Αυτές τις μέρες παρακολουθούμε 10αδες συνδικάτα να προσπαθούν να προστατεύσουν τα κεκτημένα τους.
Ας θεωρήσουμε τη ΓΣΕΕ. Τα ανάλογα ισχύουν για όλα τα συνδικάτα.
Υπερασπίζεται, μεταξύ των άλλων, τα κατώτατα ημερομίσθια και τις συλλογικές συμβάσεις. Η μη ελαστικότητα στην αγορά εργασίας, δημιουργεί όμως ανεργία. Αν π.χ. οι κατώτεροι μισθοί έπεφταν στα 400 Ευρώ, προφανώς δε θα είχαμε ανεργία αν είχαμε και επαρκή ζήτηση για τα παραγόμενα αγαθά. Και βέβαια αυτό που δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας είναι το γεγονός της παραγωγής προϊόντος: με μικρότερη ανεργία έχουμε προφανώς περισσότερη παραγωγή υπό την προϋπόθεση ότι υφίσταται επαρκής ζήτηση και κατά συνέπεια κατανάλωση.
Εξ αιτίας της επιρροής της ΓΣΕΕ δεν αξιοποιούνται συνεπώς οι παραγωγικοί πόροι της χώρας και ειδικά της εργασίας. Μια κοινωνία παράγει λιγότερο από τις παραγωγικές της δυνατότητες. Η θεσμοθέτηση κατώτατου ημερομισθίου έχει και άλλες συνέπειες, διαρθρωτικού χαρακτήρα: με πλήρη ευελιξία μισθών, ο κάθε παραγωγικός τομέας θα είχε την προσαρμογή που ταιριάζει στην αγορά του. Άλλη η αγορά τουρισμού, άλλη των αγροτικών προϊόντων κλπ. Με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας η εικόνα γίνεται "θολή" και οι αγορές δε μπορούν να δώσουν σήματα κατεύθυνσης στους εργαζομένους. Απλά, αν η αγορές ήταν αρκετά ευέλικτες οι μισθοί ισορροπίας θα διέφεραν λόγω διαφορετικών ζητήσεων και προσφορών ανά αγορά και αυτό θα κατεύθυνε τους εργαζομένους στις αποφάσεις τους για επένδυση σε απόκτηση δεξιοτήτων. Κέρδιζαν πιο πολλά οι ξενοδοχοϋπάλληλοι; Περισσότερα άτομα θα εστρέφοντο προς τα εκεί και θα άφηναν λιγότερο προσοδοφόρες εργασίες. Και γενικά θα είχαμε καλύτερες προσαρμογές σε όλες τις αγορές.
Κάτι άλλο που επιτελείται "κρυφά" είναι αποτέλεσμα της υποκατάστασης παραγωγικών συντελεστών: οι επιχειρήσεις υποκαθιστούν εργασία σε κεφάλαιο, γιατί η εργασία είναι "σχετικά" ακριβότερη. Αυτό θα έχει σαν συνέπεια μια μακροχρονιότερη ανεργία, δηλ. και αν ανέκαμπτε η οικονομία δε θα μειωνόταν η ανεργία. Είναι αυτό που παρατηρούμε σήμερα στην Αμερική!
Θα έπρεπε να θεωρούμασταν η φωνή του ΣΕΒ αν δεν είχαμε μιλήσει ήδη για το δίκτυ ασφαλείας και πως θα εχρηματοδοτείτο.
Αλλά και η υπερδημοκρατία καθ' εαυτή παρέχει την απόλυτη ασφάλεια. Θυμίζουμε ότι όλοι μας ψηφίζουμε και δημιουργούμε την ιεραρχία υποβάθρου: μια πυραμίδα στην οποία κάθε "προϊστάμενος" έχει 3 "υφισταμένους", το στρατιωτικό μοντέλο. Σε αυτό το πολίτευμα σε κανένα τυπικό σύστημα δεν επιτρέπεται η παραβίαση της ιεραρχίας υποβάθρου: δε μπορεί κάποιος να είναι ο γενικός διευθυντής μιας εταιρείας και ο υφιστάμενός του να είναι "ανώτερος" στην ιεραρχία υποβάθρου. Στην υπερδημοκρατία όλες οι θέσεις ισχύος ρυθμίζονται δια ψήφου. Και επειδή δε μπορούμε να ψηφίζουμε για τις 100άδες χιλιάδες οργανισμούς που υφίστανται, δημιουργούμε (ψηφίζοντας) την ιεραρχία υποβάθρου και σε αυτήν "υπακούουν" όλα τα συστήματα. ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΣΑΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΥΠΕΡΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: ΓΙΑΤΙ "ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ" ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΙΣΧΥΟΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΥΠΟΒΑΘΡΟΥ ΥΠΕΡ-ΕΧΕΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ!
Δεν είναι τελείως διαφορετικό να έχεις χιλιάδες δημοκρατικά συστήματα; (και δεν είναι όλα, π.χ. οι επιχειρήσεις). Στη σημερινή "έμμεση" δημοκρατία το κάθε σύστημα εξυπηρετεί τους στόχους του. Η σύγκρουση των στόχων τους προάγει την κοινωνική εημερία;
Όλοι λοιπόν οι γενικοί διευθυντές και κάθε είδους προϊστάμενοι των οργανισμών θα φροντίζουν να εξασφαλίζουν τη ψήφο μας. Αλλιώς θα εκπίπτουν. Συνεπώς οι στόχοι τους δε θα είναι μόνο τα κέρδη των μετόχων αλλά και οι δικές μας απολαβές. Και αυτό αλλάζει δραματικά τα πράγματα!
Στο νέο περιβάλλον που ζούμε η αλλαγή σε όλα τα επίπεδα θα είναι καθεστώς. Η κοινωνική συνοχή δε μπορεί να είναι ζητούμενο αλλά δεδομένη. Και αυτό δεν εξασφαλίζεται με ευχολόγια. Για αυτό επινοήσαμε την υπερδημοκρατία. Για να έχουμε αυτοματικά κοινωνική συνοχή. Γιατί ο καθένας θα εξαρτάται από τη ψήφο του άλλου. Ούτε από τη τηλεθέασή του, ούτε από το πόσες αφίσες κολλάει, ούτε πως λένε το μπαμπά του, ούτε από το πόσους φίλους έχει στο facebook...
Σκεφτείτε αλλιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου