Δίκαιο είναι το ίσο. Ποιό "ίσο" όμως; Είναι δίκαιο να μοιράσουμε ένα καρβέλι ψωμί εξ' ίσου σε δυο πεινασμένους ένας εκ των οποίων έχει ύψος 2 μέτρα και ο άλλος 1,60; Και όταν πρόκειται για τις φορολογικές μας υποχρεώσεις, που πρέπει να αναζητήσουμε την ισότητα;
Κατά το σύνταγμα "Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους" (άρθρο 4, παρ. 5). Οι νόμοι εξειδικεύουν αυτήν τη ρήση και όλοι μας βιώνουμε το φορολογικό καθεστώς.
Πυκνά-συχνά ακούμε ότι τα "μόνιμα υποζύγια των φορολογικών βαρών στη χώρα μας είναι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι". Και αυτό γιατί πολλοί από τους υπόλοιπους φοροδιαφεύγουν.
Πράγματι, φοροδιαφεύγουμε σ' αυτήν τη χώρα. Και παρανομούμε. Και βεβαίως ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ. Αν δε συμφωνούμε με νόμους, πρέπει να τους αλλάζουμε και όχι να τους παραβαίνουμε.
Πόσο δίκαιοι όμως είναι οι συγκεκριμένοι νόμοι; Όλοι όσοι τους παραβιάζουμε είμαστε διπλά "ανήθικοι" (η παραβίαση σαφώς είναι ανήθικη); Ή έχουμε "ελαφρυντικά";
Κατ' αρχήν όλοι οι παραβιάσαντες θα πρέπει να ξεχνάμε τους χιλιάδες δημόσιους λειτουργούς (ακόμη και συνταξιούχους π.χ. εφοριακούς που "τακτοποιούν" υποθέσεις μας μέσω των γνωριμιών τους), μέρος των "υποζυγίων", που τα "παίρνουν", "λαδώνονται" ή και "εκβιάζουν". Αλλά και τους μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα, για παράδειγμα στα τμήματα προμηθειών.
Κατόπιν πρέπει να ξεχάσουμε τους χιλιάδες μισθωτούς του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα που προσφέρουν αδήλωτη εργασία: μαθήματα οι δάσκαλοι, συμβουλευτικές υπηρεσίες, κατασκευές, εγκαταστάσεις, διαμεσολαβήσεις, τα πάντα...
Αλλά υποθέστε ότι όλα τα "υποζύγια" είναι άγια.
Όταν τα ψυγεία λειτουργούσαν με πάγο, υπήρχε το επάγγελμα των παγοπωλών. Πολλοί δε από αυτούς διένειμαν τον πάγο κατ' οίκον. Υποθέστε ότι εκέρδιζαν 200 δρχ. το μήνα και ότι ένας εκ των "αγίων" στο δημόσιο τομέα είχε μισθό (ή σύνταξη) 200 δρχ. Θα έπρεπε να πληρώνουν το ίδιο φόρο;
Εμείς απαντάμε πως ναι, υπό την προϋπόθεση ότι ο "άγιος" θα συνέχιζε να αγοράζει πάγο για πάντα, και μετά την έλευση των ηλεκτρικών ψυγείων!
Ο παγοπώλης όμως φοροδιέφευγε γιατί γι' αυτόν ίσχυε ότι "όταν στάζει η βρύση πιάνεις νερό". Παράνομο; Ναι. Άδικο; Απαντήστε εσείς. Αλλά διαβάστε και το post περί του φόρου κωλοφαρδίας.
(Στο σύνταγμα ίσως πρέπει να συμπληρώσουμε το "ανάλογα με τις δυνάμεις τους" με το "και την κωλοφαρδία τους").
Η αβεβαιότητα ή ο κίνδυνος ή το ρίσκο αγαπητοί θα πρέπει να λαμβάνεται υπ'όψη παντού. Και στην ηθική και στην πράξη. Και βέβαια η διαχείρισή της πρέπει να καταστεί εκπαιδευτικό αντικείμενο για όλους.
Υποθέστε ότι δυό άτομα ίδιου προφίλ κερδίζουν 2000 ευρώ το μήνα. Ο εις εξ' αυτών αγοράζει με δάνειο ένα σπίτι και το νοικιάζει. Η δόση του δανείου ανέρχεται σε 800 Ευρώ το μήνα. Ο έτερος εξ'αυτών δαπανά τα 1200 ευρώ του όπως και ο πρώτος και τα 800 ευρώ σε επιπλέον ψυχαγωγία.
Και οι δύο επλήρωναν τους ίδιους φόρους. Τώρα όμως ο πρώτος εξ' αυτών καταβάλλει επιπλέον φόρους για το εισόδημα από το ενοίκιο.
Δίκαιο; Δίκαιοι οι φόροι στους τόκους; Στα μερίσματα; Στην κληρονομιά; Στις υπεραξίες (στις υποαξίες επιστρέφεται τίποτα;);
Άδικο όλοι αυτοί οι άνθρωποι να προσπαθούν να φοροδιαφεύγουν;
Θεωρούμε ότι η φορολογική πολιτική είναι ΑΚΡΩΣ ΑΝΗΘΙΚΗ. Δημιουργεί στο σύστημα τρομερές στρεβλώσεις(θα μιλήσουμε και για αυτές). Πρόσθετη απόδειξη του πόσο ΑΝΗΘΙΚΗ είναι αποτελεί η πρακτική της "σαλαμοποίησης" των πηγών. Εφευρίσκονται δεκάδες τρόποι για να παραχθούν φορολογικ έσοδα. Γίνεται προσπάθεια απόκρυψης των πραγματικών φορολογικών βαρών. Κανένας σε αυτή τη χώρα δε ξέρει τι πραγματικά πληρώνει.
Η φοροδιαφυγή ως επί το πλείστον αποτελούσε άμβλυνση της φορολογικής αδικίας και μηχανισμό ισορροπίας του οικονομικού μας συστήματος. Η πρόσφατη προσπάθεια της κυβέρνησης για την πάταξή της θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα θα λύσει.
Διαφωνούμε με το μοντέλο που υπήρχε. Διαβλέπουμε ότι πηγαίνουμε σε ένα τρις χειρότερο. Προτείνουμε την Υπερδημοκρατία.
Σκεφτείτε αλλιώς.
Σημ.: Πριν αποφανθείτε ότι υπερασπίζουμε το μεγάλο κεφάλαιο διαβάστε τη "φορολογία στην Υπερδημοκρατία". Παρακαλούμε προσεκτικά. Μην την απορρίψετε πριν την κατανοήσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου