Ο Νίκος ήταν ένα κοφτερό μυαλό. Πιο ζηλευτό και απ' το μυαλό του, ήταν η εμφάνισή του. Ψηλός, μελαχροινός, με γαλανά μάτια και κυπαρισσένιο παράστημα, φάνταζε σα σύγχρονος 'Αδωνις.
Γνώρισε τη Χαρά στο Φυσικό. Φιλντισένια και αυτή, στα 19 της. Έμενε μόνη της. Δεν ανέχτηκε τον πατριό που της έφερε η Άννα. Η μάνα της. Φτωχή στα κάλλη η κόρη της μπροστά της.
Χρειάστηκε ο Νίκος να συναντήσει την Άννα. Αντίθετα με το Νίκο, η Άννα δεν ήξερε την ιδιότητά του. Και ... Ο Νίκος συνέχισε και με τις δυο.
Όταν έμαθε η μια για την άλλη, δεν άντεξαν.
Το πανεπιστήμιο, ύστερα από 10 χρόνια έκανε τον φοιτητή του καθηγητή του. Προς τέρψη και των φοιτητριών...
Στη δημοκρατία μας έχουμε θεσπίσει νόμους. Στη δημοκρατία μας έχουμε κατανείμει κοινωνική ισχύ (=δυνατότητα επηρεασμού της ζωής των άλλων). Ποια είναι η αποτελεσματικότητά τους; Κατά πόσο συμβαδίζουν με την ηθική, τη δυναμική της (=το πως αλλάζει με το χρόνο), τις αποχρώσεις της;
Τι γίνεται στις περιπτώσεις ηθικών παραπτωμάτων που δεν καλύπτει ο νόμος; Ή που δεν θέλει (!) να καλύψει ο νόμος; Θα αφεθούμε στην απόδοση δικαιοσύνης από το Θεό; Και πόσο θα την περιμένουμε; Τι θα γίνει εν τω μεταξύ; Εν όσω ο θύτης παραμένει φορέας ισχύος, ικανός να επηρεάσει και άλλες ζωές;
Θεωρίες; Πόσα χρόνια πέρασαν από την εποχή που γνωστός μας μουσικοσυνθέτης βιντεοσκοπούσε ανήλικες και απολάμβανε το προϊόν του με φίλους του;
Πόσα δεν έχουν συμβεί στη δικιά σου ζωή και περιμένουν τη Θεία δίκη;
Στη δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα. Και σήμερα ζούμε πολλά ταυτόχρονα!
Στην υπερδημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Γιατί στην υπερδημοκρατία δημιουργούμε την ιεραρχία υποβάθρου με τη ψήφο μας. Τον χάρτη της κοινωνικής ισχύος με τον οποίο θα πρέπει να εναρμονίζονται όλοι οι φορείς της.
Δεν διατυπώνουμε κανόνες ηθικής. Δε θα κρίνουμε ούτε τον Νίκο ούτε τον μουσικοσυνθέτη. Θα υποδείξουμε όμως για μια ακόμα φορά τις αρετές την Υπερδημοκρατίας. Τόσο ο Νίκος, όσο και ο μουσικοσυνθέτης, αλλά και οποιοσδήποτε φέρει κοινωνική ισχύ, θα πρέπει να ψηφίζεται και για να την κερδίσει και για να την διατηρεί. Και μάλιστα σε πολλά επίπεδα. Ξεκινώντας από την οικογένειά του, τη γειτονιά του, την συνοικία του κοκ.
Αναλογιστείτε τι σημαίνει ότι ένας επιχειρηματίας δε θα μπορεί να διευθύνει την επιχείρησή του αν δεν έχει ψηφιστεί! Πόσο εύκολα θα εκμεταλλεύεται τον μισθωτό; Πόσο αζημίως θα επιδεικνύεται ο νεόπλουτος;
Η κατανομή κοινωνικής ισχύος θα πρέπει να γίνεται αποκλειστικά δια ενός και μόνο μέσου: της ψήφου μας. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουμε για τις εκατομμύρια θέσεις κοινωνικής ισχύος, επινοήσαμε την ιεραρχία υποβάθρου, το συμπαγές υπόστρωμα, το ρωμαλέο σκελετό της Υπερδημοκρατίας.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου