Ο φόρος κωλοφαρδίας και η μαρξιστική μυωπία

Υποθέστε ότι δυο άτομα έχουν μηνιαίο εισόδημα 1000 ευρώ το καθένα και ίδιο προφίλ: ηλικία, φύλο, περιοχή κατοικίας, οικογενειακή κατάσταση κτλ.
Το πρώτο καταναλώνει όλο του το εισόδημα ενώ το δεύτερο κάθε μήνα "παίζει" 200 ευρώ σε λαχεία.
Πληρώνουν δε ακριβώς τους ίδιους φόρους.
Περνούν πολλά χρόνια και μια μέρα το δεύτερο άτομο κερδίζει στο λαχείο 1.000.000 ευρώ. Και έρχεται το κράτος και το φορολογεί με 15%, αφαιρώντας του 150.000 ευρώ.
Τι φόρος είναι αυτός; Κωλοφαρδίας;
Αλλά το σημαντικότερο: είναι ένας δίκαιος φόρος;
Στο σύνολό τους αυτοί που παίζουν λαχεία κλπ. χάνουν οπωσδήποτε (αυτοαποκαλούνται αιμοδότες). Γιατί το κράτος παρακρατά ένα 60% και διανέμει το υπόλοιπο. Αλλά ας υποθέσουμε ότι διανέμει το 100%. Τότε συνολικά οι παίχτες λαχείου δε θα κέρδιζαν ούτε θα έχαναν αν... Αν δεν εφορολογούντο όσοι κερδίζουν!
Αν εφορολογούντο όσοι κερδίζουν με 15% και επιστρεφόταν σε όσους χάνουν 15% (και αν εδιανέμοντο όλα τα έσοδα) και πάλι δε θά 'χανε κανένας (κρατήστε το αυτό).
Γιατί οι παίχτες λαχείων να σηκώνουν περισσότερα φορολογικά βάρη (κατά μέσο όρο) από ότι οι μη παίχτες;
Και τι δουλειά έχει το κράτος να οργανώνει τον τζόγο;
Σκεφτείτε το, μα σκεφτείτε επιτέλους. Μη ψάχνετε το "λαχείο" μόνοι σας για να σωθείτε και "ας καεί ο υπόλοιπος ντουνιάς".
Απλά είναι ένα ΓΕΛΟΙΟ, ΑΝΗΘΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Και φυσικά δημοκρατικό, αυτά γίνονται με τη συναίνεσή μας.
Βέβαια τα ως άνω, φαινομενικά ανώδυνα, έχουν τεράστιες προεκτάσεις.
Υπάρχουν άλλα άτομα, που δεν αγοράζουν λαχείο κατ' ανάγκη, αλλά επιχειρούν, αναλαμβάνουν ρίσκα.
Αν τα κέρδη των επιχειρήσεων αποτελούν 100% προϊόν ρίσκου (προσέξτε τη διατύπωση) πρέπει να φορολογούνται; ΟΧΙ (επιστρέφεται τίποτα σε εκείνες που κάνουν ζημιά;).
Η λέξη κίνδυνος ή ρίσκο υφίσταται στην οικονομική ανάλυση του Μαρξ; ΟΧΙ. Στην μαρξιστική θεωρία τα κέρδη εξηγούνται μέσα από την υπεραξία, την αξία του προϊόντος που παράγει ο εργαζόμενος και καρπούται ο καπιταλιστής (ο μη εργαζόμενος). Όταν έχει ζημιά η επιχείρηση, από τι εξηγείται; Από την υποαξία; Και τότε τι γίνεται; Εκμεταλλεύεται ο εργαζόμενος τον καπιταλιστή; Και ο "προχώ" ερωτά; Μα λειτουργούν οι επιχειρήσεις με ζημιές; Ναι, αν το έσοδο καλύπτει το μεταβλητό κόστος. Είμαστε πιο έτοιμοι από ότι νομίζεις "προχώ". Η κοινωνία δε μπορεί να εξηγηθεί χωρίς τις παραμέτρους του κινδύνου και της κοινωνικής ισχύος. Και βέβαια ούτε με θεωρίες 200 ετών. Και η Αϊνστάνειος σχετικότητα θα αλλάξει όπου να 'ναι καημένε!
Δύο άνθρωποι ίδιων προσόντων και ίδιων περίπου θέσεων στον ιδιωτικό τομέα (που κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να απολυθείς) και στο δημόσιο πρέπει να αμείβονται το ίδιο; ΟΧΙ (γιατί;).
Συνεπώς δε πρέπει να φορολογούνται οι επιχειρήσεις; Όχι, και δικαιολογούμε έτσι μια θέση μας στο κατεβατό "του τι πρέπει να κάνουμε". Και όχι γιατί τα κέρδη των είναι προϊόν ρίσκου. Για τους περισσότερους τραγικούς επιχειρηματίες είναι όντως. Οι "γάτες" όμως φτιάχνουν μονοπώλια, καρτέλ, έχουν τους πολιτικούς, τα τσιράκια τους, και το "στήνουν" το παιχνίδι. Αλλά αυτές θα τις πιάσουμε στην πυραμίδα της υπερδημοκρατίας!
Αφήστε τα αριστεροδέξια πλαίσια της νεωτερικής δημοκρατίας.
Και στη φυσική μιλούν για υπερ-συμμετρία σήμερα.
Σκεφτείτε αλλιώς!