μήνα - μια 4μελή οικογένεια θα εισέπραττε 1200 ευρώ μηνιαίως. Για πάντα.

- Θα καταργούσαμε τις απεργίες. Όχι όμως και τις διαδηλώσεις, αλλά οι διαδηλωτές θα έπρεπε να περνάνε με πράσινο στο φανάρι και να μην διαταράσσουν καμιά δραστηριότητα.

- Θα θεσμοθετούσαμε 6ωρη απασχόληση.

- Δε θα φορολογούσαμε τα κέρδη των επιχειρήσεων.

- Θα απελευθερώναμε πλήρως όλες τις αγορές. Και της εργασίας.

- Θα καταργούσαμε δώρα, αποζημιώσεις, εργοδοτικές εισφορές.

- Θα ιδιωτικοποιούσαμε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις. Θα εκδίδαμε 11 εκατομμύρια μετοχές για κάθε επιχείρηση και θα δίναμε από μία σε κάθε πολίτη.

- Θα καταργούσαμε τις εισφορές των εργαζομένων στα ταμεία.

- Θα καταργούσαμε όλους τους υπάρχοντες φόρους. Θα είχαμε τον φόρο που περιγράφουμε στο αντίστοιχο έγγραφο "φορολόγηση στην υπερδημοκρατία", το φόρο φυσικών πόρων (3% επί της γης, ορυκτών, νερού κοκ, όχι κατοικιών, - αυτά θα χρηματοδοτούσαν τα 300 ευρώ το μήνα...) και "εργαλειακούς" φόρους (θα εξηγηθούν).

- Η εκπαίδευση θα ήταν δωρεάν και δια βίου για όλους. Μέχρι τα 16 πρωϊνή. Κατόπιν απογευματινή (2 τρίωρα εβδομαδιαίως δια βίου, από τα 16 εργασία, 6ωρη, και οι επιστήμονες θα "έβγαιναν" από τα εργαστήρια). Θα παρεχόταν από ιδιώτες που θα αμείβοντο από το κράτος.

- Η υγεία θα ήταν δωρεάν και θα προσφερόταν από ιδιωτικά νοσοκομεία που θα αμείβοντο από ιδιωτικές ασφάλειες. Τις τελευταίες θα τις πλήρωνε το κράτος. 

- Θα καταργούσαμε τις συντάξεις (εάν δε φτάνουν τα 300 ευρώ, θα έπρεπε να υπήρχε η ατομική πρόνοια).

- Θα τιτλοποιούσαμε την ακίνητη περιουσία του δημοσίου και θα την ισοκατανέμαμε στους πολίτες.

- Θα θεσμοθετούσαμε το τέλος αποκέντρωσης. Θα ξεκινούσε με 1 ευρώ ανά πολίτη ανά μήνα (11.000.000). Θα χωρίζαμε τη χώρα σε 100 ίσης έκτασης περιοχές και θα ισοκατανέμαμε στους κατοίκους κάθε περιοχής το 1/100 του συνολικού τέλους (110.000). Σταδιακά θα ανεβάζαμε το τέλος έτσι ώστε σε 50 χρόνια να πετυχαίναμε την ισοκατανομή του πληθυσμού σε 100 περιοχές (την αποκέντρωση που έλεγε ο Παπανδρέου 1 σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ).

- Θα παίρναμε 10άδες μέτρα για την αλλαγή της ποιότητας ζωής, όπως αν δεν έχεις πάρκινγκ δε μπορεί να αγοράσεις αυτοκίνητο! Η θα ελέγχαμε την κυκλοφορία ώστε να μην υπάρχει ΠΟΤΕ συμφόρηση (θα γράψουμε για αυτά).

- Θα θεσμοθετούσαμε να μην εισέρχεται κανένας στο δημόσιο τομέα και σε πολιτικό αξίωμα κάτω από τα 50 του (πλην αστυνομίας, στρατού κλπ ευνόητα).

- 3 χρόνια άδεια στις νέες μητέρες και αμοιβή για αυτά τα τρία χρόνια 4πλάσια του  εγγυημένου εισοδήματος (300Χ4 ανά μήνα).

- Θα επαναφέραμε το στρατό στα δύο χρόνια και θα υπηρετούσαν και οι γυναίκες. Ο δεύτερος χρόνος θα αποτελούσε τους πόρους έρευνας που απαιτούνται στη χώρα για να παραχθεί καινοτομία (αυτό δε θα το εξηγήσουμε!).

Αν και όλα τα παραπάνω μας φαίνονται φυσικά λόγω της παιδείας μας, μπορεί να αιφνιδιάζουν και να έρχονται σε αντίθεση με στερεότυπα. Σχολιάστε τα και θα απαντήσουμε.

Και αν κάποιος αμφιβάλλει για τα φορολογικά έσοδα, πως θα πληρώνουμε τα δωρεάν χωρίς φόρο στις επιχειρήσεις και ΦΠΑ, τον παραπέμπουμε στο πως φορολογούμε στην υπερδημοκρατία. Στην υπερδημοκρατία τα φορολογικά έσοδα είναι βέβαια.

Όσα αναφέρθησαν θα τα στηρίξουμε με επιχειρήματα ένα - ένα. Ας μη κριθούμε όμως ανά μέτρο, αλλά από το σύνολό τους. Και ότι σας φαίνεται περίεργο ή αντιφατικό τώρα, θα το κατανοήσετε με τον καιρό παρακολουθώντας το blog.

Σκεφτείτε. Πρέπει να αλλάξουμε. Πραγματικά. Όχι αλά ΠΑΣΟΚ!