Αφήναμε το κλειδί του σπιτιού μας σε μια γλάστρα. Δεν βγάζαμε πολλά αντικλείδια και το κάθε μέλος του νοικοκυριού μας ήξερε που θα το βρεί.
Όταν άρχισε να κτίζονται οι πολυκατοικίες και οι κάτοικοι να έρχονται πιο κοντά, άρχισε η αποξένωση. Και η εγκληματικότητα.
Η εξέλιξη δε χαρακτηρίζεται πάντα ως πρόοδος, ως κάτι δηλαδή θετικό. Εμείς αποφασίζουμε το πρόσημό της. Οι περισσότεροι μοιάζει να το αγνοούν. Και το χειρότερο, θεωρούν κάθε πρόβλημα που δημιουργείται ως "φυσικό" επακόλουθο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την παθητική στάση σε κοινωνικό επίπεδο. Σε ατομικό, το αποξενωμένο άτομο κάνει οτιδήποτε για να δημιουργήσει καλές συνθήκες για τον εαυτό του. Και αυτό τον αποξενώνει ακόμα περισσότερο. Και ο καθένας μας γίνεται αναξιοπρεπής στα μάτια του άλλου.
Αυτό που κάναμε κάποτε με τα μάτια μας, να "ελέγχουμε" τη γειτονιά μας, έρχεται τώρα να το κάνουν οι κεντρικές υπηρεσίες ασφαλείας. Συγκεντρώνουν τεράστιες ποσότητες δεδομένων με οποιοδήποτε πρόσφορο μέσον, ακόμα και με δορυφόρους, και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την καλπάζουσα εγκληματικότητα με τη βοήθεια της πληροφορικής.
Σε αυτό το έργο τους οι αρχές μας αναγκάζουν να δίνουμε πάρα πολλές πληροφορίες για τους εαυτούς μας. Και μας χορηγούν πιστοποιητικά αναγνώρισης πέραν του δέοντος.
Εκτός του ότι θεωρούμε αυτά εξευτιλιστικά, θα θέσουμε ένα ερώτημα. Ποιος θα μας "φυλάει" από τους "φύλακες"; Τι ανοησία είναι αυτή να εμπιστευόμαστε τόσα προσωπικά στοιχεία στις "υπεράνω υποψίας" αρχές; (Έχουμε εκφράσει ήδη άλλο τρόπο να φορολογούμαστε, χωρίς να απαιτείται να δηλώνουμε το εισόδημά μας!).
Αλλά πέραν του ηθικού κόστους και το αποτέλεσμα δεν είναι το καλύτερο. Η εγκληματικότητα και η ανασφάλεια του πολίτη (;) συνεχώς αυξάνονται.
Πως αλλάζουν όμως τα πράγματα με την Υπερδημοκρατία;
Στην Υπερδημοκρατία δημιουργούμε την ιεραρχία υποβάθρου. Η κοινωνική μας ανέλιξη εξαρτάται άμεσα από αυτήν. Στην ιεραρχία υποβάθρου θα τοποθετηθούμε ψηφιζόμενοι και ψηφίζοντας σε πολλά επίπεδα: στο νοικοκυριό μας, στην πολυκατοικία μας, στη γειτονιά μας, στη συνοικία μας κοκ. Ως εκ τούτου "αναγκαζόμαστε" να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, να "κερδίζουμε" ο ένας τον άλλο, να κτίζουμε σχέσεις καλής γειτονίας. Να δημιουργήσουμε εκ νέου την απωλεσθείσα κοινωνική συνοχή (μα τι γελοιότητα είναι αυτή, να μιλούν οι πολιτικοί μας για κοινωνική συνοχή και για τον κίνδυνο κατάρρευσής της. Σε ποιά κοινωνική συνοχή ακριβώς αναφέρονται; Για συνοχή ενδιαφέρονται ή για ανοχή; Και τι είδους;).
Η Υπερδημοκρατία θα ξαναφέρει την ασφάλεια στον πολίτη. Η προστασία του θα στηριχθεί στο πλέγμα των σχέσων που θα κτίσουμε και δε θα εξαρτάται από την αστυνόμευση. Η οποία ούτε επαρκής μπορεί να είναι αλλά και ξεχωρίζει ταξικά τους ανθρώπους. Και το χειρότερο: μας εξευτελίζει.
Σκεφτείτε αλλιώς. Και διαδώστε το.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου