Απάντηση στο σχόλιο του "παίχτη" ή ποιός είναι ο ρόλος των κομμάτων στην υπερδημοκρατία κλπ.;

Με το παρόν απαντώ στο σχόλιο του "παίκτη" αλλά και εξηγώ περισσότερα κάποια σημεία.
Με τα μπλέ γράμματα αντιγράφω μέρη του σχολίου.
Κατ' αρχήν ευχαριστώ θερμά τον αναγνώστη και ζητώ συγγνώμη γιατί δεν είμαι ευεξήγητος.
Το σύστημα που περιγράφεις νομίζω ότι είναι ουτοπικό και ότι «μπάζει» από πολλά σημεία. 
Προφανώς δεν πιστεύω ότι είναι ουτοπικό, αλλά από εσάς εξαρτάται να το αποδείξω. Κοινοποιήστε μου τις ενστάσεις σας και δείτε αν μπορώ να επιχειρηματολογήσω πειστικά.
Πρώτα από όλα έχεις σκεφτεί πως θα είναι η μετάβαση από το ένα σύστημα στο άλλο; 
Βεβαίως. Θα αρχίσουμε να συζητάμε μέσω του διαδικτύου, αλλά και δια ζώσης με τον καιρό, και όταν φτάσουμε σε μια κρίσιμη μάζα θα δημιουργήσουμε έναν τυπικό - επίσημο φορέα που θα καλλιεργήσει ευρύτερα την ιδέα.
Για να μπορέσει αυτή να γίνει θα πρέπει να γίνει μέσα από το υπάρχον σύστημα και τους κανόνες που έχουμε τώρα. 
Απολύτως. Τους νόμους δεν τους παραβαίνεις, τους αλλάζεις στο πλαίσιο που παρέχουν.
Δηλαδή να γίνει ένα νέο κόμμα, να μπορέσει να γίνει κυβέρνηση και την άλλη μέρα να εφαρμόσει την «Υπερδημοκρατία» (τίτλος που δεν μου αρέσει καθόλου). 
Η "Υπερδημοκρατία" δεν είναι κόμμα. Είναι πολίτευμα που για να ισχύσει θα πρέπει να αναθεωρήσουμε το σύνταγμα. Μπορεί να υιοθετηθεί και από τα υπάρχοντα κόμματα.
Θα χρειαστεί εντούτοις να δημιουργηθεί ένα κόμμα αν δεν τύχει αποδοχής από τα υφιστάμενα.
Αναφορικά με το όνομα, ούτε σε εμένα αρέσει!
Πόσο εφικτό νομίζεις ότι είναι αυτό; 
Ηγέτες είναι αυτοί που έχουν το κουράγιο να αλλάξουν τον κόσμο. Αν βρεθούν ανάμεσά μας άνθρωποι με αυτό το κουράγιο, είναι εφικτό. Προσωπικά θα αφιερώσω τη ζωή μου.
Δεύτερον, αν κατάλαβα καλά τις αποφάσεις για τον λαό θα της πέρνουν αυτοί που είναι στην κορυφή της πυραμίδας (σωστά;).
Τις αποφάσεις για τους πολίτες θα τις παίρνει η εκλεγμένη κυβέρνησή του. Η πυραμίδα δεν είναι κυβερνητικό σχήμα. Την ονομάζω ιεραρχία υποβάθρου και θέτει τον εξής περιορισμό που είναι και ακρογωνιαίος λίθος του προτεινόμενου πολιτεύματος: σε κανένα τυπικό σύστημα δεν μπορεί να ανατρέπεται η ιεραρχία υποβάθρου.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι αν ο Κουβέλης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην ιεραρχία υποβάθρου πιο ψηλά από τον Τσίπρα (και αν δεν ήταν κάποιος άλλος του ΣΥΡΙΖΑ ψηλότερα) αυτός θα έπρεπε να είναι ο αρχηγός.
Αυτή είναι Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Οι πολίτες ψηφίζοντας παράγουν μια ιεραρχία που ακολουθεί κάθε οργανισμός της κοινωνίας - από επιχείρηση, μέχρι σωματείο, κόμμα κτλ. Και αυτό επινοήσαμε προκειμένου οι επιδιώξεις όλων των συστημάτων να συγκλίνουν με αυτές τις κοινωνίας. Έμμεσα λοιπόν οι πολίτες έχουν λόγο παντού!!! 
Έχεις αναρωτηθεί αν στην κορυφή φτάσουν άτομα τα οποία δεν υλοποιήσουν τις δικές σου προτάσεις αλλά κάνουν τα εντελώς αντίθετα; 
Για να φτάσει κάποιος στην κορυφή στην Ελλάδα θα πρέπει να ψηφιστεί σε 14 επίπεδα!!! Επιπλέον και να φτάσει θα πρέπει να διατηρηθεί: κάθε 4 χρόνια θα ψηφίζουμε για τα ανώτερα επίπεδα, κάθε 2 για τα μεσαία, και κάθε χρόνο για τα κατώτερα. Και η λογική είναι ότι καθώς κάποιοι "ανεβαίνουν" παγιώνεται η γνώμη μας για αυτούς, ενώ στην αρχή πρέπει να αποδείξουν ότι καλώς ψηφίζονται.
Κάποιος λοιπόν ξεκινά - ψηφίζεται από την οικογένειά του, κατόπιν από την πολυκατοικία του, τη γειτονιά του, 3 γειτονιές μαζί, 9, 27, τη συνοικία του, την περιοχή του, 3 περιοχές μαζί, το δήμο του... Και το ότι βρίσκεται σε κάποιο σημείο δεν του δίνει κάτι άμεσα. Σε κανέναν όμως οργανισμό που συμμετέχει, αν συμμετέχει, δε μπορεί να είναι ιεραρχικά κατώτερος από κάποιον κατώτερό του στην ιεραρχία υποβάθρου. Και δεν μπορεί να γίνει γιατρός, δημοσιογράφος κλπ αν δεν ανήκει σε κάποιο επίπεδο και πάνω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν σαν γιατρός παίρνει "φακελάκια" και η κοινωνία δεν συνεχίσει να τον ψηφίζει, τον παύει! Αλλά και ότι γιατρός δε γίνεσαι μόνο με τις σπουδές σου. Πρέπει να σε ψηφίσει και ο κόσμος (άρα πρέπει να του φέρεσαι "καλά").
Με την ψήφο μας λοιπόν μετριάζουμε, αν δεν καταργούμε, όλες τις άλλες δυνάμεις παραγωγής κοινωνικής ισχύος: αγορές - χρήμα, τηλεθέαση κλπ.
Επιπλέον το θέμα δεν είναι να υλοποιήσουν τις δικές μου προτάσεις. Και πολλές φορές διακρίνω τις προτάσεις μου που δεν αφορούν το πολίτευμα. Εγώ π.χ. πιστεύω στο ελάχιστο κράτος. Αυτό  δεν αφορά το πολίτευμα. Το θέμα είναι να εναρμονιστούν όλες οι κοινωνικές δυνάμεις, να περάσουμε από τον ανταγωνισμό στον συναγωνισμό. Σκέψου, αν δε μας αρέσει ένας πρόεδρος συνδικάτου, δεν τον ψηφίζουμε στην ιεραρχία υποβάθρου και τον παύουμε! Δε φτάνει λοιπόν κάποιος να υπερασπίζεται την κλίκα του! 
Σκεφτόμαστε αλλιώς!